cōnsiliātor , ōris, m. (consilior), der Berater, Ratgeber, maleficus ... ... , ein Mitglied des Götterrates (v. einem Astrologen), Petron. 76, 10: consiliatores eorum od. eius, Vulg. 1. Esdr. 4, 9 u. ...
conciliātor , ōris, m. (concilio), I) der Zuführer von Buhldirnen, der Kuppler, Vopisc. Car. 16, 5. – II) übtr., der Urheber, Stifter, Veranlasser, Vermittler usw., suillae carnis, der es ...
auxiliātrīx , trīcis, f. (auxiliator), helfend, Helferin, multitudo, ... ... eruditionis honestae moderationisque diligentia, Chalcid. Tim. 44 C.: mundi anima dissolubilium rerum auxiliatrix et patrona, ibid. 54: quotiens iusta iracundia comitem se et auxiliatricem rationi praebet, ibid. 187.
dēnūntiātor , ōris, m. (denuntio), a) eine Art Polizeibeamter der Kaiserzeit, deren je zwei in jedem Stadtviertel Roms stationiert waren, etwa Viertelsinspektor, Viertelskommissär, Corp. inscr. Lat. 10, 515, 12/13 (a. 142) u. 10, ...
1. centuriātus , ūs, m. (v. 1. centurio), die ... ... (der Legionssoldaten) in Zenturien, ubi ad decuriatum aut centuriatum convenissent, Liv. 22, 38, 3 (wo Madvig [ Emendatt. ...
1. conciliātus , a, um, PAdi. m. Compar ... ... jmd. beliebt, alci, Liv. u.a.: nobis conciliatissimus, Symm. – II) ... ... geneigt, einer Sache ergeben, iudex ad rem accipiendam fiat conciliatior, Cic.: (homo) voluptati a natura conciliatus, Gell.
centuriātim , Adv. (centuria), I) zenturienweise, a) v. Heere, producere milites, Caes. b. c. 1, 76, 3; vgl. Charis. 185, 28. – b) v. Volke, describere ordines, Cic.: citare populum, ...
cōnsiliātio , ōnis, f. (consilior), die Raterteilung die Beratung, Boëth. in Aristot. de interpr. ed. pr. p. 247 u ... ... 8 ed. Bait. ( aber ed. Halm p. 421, 11 richtiger conciliatione).
collēgiātus , ī, m. (collegium), der Zunftgenosse (bes. der niedern Zünfte; vgl. Isid. 9, 4, 29), Cod. Iust. 11, 17 (Feuerlöscher). Cod. Theod. 6, 30, 16 u.a.: c. in collegio ...
cōnsociātus , a, um, PAdi. (v. consocio), innig verbunden, consociatissima voluntas, vollkommene Übereinstimmung unserer Gesinnung, Cic. ep. 3, 3, 1.
dēspoliātio , ōnis, f. (despolio), die Beraubung, Tert. de res. carn. 7: als Geldbuße, Cod. Theod. 9, 17, 6.
calumniātio , ōnis, f. (calumnior), die Schikane, die falsche, trügerische Anklage, Plur., Cornif. rhet. 4, 22 M.
centuriātio , ōnis, f. (centuriare), die Einteilung nach Zenturien, der Flurplan, Gromat. vet. 117, 24 u.a.
2. conciliātus , Abl. ū, m. (concilio), die atomistische Vereinigung, Verbindung der Körper, Lucr. 1, 575 u.a.
abbreviātor , ōris, m. (abbrevio), einer der abkürzt = der aus einem Schriftsteller einen Auszug macht, alcis, Spät.
dēspoliātor , ōris, m. (despolio), der Berauber, Plünderer, Plaut. trin. 240. Cod. Theod. 16, 2, 28.
2. centuriātus , ūs, m. (von 2. centurio), das Amt und die Würde eines Zenturio, das Zenturiat, Cic. u.a.
corymbiātus , a, um (corymbion), mit Efeuranken geziert, discus, Gallien. b. Treb. Poll. Cl. 17, 5.
convīciātor , ōris, m. (convicior), der Schelter, Schmäher, Lästerer Cic. u.a.
attertiātus (adtertiātus), a, um (*attertio), bis zum Drittel eingekocht, lixivium, Plin. Val. 1, 29.
Buchempfehlung
Libretto zu der Oper von Anton Schweitzer, die 1773 in Weimar uraufgeführt wurde.
38 Seiten, 3.80 Euro