condio , īvī u. iī, ītum, īre ... ... .: comitate condita gravitas, Cic. – / Imperf. condibam (= condiebam), Fulg. myth. 1. praef. p. 16 M.: Perf. condit (= condiit), Treb. Poll. Gallien. 21, 4.
... die Verabredung, pactum atque condictum cum populo Romano rumpere, Gell. 20, 1, 54: ex (gemäß) condicto, Chalcid. Tim. 17 A. – übtr., operam, gleichs. ... ... alqm, Turpil. fr., c. alci cenam, Suet., od. bl. condicere alci, Cic., »sich bei ...
condicio , ōnis f. (condīco), A) im weitern ... ... fügen in usw., Cic.: alcis condicione uti, Cic.: tam bonā condicione (Anerbieten) uti ... ... fieret, Liv. – u. condicione od. condicionibus, per condicionem, per condiciones, unter Bedingungen, durch einen Vertrag, ...
2. conditor , ōris, m. (condo), I) der ... ... Stadt Reate, Suet. – T. Sicinium conditorem Veios sequi, Liv.: exit conditor urbe suā, Ov. – b) ... ... Ov.: Aristoteles c. Peripateticae sectae, Col.: conditores Stoicae sectae, Gell.: Hippocrates c. nostrae professionis ( ...
... folg. indir. Fragesatz, ut in tua pecunia condisceret, qui pecuniae fructus esset, Cic. Quinct. 12. ... ... – b) v. Lebl., m. folg. Infin., paulatim fructum ferre condiscit (planta), Col.: stare condiscat (vitis), Plin. – Partiz. subst. condiscēns = condiscipulus, Virg. gramm. p. 123, 4 H. (condiscens ...
4. condītus , a, um, PAdi. m. Compar ... ... et c., Lucil. fr.: conditiora haec facit venatio, Cic. – subst., condītum, ī, n., mit Honig u. Pfeffer gewürzter Wein, ... ... v. Redner, nemo urbanitate, nemo lepore, nemo suavitate conditior, Cic.
condylus , ī, m. (κόνδυλος), I) der mittlere Gelenkknochen der Finger, complicatis in condylos digitis, mit so geballter Hand, daß die Gelenkknochen der Finger hervorstehen (die ...
1. conditio , ōnis, f. (condo), I) (nach condono. I) die Zusammentuung = die Schöpfung, Erschaffung, a die conditionis tuae, Vulg. Ezech. 28, 15. – meton., die Schöpfung ...
1. conditus , Abl. ū, m. (condo), I) die Verfertigung ... ... 22 (54). – II) die Verbergung, Verheimlichung, consilia altiore conditu texit, verbarg sie besser, Auson. prof. 16, 17. p. ...
1. condītor , ōris, m. (condio), der etwas schmackhaft macht, ... ... absol., pistores dulciarii, conditores, Anfertiger von würzhaften Speisen, Firm. math. 8, 11. – / Vgl. 2. conditor no. I, b, ...
2. condītio , ōnis, f. (condio), I) das Einlegen ... ... r. 1, 61: bacarum conditiones, Cic. de div. 1, 116. – meton., das ... ... Würzen, Schmackhaftmachen, suci, Varr. LL.: vini, Col.: ciborum conditiones, Cic. de nat. ...
condīgnē , Adv. (condignus), ganz (dessen) würdig, ganz entsprechend, ganz ebenso, Plaut. Men. 906 u.a. Gell. 1, 6, 4 M. Caes. bei Fronto ep. ad M. Caes. 1, 2. p. ...
2. condītus , ūs, m. (condio), das Einlegen, Einmachen, uvas conditui legere, Col. 2, 22, 4.
2. conditum , ī, n., s. con-do no. II, B, 1, a, α.
1. condītum , ī, n., s. 4. condītus no. I.
3. conditus , a, um, s. con-do.
conditrīx , trīcis, f. (Femin, zu 2. conditor), I) die Gründerin, Stifterin, c. dea, Chalcid. Tim. 24 C.: c. Romae, Marian. poët. bei Philarg. Verg. ecl. 1, 20: Carthaginis, Tert. ...
1. condītūra , ae, f. (condio), I) das Einlegen, Einmachen der Früchte, Col. ... ... Ihm.: veneta, Lampr. Heliog. 24, 1: adicitur his cum in foco sunt conditura, Apic. 7, 267.
... , Gell. 3, 7, 1. – m. Genet., providentiae divinae condignus exitus, Apul. met. 10, 12. – m. Dat., condigna crimini ultio, Cod. Theod. 9, 28, ... ... u. (n. pl. subst.) auditui eius condigna, Arnob. 1, 27.
inconditē , Adv. (inconditus), ungeordnet, ungeregelt, kunstlos, plump, discedere, Amm.: edere ac ... ... v. der Rede, versus Graecos dicere, Cic.: historiam scripsere Sallustius structe, Pictor incondite, Fronto.
Buchempfehlung
Glückseligkeit, Tugend und Gerechtigkeit sind die Gegenstände seines ethischen Hauptwerkes, das Aristoteles kurz vor seinem Tode abschließt.
228 Seiten, 8.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro