adōrātīvus , a, um (adoro), zum Anbeten dienlich, anbetend, Prisc. 18, 147.
exodōrātus , a, um (ex u. odor), des üblen Geruches beraubt, Tert. de pall. 4.
dēplōrātor , ōris, m. (deploro) = deprecatvr, Augustin. serm. 83, 5.
corporātus , a, um, s. corporo.
fulgorātor , s. fulgurātor.
in-honōrātus , a, um, I) ungeehrt, durch ... ... auch unansehnlich vor der Welt, vita, Cic.: honoratus atque inhonoratus, Liv.: inhonoratior triumphus, Liv. – II) durch keine Belohnung ... ... Liv. u.a.: inhonoratum alqm dimittere, Liv.: quod (Aetoli) omnium Graeciae gentium inhonoratissimi ...
illabōrātus , a, um (in u. laboro), I) ... ... (Plur.), Quint. 12, 10, 79: haec omnia fluunt illaborata, hat einen ungezwungenen Fluß, Quint. 10, 1, 111: ut virtutem obviam et illaboratam habeamus, ungesucht u. ...
ōrātiuncula , ae, f. (Demin. v. oratio ... ... p. 34, 15 N.: oratiunculae Tullianae, M. Caes. bei Fronto ad M. Caes. 4, 13. p. 76, 8 N.: ut ipsā oratiunculā, quā usus est (Cicero ...
complōrātio , ōnis, f. (comploro), das laute ... ... 23, 42, 5): c. oritur, Liv.: complorationem edere, Iustin.: nullas complorationes edere, Gell. 12, 5, 3. ... ... laute Beklagen, Beweinen, mulierum comploratio sui patriaeque, Liv. – Dass. complōrātus , ūs, ...
im-memorātus , a, um (in u. memoro), ... ... , nec tu iam metris meis immemoratus eris, unbesungen, Auson. parent. (XV) 22, 1. p. 51 Schenkl. – Plur. subst., immemorāta, ōrum, n., noch nicht Erzähltes ...
obrōborātio , ōnis, f. (ob u. roboro), das Erstarren der Nerven, Pelagon. veterin. 7. (§ 137 Ihm). Veget. mul. 5, 84, 3.
explōrātrīx , trīcis, f. (Femin, zu explorator), die Erforscherin, attrib. = erforschend, expl. sui imago, Cassian. coll. 19, 16.
dēcolōrātio , ōnis, f. (decoloro), I) eig., die Verfärbung, Verbleichung der Farbe, Cic. de div. 2, 58. – II) übtr. u. bildl., Eccl.
corporātūra , ae, f. (corporo), die Leibesbeschaffenheit, der Körperbau, pecoris, Col. 6, 2, 15: Plur., ampliores corporaturae, Vitr. 6, 1, 3.
ōrātiōnālis , e (oratio), bloß eine Rede enthaltend, orationales (usus) sunt quibus oratio inest sola, Prisc. praeex. 2. § 8.
dēminōrātio , ōnis, f. (deminoro) = ελάττωσις, die Herabsetzung, Vulg. Sirach 22, 4.
dēdecorātio , ōnis, f. (dedecoro), die Verunehrung, Schändung, Tert. de anim. 34 u.a.
exhonōrātio , ōnis, f. (exhonoro), die Entehrung, Augustin. de civ. dei 5, 18, 2; serm. 96, 3.
expudōrātus , a, um (ex u. pudor), aller Scham entblößt, schamlos, frons, Petron. 39, 5.
exōrātōrium , iī, n. (exoro), das Sühnemittel, Augustin. quaest. in Levit. qu. 53, 2.
Buchempfehlung
Beate Heinold lebt seit dem Tode ihres Mannes allein mit ihrem Sohn Hugo in einer Villa am See und versucht, ihn vor möglichen erotischen Abenteuern abzuschirmen. Indes gibt sie selbst dem Werben des jungen Fritz, einem Schulfreund von Hugo, nach und verliert sich zwischen erotischen Wunschvorstellungen, Schuld- und Schamgefühlen.
64 Seiten, 5.80 Euro