fīnītus , a, um, PAdi. (v. finio), bestimmt (Ggstz. infinitus), als gramm. t. t., Prisc. 17, 89 u.a.: Superl. finitissimus, Prisc. 17, 89. Not. Tir. 34, 62.
linītor , ōris, m. (1. linio), = χρίστης, der Anstreicher, Tüncher, Gloss. III, 309, 67.
fīniēns , entis, m. (finio), sc. orbis, der Horizont, Cic. de div. 2, 92. Sen. nat. qu. 5, 17, 2.
linīmen , inis, n. (linio), die Schmiere, Theod. Prisc. 1, 18.
linītio , ōnis, f. (1. linio), das Beschmieren, Salben, Vulg. Sirach 38, 34.
linītus , Abl. ū, m. (1. linio), das Aufschmieren, Aufstreichen, Plin. 20, 118.
al-linio (ad-linio), īre = allino, anschmieren, Pallad. 3, 33; 6, 8, 1.
1. dē-līnio , s. dē-lēnio.
2. dē-līnio , s. dē-līneo.
il-linio , s. il-lino /.
col-līneo (col-līnio), āvī, ātum, āre (con u. linea), etwas in gerader Linie richten, in gerader Linie absenden, zielen, hastam aliquo aut sagittam, Cic.: manum et oculos, Gell.: oculos ad umbram, Apul. – ...
per-linio , īre = perlino, Colum. 9, 12, 2 zw. (Schneid. m. cod. Sang. perlinat). Vulg. sap. 13, 14.
dif-fīnio , īre, Variante von definio, w. s.
miniātus , a, um, s. 1. minio.
īnfīnītus , a, um (in u. finio), nicht durch Grenzen bestimmt, I) unbegrenzt, grenzenlos, unendlich (Ggstz. finitus), 1) eig., dem Raume nach: altitudo, Cic.: ingens infinitumque pelagus, Mela: inf. materia, Cic.: ...
prae-fīnio , īvī u. iī, ītum, īre, vorherbestimmen, festsetzen, vorschreiben, diem, Cic.: sumptum funerum, Cic.: nec res praefiniet ulla, Lucr.: dies praefinitus, Plin. ep.: tempora praefinita, Quint. – praef. m. folg. Acc ...
liniātūra , ae, f. (1. linio) = χρισις, der Anstrich, Gloss. II, 478, 48.
super-linio , īre, darüberschmieren, Sulp. Sev. vit. S. Mart. 19, 4. Pallad. 11, 14, 7. Plin. Val. 1, 5. Marc. Emp. 8. no. 1.
linīmentum , ī, n. (linio), die Schmiere, dolii, Pallad. 11, 14, 16.
praefīnītō , Adv., s. prae-fīnio.