2. mūsicē , Adv. (μουσικῶς), harmonisch, fein, mit Anstand, Plaut. most. 729 Sch.: musice et canore, Apul. de Plat. 1, 9.
1. mūsicē , ēs, f., s. mūsica.
Musik , I) als Kunst: ars musica. musice, ēs, f. (μουσική, ὴ) – musica, ōrum, n. pl . – res musica. – sofern man sie betreibt, studium musicum; ...
mūsica , ae, f. u. mūsicē , ēs, f. (μουσική sc.τέχνη), die Musenkunst, die Musik, im Sinne der Alten, mit Inbegriff der Dichtkunst ...
Zweig , I) eig.: frons (der junge Laubsproß der Zweig ... ... (Teil, Unterart). – disciplina (Wissenschaft, Zweig des Wissens, z.B. musice ceteraeque disciplinae: u. quibus disciplinis et a quibus sit eruditus). – ...
ex-sisto (existo), stitī (titī), ere, I) intr. ... ... in eum exsistam crudelior, Cic.: v. Lebl., omnium in litteris studiorum antiquissima musice exstitit, Quint.: quae in principum vita egregia exstiterunt, Eutr.: m. folg ...