aser = cui lingua ligatur naturaliter, Gloss. II, 568, 35. Vgl. Löwe Gloss. nom. p. 19.
asēna , s. arēna /.
asēmus , a, um (ἄσημος, ohne Zeichen), tunica, purpurlose, Lampr. Alex. Sev. 33, 4.
asella , ae, f. (Demin. v. asina), die Eselin, Ov. art. am. 3, 290.
... agitator aselli, Verg. u. Col.: asellus auritus, Ov.: asellus dossuarius, Varr.: as. ... ... Varr.: in mentem venit te bovem esse et me asellum, Plaut.: asello sedens, Hier.: tergo residebat ... ... Pallad. 1, 18, 2 (wo jetzt basellis). – C) aselli, zwei Sterne im Sternbild des Krebses, ...
... (adsecla) u. assecula (adsecula), ae, m. (assequor), der Nachgänger, ... ... der Parteigänger, assentatores eorum atque asseculae, Cic.: qui potentissimorum contumaciam non tuli, ferrem huius asseculae, Cic.: vos humili asseculae, vos indulgebitis umquam cultori, Iuven.: asseclam esse praetoris, im ...
Aesēpus , ī, m. (Αἴσηπος), ein ... ... 141. Flor. 3, 5, 17 ed. Halm. – Dav. Aesēpius , a, um, äsepisch, flumina, Val. Flacc. 3, 420.
assecuē (adsecuē), Adv. (*adsecuus v. adsequor), nachgehend, auf dem Fuße, sequi, Plaut. trin. 1118. Plaut. fr. b. Varr. LL. 6, 73. Vgl. Lachmann Lucr. p. 304. Ritschl Plaut. trin ...
asēptus , a, um (ἄσηπτος), nicht faulend, ligna, Itala (Monac.) exod. 37, 4.
asellio , ōnis, m. (Demin. v. asellus = asinarius), der Eseltreiber, Ennod. carm. 2, 24 lemm.
adhaesē , Adv. (adhaereo), stockend, stotternd, neque turbide neque adhaese loqui, Gell. 5, 9, 6.
... 18, 11. – Dav. Aesernīnus , a, um, äserninisch, der Äserniner, Liv. u.a.: ager, turma ... ... subst., Aesernini, die Einw. von Äsernia, die Äserniner, Liv. u.a. – u ...
... . Crassus peteret eumque Ser. Galba assectaretur, Cic.: omnibus officiis Cn. Pompeium assectatus est, schloß sich auf das verbindlichste an P. an, Suet. ... ... . dig. 47, 10, 15. § 22. – / Passiv., assectari se omnes cupiunt, Enn. ...
Amasēnus , ī, m., Fluß in Latium, der in ... ... er sich in mehreren Armen in den pontinischen Sümpfen verläuft, j. Amaseno, Verg. Aen. 11, 547: Vok. Amasene pater, Verg. Aen. 7, 685 (als Flußgott ).
assecula , s. assecla.
asellifer , fera, ferum (asellus u. fero), den Esel tragend, cancer (als Sternbild), Anthol. Lat. 761, 57 R.
asellulus , ī, m. (Demin. v. asellus), das Eselchen, Arnob. 3, 16.
assectātor (adsectātor), ōris, m. (assector), der unablässige ... ... ducibus ipsis, non cum comitatu assectatoribusque confligant, Cic.: quidam vetus assectator ex numero amicorum, Cic. – ... ... ein Rhetor, Plin.: Apollodorus assectator Democriti, Plin.: cum diutule auditor assectatorque Protagorae fuisset, Gell.
assectātio (adsectātio), ōnis, f. (assector), I) die unablässige ( öffentliche, ehrerbietige ) Begleitung, bes. die, die man einem Bewerber um ein Amt angedeihen läßt, Cic. Mur. 70. Q. Cic. de pet. ...
diārium , iī, n. (dies), I) ... ... der Gefangenen, Sen.: der Gänse, Petron. – Sprichw., s. asellusno. II, A. – II) das Tagebuch, Asell. b. Gell. 5, 18, 8.
Buchempfehlung
Vor dem Hintergrund einer romantisch idyllischen Fabel zeichnet der Autor individuell realistische Figuren, die einerseits Bestandteil jahrhundertealter Tradition und andererseits feinfühlige Persönlichkeiten sind. Die 1857 erschienene Bauernerzählung um die schöne Synnöve und den hitzköpfigen Thorbjörn machte Bjørnson praktisch mit Erscheinen weltberühmt.
70 Seiten, 5.80 Euro