acceptio , ōnis, f. (accipio), die Annahme, I ... ... der auch vom Gegner zugegeben worden ist, Sing. u. Plur. bei Apul. doctr. Plat. 3. p. 34 Oud. p. 269 H. ( bei ...
flēbilis , e (fleo), I) passiv = beweinenswert, ... ... flebilia, Sen. prov. 4, 8. – m. 2. Supin., flebile dictu (als Parenthese), Sil. 9, 502. – Compar., flebilius aliquid, ...
Neāpolis , polis, Akk. polim u. polin, Abl ... ... Neapel, Cic. Rab. post. 26: otiosa, Hor. epod. 5, 43: docta, Mart. 5, 78, 14. – Arch. Nbf. Novapolis, Varro ...
Menander , drī, m. (Μένανδρ ... ... , 18: Nbf. Menandrus, Vell. 1, 16, 3: Vok., docte Menandre, Prop. 3, 21, 28. – Dav. A) Menandrēus ...
ex-ōrdior , ōrsus sum, ōrdīrī, I) im engern ... ... a Claudio, Suet.: u. ohne Acc., v. Redner, ab adversarii dicto, Cornif. rhet.: ab ipsa re, Cic. – m. folg. ...
1. īnflātus , a, um, PAdi. (v. inflo), I) aufgeblaen, aufgeschwollen, strotzend, sich erhebend, ... ... oratio, Cornif. rhet.: explicatio (Ggstz. infracta et. in morem cantici ducta), Sen.: orator, Quint.: rhetor, Suet.
īn-fandus , a, um (in u. fari), wie unser unsäglich = abscheulich, unnatürlich, unerhört, von Pers., homo, Acc. ... ... . infandum od. infanda! abscheulich! Verg.: u. infandum dictu, Sil.
in-doctus , a, um, nicht unterrichtet, ungelehrt, ungebildet ... ... cum in epulis recusaret lyram, habitus est indoctior, Cic.: Plur. subst., docti indoctique, Augustin.: indoctiores (Ggstz. doctiores), Augustin.: indoctissimi (Ggstz. ...
per-coquo , coxī, coctum, ere, durchkochen, I) ... ... messem serius tantum sed non minus percoquunt, gewähren eine zwar etwas spätere, aber desto reifere Ernte, Plin. ep. – B) erhitzen, heiß machen, ...
1. acanthus , ī (ἄκανθος), ... ... Nbf. acanthos Serv. Verg. georg. 2, 119 (wo Form acanthos dicta): Nbf. acantha (ἄκανθα), Cass. Fel. ...
Dictynna , ae, f. (Δίκτυνν ... ... ;ίκτυον] sprang, od., nach Strabo, vom Berge Dikte), Ps. Verg. Cir. 304. – II) Beiname der Artemis als ...
1. im-mundus , a, um (in u. 1. mundus), unrein, unsauber, schmutzig (Ggstz. mundus ... ... Frauen, Cic. ad Att. 9, 10, 2. – übtr., dicta, Hor. de art. poët. 247.
ad-dubito , āvī, ātum, āre, sich zum Zweifel hinneigen ... ... an, utrum, utrum... an, Cic. u.a. – m. Dat., dicto meo, Macr. sat. 7, 12, 10. – m. folg. ...
fācundus , a, um (fari), geläufig redend, der Rede ... ... usw., leicht und gefällig, geläufig, lingua, Hor.: vox, os, dicta, Ov.: oratio, Sall.: facundissimus sermo, Val. Max.: facundissima libertas, Quint ...
brocchus (brochus, broccus, broncus, bronchus), a, um, I) hervorstehend, v. den Zähnen der Tiere, brocchi od. dentes brocchi, Bleckzähne ... ... u.a.; vgl. Plin. 11, 159 labra, a quibus Brocchi, Labeones dicti.
gestātio , ōnis, f. (gesto), I) aktiv, das ... ... . 6 (7), 8, 4: g. vehiculorum (auf Gefährten), Augustin. doctr. Chr. 1, 4: a gestatione fatigatus, Sen.: gestatione uti, Cels.: ...
pūrgātus , a, um, PAdi. (v. purgo), I) ... ... vota, Augustin. de civ. dei 6, 2: purgatissima ecclesia, Augustin. de doctr. Christ. 2, 16: purgatissima pietas, Augustin. de ver. rel. 1 ...
dē-pāscor , pāstus sum, pāscī, abweiden, abfressen, verzehren, ... ... übtr., febris depascitur artus, Verg. georg. 3, 458: d. aurea dicta tuis ex chartis, Lucr. 3, 10: nam etiam post annum istorum lignorum ...
gradātio , ōnis, f. (gradus), I) die Errichtung ... ... . de or. 3, 207. Quint. 9, 1, 34. Augustin. de doctr. Chr. 4, 7, 11. Isid. orig. 2, 21, 4. ...
1. prae-scio , īvī u. iī, ītum, īre, ... ... eventus praescitarum rerum, Boëth. consol. phil. 5. pros. 3: angit praescitus ducti quos terminus aevi, Alcim. Avit. poëm. 2, 318: novit praescitos, ...
Buchempfehlung
»Was mich einigermaßen berechtigt, meine Erlebnisse mitzuteilen, ist der Umstand, daß ich mit vielen interessanten und hervorragenden Zeitgenossen zusammengetroffen und daß meine Anteilnahme an einer Bewegung, die sich allmählich zu historischer Tragweite herausgewachsen hat, mir manchen Einblick in das politische Getriebe unserer Zeit gewährte und daß ich im ganzen also wirklich Mitteilenswertes zu sagen habe.« B.v.S.
530 Seiten, 24.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1765 und 1785 geht ein Ruck durch die deutsche Literatur. Sehr junge Autoren lehnen sich auf gegen den belehrenden Charakter der - die damalige Geisteskultur beherrschenden - Aufklärung. Mit Fantasie und Gemütskraft stürmen und drängen sie gegen die Moralvorstellungen des Feudalsystems, setzen Gefühl vor Verstand und fordern die Selbstständigkeit des Originalgenies. Michael Holzinger hat sechs eindrucksvolle Erzählungen von wütenden, jungen Männern des 18. Jahrhunderts ausgewählt.
468 Seiten, 19.80 Euro