ava , s. 1. avia /.
cava , ae, f., s. cavus.
avārē , Adv. m. Compar. u. ... ... gewinnsüchtig, aus Habsucht, numquam avare pretium statui arti meae, Ter.: nihil avare, nihil iniuste esse faciendum, Cic.: neglegenter se et avare agentes, Eutr. – quo crudelius avariusque in Graecia bellatum, Liv.: avarius exigere opus, quam pensiones, mehr ...
... . – m. Genet., publicae pecuniae avarus, Tac.: milites caedis avari, Claud.: animus laudis avarus, Hor.: Graii praeter laudem nullius ... ... av., Varr. fr.: coniunx avara, Cic.: avarus homo, Lucil. fr.: homo avarus et ... ... non appetens, suae parcus, publicae avarus, Tac. – avariores magistratus, Cic.: ne tuom animum avariorem ...
canava , s. canaba.
cavātor , ōris, m. (cavo), der Aushöhler, a) (spät. Form cabator) von Menschen, der Graveur, Corp. inscr. Lat. 6, 9239. – b) v. Vögeln, arborum, Plin. 10, 40. ...
cavāmen , inis, n. (cavo), I) die Höhlung, temonis ... ... 4, 2. – II) insbes., die Höhle, latebrosa rupium cavamina, Solin. 9, 9.
cavātio , ōnis, f. (cavo), die Höhlung, Varr. LL. 5. § 19 u. 20.
cavātus , a, um, s. cavo.
... mater, Iustin.: prima scelerum mater avaritia, Claud.: propter avaritiam ipsius, Plaut.: avaritia pecuniae studium habet, Sall.: neque ... ... vere quisquam mihi, Hor.: avaritia parsimoniae nomine lenietur, Quint.: ardere avaritiā, Cic.: avaritiam constringere ... ... exuere, Tac.: alqm increpare avaritiae, Suet.: avaritiā perire, Cic.: avaritiam relaxare (Ggstz. luxuriam ...
avāriter , Adv. (v. avarus), vorklass. für das klass. avare, I) gierig, Plaut. Curc. 126; rud. 1238. – II) habsüchtig, geizig (Ggstz. largiter), Claud. Quadr. ann. 21. ...
Avaricum , ī, n., Hauptstadt der Bituriges Cubi in Aquitanien (später ... ... 7, 13, 3. Flor. 3, 10, 23. – Dav. Avaricēnsis , e, avaricensisch, Caes. b. G. 7, 47, 7.
cavannus , ī, m. (gallisches Wort), die Nachteule, Eucher. instr. 2, 9; vgl. Schol. Bern. Verg. buc. 8, 55. Löwe Prodr. p. 416.
cavātūra , ae, f. (cavo), die Höhlung, Spät.
avāritās , ātis, f. = avaritia, Not. Tir. 40, 23 a .
cavaedium , ī, n. = cavum aedium, der rings von Gebäuden eingeschlossene Hofraum in der Mitte eines röm. Hauses, der Hof innerhalb des Hauses, Plin. ep. 2, 17, 5; die nicht kontrahierte Form cavum aedium, Varr. LL ...
avāritiēs , ēī, f., Nbf. v. avaritia, Corp. inscr. Lat. 1, 1011 u. 1459. Lucr. 3, 59. Claud. I II. cons. Hon. 185.
canavāria , ae, f. (canava = canaba), die Kellermeisterin des Klosters, Caesar. Arel. reg. ad virg. 28.
cavāticus , a, um (cavus), in Höhlen lebend, cochleae, Plin. 8, 140 u. 30, 45.
Cavarīnus , ī, m., ein Fürst der Senonen, Caes. b. G. 5, 54, 2 u. 6, 5, 2.
Buchempfehlung
Der Teufel kommt auf die Erde weil die Hölle geputzt wird, er kauft junge Frauen, stiftet junge Männer zum Mord an und fällt auf eine mit Kondomen als Köder gefüllte Falle rein. Grabbes von ihm selbst als Gegenstück zu seinem nihilistischen Herzog von Gothland empfundenes Lustspiel widersetzt sich jeder konventionellen Schemeneinteilung. Es ist rüpelhafte Groteske, drastische Satire und komischer Scherz gleichermaßen.
58 Seiten, 4.80 Euro