glomero , āvī, ātum, āre (glomus), zu einem Knäuel zusammenballen, aufwickeln, aufwinden, I) eig.: A) im allg.: lanam in orbes, Ov.: viscera glomerata, Ov.: venae glomerantur, Cels. – poet., annus glomerans (sc. ...
ag-glomero (ad-glomero), āvi, ātum, āre, eig. »zu einem Knaul winden«; dah. poet. übtr., fest aneinanderschließen, aneinanderdrängen, -scharen, agglomerant se, Verg., od. latera, Val. Flacc., od. arma, Sil.: ...
in-glomero , āre, aufhäufen, Stat. Theb. 1, 351.
con-glomero , āvī, ātum, āre, I) zusammenrollen, -winden, -wickeln, coma conglomerata, Pacuv. tr. 20 a R. 2 : venae intortae conglomerataeque a superiore parte, geschlängelt u. nach oben zu angehäuft, Cels. 7, 18. ...
glomerōsus , a, um (glomus), knäuelartig, rund, Col. 9, 3, 1.
Zōilus , ī, m. (Ζώϊλος), ... ... , der die homerischen Gedichte in kleinlicher und hämischer Weise tadelte (dah. Ὁμηρομάστιξ, Homeromastix gen.), s. Vitr. 7. praef. § 8 sq. – ...
glomerātē , Adv. im Compar. (glomero), gehäuft, vox densata glomeratius, Auson. grat. act. (VIII) XV (68). p. 27 Schenkl.
glomerāmen , inis, n. (glomero), eine zusammengeballte Masse, ein geballtes Kügelchen, Lucr. 2, 686 u.a.: Plur. = runde Atome, Lucr. 2, 454; u. Pillen, Ser. Samm. 999.
glomerātio , ōnis, f. (glomero), das Werfen der Vorderschenkel im Bogen, der Trott, v. Pferde, Plin. 8, 166.
glomerātim , Adv. (glomero), haufenweise, Cypr. epist. 5, 2. Macr. sat. 6, 4, 3. Diom. 407, 4 (ohne Beleg).
glomerārius , iī, m. (glomero) = qui ardet glomerare manum bello (Verg. Aen. 2, 315), Sen. contr. 1, 8, 13 B. (Kießling temerarius).
glomerābilis , e (glomero), auf einen Klumpen zusammengeballt, Manil. 1, 221 u. 4, 522.
conglomerātio , ōnis, f. (conglomero), die Zusammenrottung, vetita, Cod. Iust. 12, 19, 13. § 1.
... ein aus homerischen Versen zusammengestoppeltes Gedicht, Eccl. – G) Homēromastīx , īgis, m. (ὁμηρομάσ ... ... 7. praef. 8. Plin. praef. 28 (wo Akk. Plur. Homeromastigas). – übtr., jeder heftige und unzeitige Tadler, ...
video , vīdī, vīsum, ēre ( altindisch véda, ich weiß ... ... § 5: igitur ut Aratus ab Iove incipiendum putat, ita nos rite coepturi ab Homero videmur, Quint. 10, 1, 46. – b) behutsamer Ausdruck in ...
con-do , didī, ditum, ere, I) zusammentun = ... ... ), Ov.: alqd annalibus (in den A.), Plin. – absol., Homero condente, Plin. II) eintun, wegtun, A) im ...
2. magis , Adv. (magnus), mehr (griech. ... ... . aus dem Zusammenhang sich ergeben muß, wie pugnare maxime (= acerrime), Plaut.: Homero maxime (= proxime) accedere, Quint.: iubere maxime (= instanter), Plaut.: alci ...
locus , ī, m. (Plur. loci einzelne Orte, ... ... dazu gelangen, Cic.: ubi negotia fecissent locum otio, Raum gegeben, Vell.: Homero est locus in poëtis, Cic.: maledicto nihil loci est, findet ...
īnfrā (statt inferā [sc. parte], v. infer ... ... ego esse infra infumos omnes puto homines, Ter. Eun. 489: in poëtis non Homero soli locus est aut Archilocho, sed horum vel secundis vel etiam infra secundos, ...
ac-cēdo , cessī, cessum, ere (ad u. cedo), ... ... similitudinem alcis rei, Cic.: sermone magis oratorio generi (v. Euripides), Quint.: Homero maxime (von einem Dichter), Quint. – / synk. Perf. ...
Buchempfehlung
Der junge Naturforscher Heinrich stößt beim Sammeln von Steinen und Pflanzen auf eine verlassene Burg, die in der Gegend als Narrenburg bekannt ist, weil das zuletzt dort ansässige Geschlecht derer von Scharnast sich im Zank getrennt und die Burg aufgegeben hat. Heinrich verliebt sich in Anna, die Tochter seines Wirtes und findet Gefallen an der Gegend.
82 Seiten, 6.80 Euro