mīcula , ae, f. (Demin. v. mica), das Krümchen, Körnchen, Stückchen, Cels. 2, 5 extr. Fronto ad M. Caes. 5, 40. Arnob. 2, 49 u. 7, 24.
amīcula , ae, f. (Demin. v. amica, s. Diom. ... ... 13. Suet. Cal. 33. Lact. epit. 39, 7: concubinae paelices atque amiculae, Arnob. adv. nat. 4, 22.
formīcula , ae, f. (Demin. v. formica), eine kleine Ameise, Fronto ad Ver. imp. 2, 8. Augustin. epist. 137, 8; de civ. dei 22, 24, 5. p. 615, 22 D. 2 Arnob ...
mammicula , ae, f. (Demin. v. mamma), das (niedliche) Brüstchen, Plaut. Pseud. 1261.
amiculātus , a, um (amiculum), mit einem Umwurf bekleidet, pars nudi, pars obscaena tantum amiculati (verhüllt, bedeckt), Solin. 52, 20.
vermiculātē , Adv. (vermiculatus), buntscheckig, Lucil. 85 bei Quint. 9, 4, 113 (Marx emblemate vermiculato).
vermiculātus , a, um (vermiculor), wurmförmig, im Zickzack gedreht, gummi, ... ... – v. der raschen Fingerbewegung, digiti virginis recursantes et quādam incomprehensae mobilitatis scaturigine vermiculati, Mart Cap. 7. § 729.
vermiculātio , ōnis, f. (vermiculor), der Wurmstich in den Pflanzen, Plin. 17, 218 u.a.
1. putus , a, um, Adi. (verwandt mit purus ... ... unvermischt, mit purus gew. asyndetisch, selten durch ac verb., amicula pura puta, reine und blanke, Varro fr.: argentum purum putum, ...
rīxor , ātus sum, ārī (rixa), hadern, zanken, streiten ... ... sich in den Haaren liegen, I) eig.: cum alqo de amicula, Cic.: non pugnat, sed rixatur (orator), Tac. dial. – II) ...
gluttio (glūtio), īvī od. iī, ītum, īre, ... ... . Pers. 94: epulas, Iuven. 4, 28 (wo Infin. gluttisse): micularum minimum cum vino destillatum, Fronto ad M. Caes. 5, 40: salivam ...
apicula , ae, f. (Demin. v. apis), das ... ... ep. 137, 8. Ambros. cant. cantic. 4, 30. v. 11: formicularum et apicularum ostenta, Fronto ad Ver. imp. 2, 8.
tūmicia , ae, f. (= tomicula, Demin. v. tomix), das Band, der dünne Strick, Apul. met. 8, 25.
crūsta , ae, f. (verwandt mit crūdus, cruor), ... ... u. ICt.: tenues crustae, et ipsā quā secantur laminā graciliores, Sen.: vermiculatae ad effigies rerum et animalium crustae, Plin.: crustae Numidicae (aus numidischem [ ...
praecox , cocis, u. praecoquis , e, u. ... ... , Plin. – II) übtr., zu früh, unzeitig, voreilig, amicula aspera atque praecox, Lucil.: infans praecoquus, Tertull.: pugna, Enn.: ea praecox ...
com-mitto , mīsī, missum, ere, zusammenlassen, zusammenbringen, ... ... v. der Wortfügung, res in ordinem digestae et inter se commissae, Quint.: vermiculate lexeis inter se c., Quint. – m. Ang. wohin? ...
... von Umschlagtüchern zum Einhüllen der Leichen, feralia amicula, Leichentücher, Apul. met. 10, 12. – amiculo esse, ... ... Varr. sat. Mem. 212 Bücheler mit den Hdschrn. chlamydas et purpurea amicula). – Übtr., novissimum homini sapientiam celenti amiculum est gloriae cupido, ...
rūricola , ae, c. (rus u. colo), I) ... ... II) das Feld bewohnend, Fauni, Ov. met. 6, 392: formicula, Apul. met. 6, 10. – / synk. Genet. Plur. ...
vermiculus , ī, m. (Demin. v. vermis), der ... ... 35, 25. – e) übtr., von Mosaikarbeit (s. vermiculātus), vermiculum sternere, Corp. inscr. Lat. 6, 25327.
Buchempfehlung
Der junge Naturforscher Heinrich stößt beim Sammeln von Steinen und Pflanzen auf eine verlassene Burg, die in der Gegend als Narrenburg bekannt ist, weil das zuletzt dort ansässige Geschlecht derer von Scharnast sich im Zank getrennt und die Burg aufgegeben hat. Heinrich verliebt sich in Anna, die Tochter seines Wirtes und findet Gefallen an der Gegend.
82 Seiten, 6.80 Euro