pollen , inis, n. u. pollis , inis, c ... ... Phoc. 418, 10 K. pollis als Nomin. auf; keine von beiden Formen ist bis jetzt bei einem Schriftsteller nachgewiesen; die übrigen Kasus s. Neue-Wagener ...
taedet , taeduit u. taesum est, ēre, v. impers., ... ... : quae taeduit animam, Lact. 4, 19, 4. – / Über die Formen taedeo, taedens, taedeor s. Georges Lexik. der lat. Wortf. S ...
... w. s. – III) durch Gießen formen: fundere, aus etwas, ex etc. (z.B. aes: u. fistulas, glandes). – fingere (plastisch bilden, formen übh., z.B. ex aere). – ex aere ducere (aus ...
cunīla (cunēla), ae, f. u. conīla , ae ... ... Plin. 20, 169: Form conila, Arnob. 7, 16 extr.: beide Formen, Ps. Apul. herb. 122: Form cunela, Col. 6, ...
... Μουνυχίαζε, Ὀλυμπίαζε, Δεκελειᾶζε, Ἑρχιᾶζε . Man kann nämlich sagen, daß diesen Formen ein accusat. plur . der 1. Decl. auf -ας ... ... Attischen Demos Aphidna neben dem sing . Ἄφιδνα, ης , die pluralischen Formen αἱ Ἄφιδναι und αἱ Ἀφίδναι ...
com-pōno , posuī, positum, ere, zusammenlegen, -setzen, ... ... alcis rei u. dgl., so u. so zurechtlegen, einrichten, bilden, formen, gestalten, linamentum in modum collyrii, Cels.: utramque manum ad modum aliquid ...
dē-cerno , crēvī, crētum, ere, entscheiden, I) etwas ... ... dies) habeam decretumst mihi, Plaut. Poen. 501. – / Synkop. Perf.: Formen decrerim, decreram, decrero, decresset, decresse öfter bei den Komik., bei ...
ex-erceo , cuī, citum, ēre (zu arceo, in ... ... actionem adversus alqm, ICt.: fortuita incendia civiliter, verfolgen, ICt. – / Formen nach der 3. Konjug. exercunt, Itala (Verc.) Luc. 22, 25 ...
cōn-sūmo , sūmpsī, sūmptum, ere, I) verwendend, verbrauchend ... ... nehmen weg, decken ganz, Manil. 5, 586. – / Synkop Perf.-Formen, consumpsti, Prop. 1, 3, 37: consumpse (Infin.), Lucr. 1 ...
com-pleo , plēvī, plētum, ēre (vgl. plenus, πίμπλημι ... ... vollzogen), Amm. 18, 7, 4. – / Zsgzg. Perf.-Formen complerunt, complerint, complerat, complerant, complesse, Cic. u.a.; vgl. ...
ex-plico , āvī, ātum u. (nicht bei Cicero) ... ... u. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 261; über die Supin-Formen explicatum u. (auch bei Cäsar) explicitum s. Neue-Wagener Formenl ...
prō-fero , tulī, lātum, ferre, vorwärts-, fort-, vorbringen ... ... / Parag. Infin. proferrier, Lucr. 1, 207. – Nicht synkop. Formen, proferis = profers, Firm. de err. 22, 3: proferet = ...
quiēsco , ēvī, ētūrus, ere (quies), ruhen, I ... ... cetera (im übrigen)? Plaut. mil. 927. – / Synkop. Perf.-Formen quierunt, quierim, quierint, quiessem, quiesse, s. Georges Lexik. der ...
arcesso (accerso), īvī, ītum, ere (Causat. v. ... ... Brambach Hilfsb. S. 25. Hauler Terentiana p. 46. – b) Formen nach der 4. Konj., arcessio, arcessiam, arcessiens, arcessire u. ...
dis-cēdo , cessī, cessum, ere, I) auseinander gehen, ... ... , Cic.: cum a fraterno amore discessi, Cic. – / Synkop. Perf.-Formen discesti, Plaut. asin. 251: discesse, Ven. Fort. vit. S. ...
2. por-rigo , rēxī, rēctum, ere (por[= pro] ... ... et mihi forsan, tibi quod negarit, porriget hora, Hor. – / Synkop. Formen: porgite, Plaut. Epid. 733. Verg. Aen. 8, 274: porgebat ...
ex-tollo , extulī u. (selten) exsustulī, ere, I ... ... com. fr. – / Für die Perfektformen vgl. effero (das diese Formen mit extollo gemeinsam hat). – redupl. Perfektform exsustulissent bei Sen. ...
capesso , īvī, ītūrus, ere (Desider. von ... ... u. capessisset bei Tac. ann. 13, 25 können als synk. Formen nicht als Beweis angeführt werden, u. statt capesserunt ist bei Iustin. 6, 3, 11 capessunt zu lesen, da Präsens-Formen vorhergehen.
re-verto (revorto), vertī (vortī), versum (vorsum), ere ... ... 7, 8, 2; 11, 2, 17 u. Spät.); in den Präsens-Formen ist dagegen das Aktivum kritisch sicher nur Lucr. 5, 1151 u. ...
coniūnx (coniūx), iugis, c. (coniungo), der Verbundene ... ... S. 270 f. Wagner Orthogr. Verg. p. 422 u. über die Formen coniunx u. coniux vgl. Neue-Wagener Formenl. 3 Bd. ...
Buchempfehlung
Grabbe zeigt Hannibal nicht als großen Helden, der im sinnhaften Verlauf der Geschichte eine höhere Bestimmung erfüllt, sondern als einfachen Menschen, der Gegenstand der Geschehnisse ist und ihnen schließlich zum Opfer fällt. »Der Dichter ist vorzugsweise verpflichtet, den wahren Geist der Geschichte zu enträtseln. Solange er diesen nicht verletzt, kommt es bei ihm auf eine wörtliche historische Treue nicht an.« C.D.G.
68 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1804 und 1815 ist Heidelberg das intellektuelle Zentrum einer Bewegung, die sich von dort aus in der Welt verbreitet. Individuelles Erleben von Idylle und Harmonie, die Innerlichkeit der Seele sind die zentralen Themen der Hochromantik als Gegenbewegung zur von der Antike inspirierten Klassik und der vernunftgetriebenen Aufklärung. Acht der ganz großen Erzählungen der Hochromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe zusammengestellt.
390 Seiten, 19.80 Euro