turgidus , a, um (turgeo), strotzend, geschwollen, aufgelaufen ... ... vento, Hor.: fluvius hibernā nive turgidus, Hor.: semina, dick, Ov. – II) übtr., ... ... ), Hor. sat. 1, 10, 36: nec quos promoveris, alto turgidus alloqueris fastu, Claud. cons. Stil. ...
schwülstig , tumidus; turgidus; inflatus (alle z.B. Rede, Redner, Stil). – im höchsten Grade sch., ad summum tumorem perductus (bildl., von der Rede). – eine Rede ist sch., oratio turget atque inflata est. – Adv . ...
turgidulus , a, um (Demin. v. turgidus), etwas geschwollen, flendo turgiduli rubent ocelli, Catull. 3, 18: racemi, Paul. Petr. 5, 450.
aufschwellen , I) v. intr. tumescere. intumescere. extumescere ... ... allg.). – turgescere (durch den Andrang innerer Säfte). – aufgeschwollen , turgidus; tumidus: etwas aufgeschwollen, turgidulus. – II) v. tr. ...
dick , crassus (sowohl vom Umfang [dah. auch v. ... ... [von Tieren] Ggstz. strigosus. – corpore amplo (wohlbeleibt). – turgens. turgidus (aufgeschwollen, z.B. oculi). – densus (dicht, Ggstz. ...
rēgāliter , Adv. (regalis), königlich, nach Königsart, a ... ... eigenmächtig, precibusque minas reg. addit, Ov. met. 2, 397: reg. turgidus, in seinem selbstherrlichen Grimme, Amm. 29, 1, 18.