Ierichō , fem. indecl. (Ἱεριχώ ... ... . 536; ham. 480 (wo Obbar. Akk. Iericho, Dressel Ierichon). – Dav. Ierichontīnus od. Ierichuntīnus , a, ... ... aus Jericho, solitudo Ierichont., Vulg. Ierem. 39, 5: meretrix Ierichunt., Augustin. c. ...
īricolor , ōris, (iris u. color), regenbogenfarbig, Auson. epist. 3, 15. p. 159, 11 Schenkl.
satyricōs , Adv. (σατυρικῶς), satirisch, spöttisch, Porphyr. Hor. ep. 1, 18, 19.
olosīricoprāta , s. holosēricoprāta.
ap-porto (ad-porto), āvī, ātum, āre, herbei-, ... ... , Cic. fr.: sacculum secum, Apul.: magnas divitias domum, Plaut.: cocleas de Illyrico, Varr.: ea ex Hispania, Caes.: plumbum ex Cassiteride insula, ...
Hiericūs , ūntis, f. (Ἱερι ... ... , Plin. 5, 70 u. 13, 44. – Nbf. Ierichō (Ἱεριχώ), Prud. psych. 536: Akk. Ierichon, Prud. ham. 480 ed. Dressel. (Obbar. 479 Iericho).
holosēricoprāta , ae, m. (ὁλοσηρικός u. πράτης), der Händler mit echt seidenen Waren, Inscr. ... ... Marini papir. diplom. p. 113 u. 252 (wo vulg. olosiricoprata).
1. Sēr , Sēris, m. (Σήρ), der Serer, Plur. Sēres, um, m. (Σηρες), ... ... . de gub. dei 4, 14, 69 (wo Halm mit cod B Syricorum hat).
3. latus , eris, n. (viell. zu 2. ... ... .: insula, cuius unum latus est contra Galliam, Caes.: Macedoniae latus, quod ab Illyrico patet, Liv.: procul a latere castelli, Sall.: latus dextrum domus, Hor.: ...
vario , āvī, ātum, āre (1. varius), I) tr. ... ... u. so variantes formae, Lucr.: ostrea variant coloribus, rufa Hispaniae, fusca Illyrico etc., Plin.: variant aquilonibus undae, wechseln, Prop. – b) ...
pango , pānxī, pānctum u. (v. urspr. pago) ... ... Tigranes quoque Armeniā abscederet, Tac.: cum adversariis pepigit, ut sibi una legio cum Illyrico concederetur, Suet. – m. folg. ne u. Konj., pepigit ...
1. carmen , minis, n. (aus *canmen v. ... ... actor (in einem dramatischen Stücke), Liv.: c. Saliorum, Varr. LL.: lyricorum carmina, Quint.: c. lyricum, Porphyr. Hor.: c. epicum, Quint.: ...
cor-rigo , rēxī, rēctum, ere (con u. rego), ... ... maciem corporis, Plin.: delicta, Sall.: errorem, Suet.: flagitium, Liv.: acceptam in Illyrico ignominiam, Liv.: alcis peccatum, Ps. Quint. decl. u. Ov. ...
im-mitto , mīsī, missum, ere (in u. mitto), ... ... v. Örtl., promunturia, Mela: se ad occasum, Mela: Thracia in Illyricos penitus immissa, Mela. – f) einsetzen, einpfropfen, feraces plantas, ...
penetro , āvī, ātum, āre (penitus), I) tr. A) ... ... eindringen, etw. durchziehen, durchdringen, a) eig.: sinus Illyricos, Verg. u. Iustin.: gentes, ulteriora (feindlich), Vell.: Asiam ...
cō-gnōsco , gnōvī, gnitum, ere (co und gnōsco = ... ... in Erfahrung gebracht, Romae nondum cognito, qui fuisset exitus in Illyrico, Tac. – δ) m. folg. de u. Abl. = ...
vēxillum , ī, n. (Demin. v. velum, eig ... ... , b (s. vēxillārius), das Detachement, vexilla delectorum ex Illyrico et Aegypto, Tac.: vexilla obsidionalia, Inscr. – / Nbf. vexillus, ...
... Anticyrenser durch Zusatz eines sesamartigen Mittels ( Anticyricon gen., Plin. 22, 133; vgl. Plin. 25, ... ... , Corp. inscr. Lat. 3, 567, 5. – b) Anticyricon , ī, n., das oben gen. sesamartige Mittel, Plin. ...
triumphus , ī, m., altlat. triumpus , ī, m ... ... ex Aequis, ex Etruria, Liv.: in urbem reversus tres triumphos egit, unum ex Illyrico, alterum ex Actiaca victoria, tertium de Cleopatra, Liv. epit.: qui ter ...
aliēnātio , ōnis, f. (alieno), I) die Entfremdung ... ... a me alienatio, Cic. Phil. 2, 1: praecipua in Vitellum alienatio per Illyricos exercitus, Tac. hist. 2, 60. – II) (spätlat.) die ...
Buchempfehlung
Grabbe zeigt Hannibal nicht als großen Helden, der im sinnhaften Verlauf der Geschichte eine höhere Bestimmung erfüllt, sondern als einfachen Menschen, der Gegenstand der Geschehnisse ist und ihnen schließlich zum Opfer fällt. »Der Dichter ist vorzugsweise verpflichtet, den wahren Geist der Geschichte zu enträtseln. Solange er diesen nicht verletzt, kommt es bei ihm auf eine wörtliche historische Treue nicht an.« C.D.G.
68 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro