... Zeit am Viehe, cum pecore diceretur multa, Varro LL.: unam ovem multam dico, alte Gerichtsformel bei ... ... sei, Liv.: so auch multae certatio, Cic.: alqm multā et poenā multare, Cic.: multam committere, eine G. verwirken, in eine ...
1. multo (nicht mulcto), āvī, ātum, āre ... ... agris, Cic.: sacerdotio, Suet.: Antiochum Asiā multarunt, Cic. – c) ohne Abl.: huius consilia esse multata, Cic. – d) mit Dat. comm.: Veneri Erycinae esse multatum, sei bei der Venus E. in Strafe geraten, sei ...
2. multō , Adv., s. multus.
... gar vieles, gar viel, beim Komparativ usw., multo multoque longior, Fronto ad M. Caes. 2, 2 (5). p. 28, 1 N.: multo multoque operosius est, Val. ... ... ep. – c) neben Komparativen = multo, zB. non multum est maius, Cic.: m ...
... multis moror? Ter.: ne multa od. ne multis, kurz, Cic.: m. partitivem ... ... Sonne, Plin. u. Suet.: multo labore, Cic.: multā cum clade suorum, Liv.: cura, Sall ... ... wie im tiefen Frieden, Tac.: operam suam multam existimare, Cic.: multum est, es ist ...
multum , Subst. u. Adv., s. nach multus.
multito , āre (Frequ. v. multo, āre), gehörig bestrafen, alqm, *Cato b. Gell. ... ... , 23, 4 H. (dagegen Jordan Cato oratt. 68. fr. 1 multatur).
... St. in so große Unruhe versetzen, Cic.: tumultum praebere, Liv.: tumultum movere, Hor., od. edere ... ... Liv.: cum omnia terrore ac tumultu streperent, Liv.: pati Numidas sine tumultu (ohne daß sie durch ... ... tumultum bellicum movere, Vell.: tumultum Gallicum opprimere, Liv.: Canninefatem tumultum comprimere, Tac. – b) ...
... in Cic. ep.: alci simultas intercedit cum alqo, Caes.: simultas exoritur cum alqo, Suet.: ... ... simultatium veteres offensae, Iustin.: simultates exercere cum libertis, Cic.: suas simultates pro magistratu exercere, Liv.: privatas multorum simultates finitas esse, Liv.: qui simultates, quas mecum habebat, deposuisset ...
multātio , ōnis, f. (multo), die Bestrafung um etwas, mit subj. Genet., aedilis, Corp. inscr. Lat. 1 2 , 756, 15: mit obj. Genet., bonorum (um die G.), Cic. Rab. perd ...
multipēs , pedis (multus u. pes), vielfüßig, Plin. 11, 249. – subst., multipēs, pedis, m., ein Vielfuß, omnis bipes, omnis multipes, Augustin. c. Faust. 21, 10: als bes. ...
tumultuo , (āvī), ātum, āre (tumultus) = tumultuor, lärmen, Plaut. mil. 172; rud. 629 u. 638. Vgl. tumultuor.
simulter , Adv. (zsgzg. aus similiter), auf ähnliche (gleiche) Weise, sim. itidem, gerade ebenso wie, Plaut. Pseud. 382.
multifer , fera, ferum (multus u. fero), viel hervorbringend = fruchtbar, Plin. 16, 31 u. 19, 138.
famultās , s. famulitās.
... lorica): linum, Sil.: tunicae multiplici membranā, Plin.; vgl. cortex multiplex tunicis, ut tiliae; ... ... ., Suet. – praeturae iurisdictio, res varia et multiplex ad suspiciones et simultates, mannigfaltigen (reichhaltigen) Stoff darbietend zu usw ... ... Plato, qui varius et multiplex et copiosus fuit, Cic. – vir multiplex in virtutibus, navus, ...
tumultuor , ātus sum, ārī (tumultus) = θορυβάζω (Dosith. 61, 7 ... ... Überfälle alg Kriege zu nennen, Liv. – bildl., non tumultuantem de gradu deici, sich nicht in der Bestürzung aus der Fassung ... ... der Rede u. vom Redner, lärmen, oratio carens hāc virtute tumultuetur necesse est, Quint.: ...
multitūdo , inis, f. (multus), die Menge, große Anzahl, ... ... Cic. u.a.: multitudines, einzelne Volkshaufen, Sall.: tantarum gentium multitudines, Hieron. epist. 60 ... ... Varro LL. (auch im Plur.). – casu multitudinis recto, Nigid. b. Gell. ...
multīcius , a, um (multus u. ico) = πολυσπαθής, λεπτοσπαθής, viel geschlagen, ... ... . § 1: synthesis, Tert. de pall. 4. – subst., multīcia, ōrum, n., fein gewebte Gewänder, Iuven. 2, 66 ...
per-multus , a, um, sehr ... ... 1, 11, 2 H. 2 : permulta, Hor.: dah. permulto, um vieles, viel, weit, beim Compar., permulto clariora, Cic. – c) adv., permultum, sehr viel, ...
Buchempfehlung
Diese »politische Komödie in einem Akt« spiegelt die Idee des souveränen Volkswillen aus der Märzrevolution wider.
30 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro