langueo , guī, ēre (vgl. λαγαρός, schlaff, dünn, ... ... physisch: 1) im allg., v. Pers.u. deren Körperteilen, e via, von der Reise, Cic.: per assiduos languent mihi brachia motus, Ov ...
Thēseus , eī u. eos, Akk. eum u. ... ... gegen Pirithous, Ov. – b) = athenisch, Hymettus, Mart.: via, der nach Athen führt, Prop. – D) Thēsīdēs , ae, ...
dē-mereo , meruī, meritum, ēre, I) jmdm. od. ... ... Form: plura saepe peccantur, dum demeremur, quam dum offendimus, Tac.: alium aliā viā militum, Suet. – m. Abl. (durch), hōc eum, ...
pavidus , a, um (paveo), I) vor Furcht od. ... ... folg. ne u. Konj., oppidani pavidi, ne iam facta in urbem via esset, fossam intra murum ducere instituunt, Liv. 37, 7. § 7. ...
bāiulus (bāiolus), ī, m. = ἀχθοφόρος, ein ... ... Gell.: non pudet amplexari puellam baiolum (Götz u. Schöll baiiolum) in media via, Plaut. Poen. 1301: utrum nobis est quaerendum, quid baioli atque operarii, ...
mūnītus (archaist. moenītus), a, um, PAdi. (v ... ... castra, Caes.: im Bilde, sola est autem adversus omnes errores via munitissima, Augustin. de civ. dei 11, 2 extr. – neutr. pl ...
biforis , e (bis u. fores, griech. δίθυρος), ... ... 13. p. 209, 13 Sav.: cavernae, Sidon. carm. 11, 123: via narium, Apul. de dogm. Plat. 1, 14: tibiae, Serv. Verg ...
exodium , iī, n. (εξόδιον ... ... . 174: principio exitus dignus exodiumque sequatur, Lucil. 1265: quod coeperas modo in via, narra, ut ad exodium ducas, Varro sat. Men. 520: totam Christianae ...
lacteus , a, um (lac), I) eig.: 1) ... ... meton.: 1) weiß wie Milch, milchweiß, milchfarbig, cervix, Verg.: via lactea, Ov., od. orbis lacteus, Cic., od. circulus lacteus ...
aurifex , ficis, m. (aurum u. facio), der ... ... 4: Caesaris aurif., Corp. inscr. Lat. 6, 3951: aurif. de sacra via, Corp. inscr. Lat. 6, 9207: aurificis statera, Cic. de or ...
Strēnia , ae, f., eine sabinische Gottheit, die Göttin der ... ... Rom in der Nähe des Kolosseums, beim Ausgang der Karinen, wo die sacra via begann, Varro LL. 5, 47. Fest. 293 (a), 3. ...
con-venio , vēnī, ventum, īre, beikommen = eintreffen ... ... , glandem parari legique convenit, Cato: haud convenit unā ire cum amica imperatorem in via, Ter.: quibus de rebus nos dicere oporteat et quid vos sequi conveniat, ...
con-tendo , tendī, tentum, ere, anspannen, I) ... ... quiescere, remitti, Plin. ep.: c. dolis et fallaciis (Ggstz. verā viā niti), Sall. – m. allg. Acc., id sibi contendendum... existimabat ...
pūblicus , a, um (altlat. in Inschrn. auch poblicus ... ... gleichmachen, Varro LL. – subst., pūblica, ae, f. (sc. via), die öffentliche Straße, Gromat. vet. 334, 16. – ...
re-linquo , līquī, lictum, ere, I) zurücklassen ... ... .: haec porcis comedenda, Hor.: habitanda fana apris, Hor.: relinquebatur una per Sequanos via, blieb übrig, Caes.: qui nisi huc redit, paucorum mensum relictae sunt ...
1. adversus (advorsus), a, um, PAdj. m. ... ... das (der Tür gegenüberstehende) Brautbett, Laber. u. Prop. – adversā viā, geradeaus, Plaut. – in montes adversos, per adversos montes, die ...
prae-ceps , cipitis (prae u. caput), ... ... in salum pr., jäh ins Meer abfallend, Curt. – bildl., via vitae praeceps et lubrica (Ggstz. via vitae plana et stabilis), Cic.: iter ad finitimum malum pr. ac lubricum, ...
ex-sequor , (exequor), secūtus sum, sequī, I) nachfolgen ... ... quam militis munia, Curt.: officia, Cic.: scelus, Curt.: cum alqo neque in via neque in foro ullum sermonem, sich in ein Gespräch einlassen, Plaut.: ...
1. prōmptus , a, um, PAdi. (v. promo), ... ... leicht zu erobern (zu nehmen), Liv. – defensio, Cic.: promptissima mortis via, Tac.: aditus, Tac.: occupatio, Tac.: promptum est (es ist leicht ...
angustus , a, um (v. Stamme ANG, griech. ... ... (Ggstz. latus), pons, Cic.: fenestra, Col.: vascula oris angusti, Quint.: via, semita, Liv.: scrobis, Tac.: trames, Plin. u. (bildl.) ...
Buchempfehlung
Albert Brachvogel zeichnet in seinem Trauerspiel den Weg des schönen Sohnes des Flussgottes nach, der von beiden Geschlechtern umworben und begehrt wird, doch in seiner Selbstliebe allein seinem Spiegelbild verfällt.
68 Seiten, 8.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1765 und 1785 geht ein Ruck durch die deutsche Literatur. Sehr junge Autoren lehnen sich auf gegen den belehrenden Charakter der - die damalige Geisteskultur beherrschenden - Aufklärung. Mit Fantasie und Gemütskraft stürmen und drängen sie gegen die Moralvorstellungen des Feudalsystems, setzen Gefühl vor Verstand und fordern die Selbstständigkeit des Originalgenies. Michael Holzinger hat sechs eindrucksvolle Erzählungen von wütenden, jungen Männern des 18. Jahrhunderts ausgewählt.
468 Seiten, 19.80 Euro