cirra , s. cirrus /.
Cirrha , ae, f. (Κίῤῥα), ... ... 5, 137. – Dav. Cirrhaeus , a, um (Κιῤῥαιος), cirrhäisch, Plin., poet. = apollisch od. ...
ir-rādo , rāsus, ere (in u. rado), hineinschaben, Cato r. r. 157, 7 u. 8.
ir-radio , āre (in u. radio ... ... . – II) intr. strahlen, coeperat interea post tristia sabbata felix irradiare dies, brach an, Sedul. 5, 316: non unā infusione (Färbung) velleris statim pretiosus sucus irradiat, Ambros. apol. David 8. § 45.
1. irrāsus , a, um (in u. rado), I) ungeglättet, clava, Sil. 8, 585. – II) ungeschoren, cum capite irraso, Plaut. rud. 1303.
irratio , ōnis, f. (in u. ratio), die Unvernunft, Tert. adv. Prax. 15.
2. irrāsus , a, um, s. ir-rādo.
cirrātus , a, um (cirrus), I) kraushaarig, umlockt ... ... . 9, 29, 7: caepa cirrata, haariger Zwiebelkopf, Petr. 58, 2: pueri nigri, Angustin ... ... 2 .: feminae, Amm. 14, 6, 20. – subst., cirrātī, ōrum, m., Lockenköpfe (v. ...
irraucus , a, um (in u. raucus), heißer, Plin. Val. 1, 2.
ir-raucēsco , rausī, ere (in u. raucus), heißer werden, Cic. de or. 1, 259.
ir-ratiōnālis , e (in u. rationalis), I) unvernünftig, Cels., Sen. u.a.: Ggstz. rationalis, Diom. 420, 11 u. 13. Mart. Cap. 4. § 349. – II) ohne Anwendung der Vernunft ausgeführt, ...
irratiōnābilis , e, Adi. m. Compar. (in ... ... Spät. – subst., irratiōnābilia, ium, n., unvernünftige Wesen, Lact. 2, 2 ... ... zB. Cels. prooem. p. 7, 1 D.) muß dafür irrationalis gelesen werden; s. Spalding Quint. ...
irratiōnāliter , Adv. (irrationalis), unvernünftig, Tert. adv. Marc. 2, 6 u.a.
irratiōnābiliter , Adv. (irrationabilis), unvernünftig, Charis. 57, 4. Prisc. 1, 42. Tert. de paenit. 1. Amm. 19, 10, 1. Cael. Aur. de morb. acut. 2, 37, 199.
irratiōnābilitās , ātis, f. (irrationabilis), die Unvernunft, Ps. Apul. Ascl. 26 in. u. Eccl.
aurōro , āre (aurora), wie das Morgenrot strahlen = feuerrot glänzen, Varr. sat. Men. 121 B. Vgl. Gloss. Vat. in Class. auct. 8, 56: ›aurorare, illuminare, clarificare, irradiare‹.
in-claudibilis (in u. claudo), unschließbar, irrational, Placid. gloss. V, 26, 14.
ratiōnābiliter , Adv. (rationabilis), vernunftgemäß, vernünftig (Ggstz. irrationabiliter), Macr. somn. Scip. 2, 11, 17. Ps. Apul. Ascl. 16; Apul. de Plat. 1, 8. Amm. 20, 4, 8. Lact. epit. 61, ...
cirrus , ī, m., I) krauses, von Natur gelocktes Haar ... ... an den Kleidern, Phaedr. 2, 5, 13. – / Nbf. cirra, μαλλός, Auct. de idiom. gen. (IV) 576, 61 K.
alogus , a, um (ἄλογος), I ... ... Steup de Prob. gramm. p. 85). – II) insbes., irrational als. t.t.: a) der Mathem., aloga linea, ...
Buchempfehlung
Kammerspiel in drei Akten. Der Student Arkenholz und der Greis Hummel nehmen an den Gespenstersoirees eines Oberst teil und werden Zeuge und Protagonist brisanter Enthüllungen. Strindberg setzt die verzerrten Traumdimensionen seiner Figuren in steten Konflikt mit szenisch realen Bildern. Fließende Übergänge vom alltäglich Trivialem in absurde Traumebenen entlarven Fiktionen des bürgerlich-aristokratischen Milieus.
40 Seiten, 3.80 Euro