gavata , ae, f., s. gabata.
gravātē , Adv. (gravor), mit Umständen, ungern, ... ... nicht ungern, Cic. u.a.: multorum causas non gravate et gratuito defendere, Cic. de off. 2, 66. – Compar., manus et plantas ad saviandum gravatius porrigere, Fronto ad M ...
cavātor , ōris, m. (cavo), der Aushöhler, a) (spät. Form cabator) von Menschen, der Graveur, Corp. inscr. Lat. 6, 9239. – b) v. Vögeln, arborum, Plin. 10, 40. ...
cavātio , ōnis, f. (cavo), die Höhlung, Varr. LL. 5. § 19 u. 20.
bovātim , Adv. (bos), nach Rinderart, Nigid. b. Non. 40, 26.
cavātus , a, um, s. cavo.
ēlevātio , ōnis, f. (elevo), das Aufheben, I) eig.: pennarum, Augustin. in psalm. 58, 1: manuum, Vulg. psalm. 140, 2. – II) übtr.: 1) als gramm. t. t., die ...
clāvātus , a, um, a) v. clavus no. ... ... 37, 2: tunica auro clavata, Vopisc. Bonos. 15, 8: auro clavatae vestes, Vopisc. Tac. ... ... , 6. – n. pl. subst., clavata, mit Purpurstreifen besetzte Gewänder, Paul. ex Fest ...
gravātio , ōnis, f. (gravo), die (körperl.) ... ... morb. acut. 3, 5, 53: gravatio, quam κάρωσιν vocant, Cael. Aur. de morb. chron. 4, 3, 33: Ggstz., gravatio atque tensio supinatis aegrotantibus et relevatio sedentibus, Cael. Aur. de morb. ...
ēlevātor , ōris, m. (elevo), der Emporheber = Beschützer, deus el. meus, mein Schutz, Vulg. 2. regg. 22, 3.
clāvātor , ōris, m. (clava) = κορυνήτης (Gloss.), der Keulenträger, Knüppelträger, Plaut. rud. 805; vgl. Paul. ex Fest. 62, 9.
calvātus , a, um (calvus), kahl gemacht, übtr., leer gemacht, leer, si vinea a vite calvata erit, Cato bei Plin. 17, 196 (dagegen Cato r. ...
curvātio , ōnis, f. (curvo), die Krümmung, Col. 4, 12, 2: Plur., Mart. Cap. 6. § 593.
gravātim , Adv. (gravor) = gravate, Lucr. 3, 387: haud gr., Liv. 1, 2, 3: non gr., Solin. 1, 76.
cavātūra , ae, f. (cavo), die Höhlung, Spät.
dērīvātio , ōnis, f. (derivo), das Ableiten, ... ... , 15, 11: Plur., derivationes fluminum, Cic. de off. 2, 4, 14. – ... ... der Wasserbaukunst, die Ableitung aus der Hauptleitung, revocare derivationes, Frontin. aqu. 9. – II) ...
ēnervātus , a, um, PAdi. (v. enervo), ... ... u.a.: v. einem Kastraten, Claud. – subst., ēnervātī, ōrum, m. = exoleti et ... ... Liv.: quasi en. vita, Gell.: mollis et en. oratio, Cic.: enervata muliebrisque sententia, Cic. – Compar. enervatius bei Boëth. cons. phil. 4. pros. 2.
allevātio (adlevātio), ōnis, f. (1. allevo), I) das ... ... übtr., die Erleichterung, tot tantisque rebus urgemur, ut nullam adlevationem quisquam non stultissimus sperare debeat, Cic. ep. 9, 1, 1: (doloris) diuturnitatem allevatio consoletur, Cic. de fin. 1, 40. ...
curvātūra , ae, f. (curva), I) die Krümmung, Rundung, theatri, Vitr.: lapidum paulatim inclinatorum, Sen.: absidum, Plin.: curvaturae maris, Sen. – II) konkret, die Rundung, Wölbung, ...
acervātim , Adv., (acervo), haufenweise, in Haufen, in Massen (Ggstz. singuli), Lucr., Varr. u. Auct. b. Alex. – übtr., multa ac. frequentans, eine Masse von Gedanken aufhäufend, Cic.: ac. reliqua dicere, ...
Buchempfehlung
Grabbe zeigt Hannibal nicht als großen Helden, der im sinnhaften Verlauf der Geschichte eine höhere Bestimmung erfüllt, sondern als einfachen Menschen, der Gegenstand der Geschehnisse ist und ihnen schließlich zum Opfer fällt. »Der Dichter ist vorzugsweise verpflichtet, den wahren Geist der Geschichte zu enträtseln. Solange er diesen nicht verletzt, kommt es bei ihm auf eine wörtliche historische Treue nicht an.« C.D.G.
68 Seiten, 4.80 Euro