ferula , ae, f. (vielleicht zu ferio, stoßen, ... ... als Stoß, Schuß), I) = νάρθηξ, eine hochwachsende Doldenpflanze, mit leichtem, knotigem, markvollem Stengel, in dessen Mark sich Feuer glimmend erhalten läßt (weshalb Prometheus ...
nōdōsus , a, um (nodus), voll Knoten, knotig, knorrig, I) eig.: stipes, Ov.: validus nodosusque stipes, Curt.: ramus, Sen.: cheragra, Hor.: plagae, voll Knoten, -Maschen, Ov.: so auch lina, Netze, ...
torōsus , a, um (torus), muskulös, fleischig, collum ... ... torosior, Colum.: übtr., caulis (herbae), fleischig, Plin.: virgula, knotig, dick, Sen.: so auch clava, Albin.: dictio, Sidon. epist ...
trinōdis , e (tres u. nodus), I) drei Knoten habend, dreiknotig, Ov. her. 4, 115; fast. 1, 575. – II) übtr., dreisilbig, dactylus, Auson. epist. 21, 38. p. 183 Schenkl.
nōdōsitās , ātis, f. (nodosus), die Knotigkeit, Augustin, conf. 2, 10.
multinōdus , a, um (multus u. nodus), vielknotig, flagella germinis, Prud. cath. 7, 139: volumina, Apul. met. 5, 17: ambages, ibid. 10, 29: ictus (Plur.), ibid. 8, 28: anfractus (Plur.), ...
nōdāmentum , ī, n. (nodo), das Knotige, Knorrige, nodamenta truncorum, Paul. Nol. epist. 24, 20.
geniculātus , a, um (geniculum), I) mit gebogenem Knie, subst., der Kniende, ein Gestirn, s. engonasi. – II) mit Knoten versehen, knotig, culmus, Cic.: arundo, Plin.
centēnōdius , a, um (centum u. nodus), hundertknotig, herba, Marc. Emp. 31.
centinōdius , a, um (centum u. nodus), hundertknotig, Marc. Emp. 31.
nōdus , ī, m. (necto), der Knoten, ... ... Pflanzen, Verg., Liv. u. Plin.: dah. poet. die knotige Keule des Herkules, Sen. poët. – Sprichw., s. ...
gravo , āvī, ātum, āre (gravis), I) Aktiv = ... ... Ov.: alqm sarcinis, Tac.: alqm cum veste, Verg.: nodis gravatum robur, knotige, schwere Keule, Verg.: poma gravantia malos, Ov. – 2) übtr ...
Aesculāpius , ī, m. (Ἀσκληπι ... ... b. Hor. sat. 1, 3, 27): sein gewöhnliches Attribut ist der knotige Stab mit der Schlange und die Schale. – / Plur. ...