apinor , ārī, (apinae) den Possenreißer machen, Exc. ex Charis. (VII) 430 not. 1 K. ›apinor, εἰκαιολογῶ (schwatze unbedachtsam)‹.
apinae , ārum, f., Possen, Mart. 1, 113, 2: sunt apinae tricaeque, Mart. 14, 1, 7; vgl. Gloss. ›apinae, [ἀ]φάνναι‹.
cēpïna (caepïna), ae, f. (cepa), die Zwiebel als Pflanzung, das Zwiebelland, Zwiebelfeld, Col. 11, 3, 56 sq.
dapino , āre (daps), als Mahl auftragen, auftischen, Plaut. capt. 897.
affīnis (adfīnis), e, angrenzend, I) eig.: gens ... ... u. dessen Familie (die Schwiegereltern mit Familie), Ter.: cognati et affines, Verwandte (überh.) u. Verschwägerte (insbes.), Cic. u.a ... ... Cic.: huius suspicionis, Cic.: qui eius rei auctores adfinesque essent, Liv.: ne quis eorum ...
af-fingo (ad-fingo), finxī, fictum, ere, hinzubilden, anbilden, ... ... (fälschlich) hinzudenken, aliquid, Cic.: qui nihil opinione affingat assumatque ad aegritudinem, Cic.: quia huic generi malorum non affingitur illa opinio, jener Wahn nicht anhaftet, ...
cupiēns , entis (cupio), I) Partic. Praes., s. ... ... Caes. 24, 9. – Superl., cupientissimus legis, Sall. hist. fr. inc. 32 (5, 15): naturam hominis deus veri adipiscendi cupientissimam fecit, Lact. 3, 1, 7: u. absol., Marius cupientissimā plebe (auf dringendes Begehren des ...
... Abl. e u. ī, zu Arpinum gehörig, arpinatisch, fundus, u. bl. in Arpinate ... ... , Cic.: praedia, Cic.: mei municipes Arpinates, meine Mitbürger zu Arpinum, Cic. – subst ... ... Arpīnātes, ium, m., die Einwohner von Arpinum, die Arpinaten, Cic. u.a. – ...
1. ap-pingo (ad-pingo), pinxī, pictum, ere, hinzumalen, I) eig.: delphinum silvis, Hor. de art. poët. 30; u. so ... ... ibid. p. 152, 14 N. – II) übtr., scherzh., appinge aliquid novi, gib eine schöne Neuigkeit ...
2. appingo , ere (ad u. pango), anheften, antis, Paul. ex Fest. 8, 10.
arfinis , arch. = adfinis (affinis), Prisc. 1, 45.
Arpīnus , a, um, s. Arpī u. Arpīnum.
Arpīnās , Arpīnātis , s. Arpīnum.
caepīna , s. cēpïna.
1. compingo , pēgī, pāctum, ere (com u. ... ... stoßen, stecken, verstecken, quo compingam terminum? Pompon. com. 126: parentes suos in angustum locum, ... ... im Bilde, in iudicia et contiunculas tamquam in aliquod pistrinum detrudi et compingi, Cic. de or. 1, 46 ...
... Amm. – mit Dat., ut quisque potentiori confinis erat, Sall.: confines erant hi Senonibus, Caes.: caput c. ... ... etw., m. Dat., studio confinia carmina vestro, Ov.: virtutibus vitia confinia, Sen.: confinia sunt his celebrata apud Graecos schemata, Quint. – ...
cōn-fingo , fīnxī, fictum, ere, bildend zusammensetzen, bilden, verfertigen, ... ... confictae dolis, Ter. – m. folg. Acc. u. Infin., id vos a viro optimo cogitatum esse confingitis, Cic. Deiot. 16; vgl. Iustin. 32, 2, 9 ...
cophinus , ī, m. (κόφινος), der große Korb, Tragkorb (s. Isid. 20, 9, 9), zu ländl. Gebrauch, als Mistkorb, Col. 11, 3, 51. Iuven. 3, 18; ...
2. com-pingo , pīnxī, ere, bemalen, Aristarchi ineptiae, quibus aliena carmina compinxit, spöttisch = bemäkelte, Sen. ep. 88, 39.
carpinus , ī, f., die Hagebuche, Hainbuche (Carpinus Betulus, L.), Col. u.a.
Buchempfehlung
Seine naturalistische Darstellung eines Vater-Sohn Konfliktes leitet Spitteler 1898 mit einem Programm zum »Inneren Monolog« ein. Zwei Jahre später erscheint Schnitzlers »Leutnant Gustl" der als Schlüsseltext und Einführung des inneren Monologes in die deutsche Literatur gilt.
110 Seiten, 6.80 Euro