fūrātim , Adv. (1. furor), diebischerweise, Plaut. truc. 4, 4, 29 (882) Goeller.
fūrātor , ōris, m. (1. furor), der Dieb, Tert. apol. 46 extr.
impūrātus , a, um, PAdi. (v. impuro), ... ... als Schimpfwort Schandkerl, gemeiner Kerl, Schuft, homo impuratus, Lucil. 66: ille od. hic impuratus, Ter.: impuratissime, Plaut. rud. 751: impuratissima capita, Apul. met. 9 10.
fūrātrīna , ae, f. (1. furor), das Stehlen, der Diebstahl, Apul. met. 6, 13 u. 10, 14. Iul. Val. 2, 15. p. 93, 26 Kuebler. – übtr., coniugalis, ...
dē-pūrātus , a, um (de u. pus; vgl. purare), vom Eiter befreit, Veget. mul. 2, 43, 2.
purpurātus , a, um (purpura), in Purpur gekleidet, ... ... der oriental. Fürsten, im Plur. Hofleute, Höflinge, Kämmerlinge, purpuratis tuis ista minitare, Cic.: duces regii, praefecti et purpurati, Liv.: purpuratis solita vanitas, Curt.
suppūrātio , ōnis, f. (suppuro), das Unterschwären, meton., das Schwären, Geschwür, auch im Plur., Cels., Sen. u.a.
fūrātrīnus , a, um (furatrina), zum Diebstahl gehörig, Diebs-, deus, Fulg. myth. 1, 18.
sulphurātus , a, um, (sulphur), geschwefelt = ... ... , Cels.: merx, Mart. – gehenna sulphuratior, Tert. adv. Marc. 1, 28. – II) subst., sulphurāta, ōrum, n., a) Schwefelfaden, Mart. 1, 41, ...
sulphurātio , ōnis, f. (sulphuro), die Schwefelung = die Schwefelgänge, Schwefellager in der Erde, Sen. nat. qu. 3, 15, 4.
impurpurātus , a, um (in u. purpura) = εμπόρφυρος, mit Purpur verbrämt, vestis, Charis. 31, 30.
suppūrātōrius , a, um (suppuro), zur Eiterung gehörig ( dienlich ), medicamenta, die die Eiterung hervorbringen, Plin. 28, 51.
... : purpurati nimium ocelli, Mart. Cap. 9. § 918: terra purpurata est, wurde purpurrot gefärbt (vom Blute der Märtyrer), Augustin. serm ... ... intr., purpurfarbig-, purpurrot glänzen, tum quae pallet humi, quae frondens purpurat auro ponatur viola, Colum. poët. 10, 101. – ...
modo , Adv. (modus), gleichs. mit Maßen, ... ... nur, bloß, allein, A) im allg.: nam circi modo spectaculum fuerat, Liv.: quae secundis rebus delectationem modo habere videbantur, nunc vero etiam salutem, ...
... a) übh.: aliquid, Cic.: haec, quae rapuit et furatus est, Cic.: de proxima villula spirantem (glimmende) carbunculum, Apul.: ... ... Perf. furasse, Fulg. myth. 2, 6: Partiz. Perf. furatus passiv, Apul. met. 10, 14.
cūius (altlat. quōius), a, um ( aus cuius ... ... argentum pro istis ambabus quoiae erant domino dedi, Plaut.: is, cuia ea uxor fuerat, Plin. fr.: is, cuia res sit, Cic.: ei, cuiā nihil ...
sperno , sprēvi, sprētum, ere (altind. sphuráti, stößt mit dem Fuße weg, ahd. spornōn, mit der Ferse ausschlagen), I) absondern, trennen, entfernen, se a malis spernit procul, Enn. fr. scen. 189: nec spes ...
hapsus , ī, m. (ἅψος, Verbindung, ... ... . bei Cassiod. de orthogr. 9. p. 201, 4 K.: lanae sulphuratae, Cels. 4, 13 (6). p. 138, 21 D.: lanae mollis ...
obtūsio (obtūnsio), ōnis, f. (obtundo), I) das ... ... Stoß, dignum esse obtunsione, Augustin. quaest. 68, 4: alqm capite suppuratum reddere obtunsione oris, Lampr. Commod. 10, 4. – prägn ...
iniūrio , āvī, ātum, āre (iniuria) = ὑβρίζω (Gloss.), ... ... behandeln, Lucil. sat. 2, 3 M. (Marx 57* liest inpuratum). Cassiod. var. 10, 30, 6 u. 12, 11, 1 ...
Buchempfehlung
Nachdem Musarion sich mit ihrem Freund Phanias gestrittet hat, flüchtet sich dieser in sinnenfeindliche Meditation und hängt zwei radikalen philosophischen Lehrern an. Musarion provoziert eine Diskussion zwischen den Philosophen, die in einer Prügelei mündet und Phanias erkennen lässt, dass die beiden »nicht ganz so weise als ihr System sind.«
52 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
1799 schreibt Novalis seinen Heinrich von Ofterdingen und schafft mit der blauen Blume, nach der der Jüngling sich sehnt, das Symbol einer der wirkungsmächtigsten Epochen unseres Kulturkreises. Ricarda Huch wird dazu viel später bemerken: »Die blaue Blume ist aber das, was jeder sucht, ohne es selbst zu wissen, nenne man es nun Gott, Ewigkeit oder Liebe.« Diese und fünf weitere große Erzählungen der Frühromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe ausgewählt.
396 Seiten, 19.80 Euro