1. quis , quid, Pron. interrog., I) in ... ... gehörst du an? Ter.: quis homo est? wer da? Ter.: quis tu? wer da? ... ... quod poposcerint? Cic. Verr. 3, 34: quis est omnium eis moribus, quin divitiis et sumptibus, ...
2. quis , qua od. quae, quid, Pronom. ... ... subst.: potest quis, cum divinationem habeat, errare aliquando, Cic.: si quis quid rumore acceperit, uti ad magistratum deferat nec cum quo alio communicet ... ... ne quid nimis, Ter. – II) adi.: iam quis forsitan hostis haesura in nostro tela gerit latere, ...
3. quīs = quibus, s. 1. quī /.
1. quiēs , ētis, f., die Ruhe, ... ... die Nacht, opica quies, Stat.: trahere quietem, Prop. (= trahere noctem b. Verg ... ... die Ruhe = das Schweigen, Stillschweigen, atrox clamor et repente quies, Tac. ann. 1 ...
2. quiēs , ētis, Adi., vorklass. Nbf. v. quietus, ruhig, Licin. Macer b. Prisc. 6, 58. Naev. bell. Punic. lib. 2. fr. 1 (bei Prisc. 6, 58).
ec-quis , ecquid , Pron. ... ... irgend jemand, -irgend etwas? ecquis in aedibus est? Plaut.: heus ecquis hic est? ist irgend jemand ... ... ecqui, zB. ecquis alius Sosia intust, Plaut.: velim respondeat, ecquis Latini nominis populus defecerit ...
equīso , ōnis, m. (equus), der Wärter u. Zureiter von Pferden, ... ... 8, 1; de deo Socr. 5; apol. 87: übtr., nautici equisones, Schiffer, Varro sat. Men. 276.
līquis , e = obliquus, Gromat. vet. 100, 1 sq. u. 414, 20 sq.
sī-quis , qua, quid, s. si u. quis.
... u. adi. (alius quis), eig. = alius nescio quis, d.h. dieser ... ... allein: α) subst.: is aliquis, dieser Jemand, Cic.: quisquis est ille, si modo ... ... , de od. mit dem Genet., aliquis ex vobis, Cic.: aliquis ex iis, Petron.: aliquis de tuis, ...
... quiescens somno, Curt.: cenatus quiescebat, Cic.: casa, in qua quiescebat, Nep.: habitus corporis ... ... quid faciam, praescribe. Treb. ›Quiescas‹. Hor.: Ne faciam, inquis, omnino versus? Hor. – ... ... / Synkop. Perf.-Formen quierunt, quierim, quierint, quiessem, quiesse, s. Georges Lexik. ...
quis-que , quidque u. adi. quaeque, quodque, ... ... iubeas, Liv.: viri in vestibulo suarum quisque aedium stabant, Curt.: aber quisque se, Cic.: pro se quisque, jeder ohne Unterschied, Cic. ... ... beim Superl., um die Allgemeinheit auszudrücken, doctissimus quisque, der Gelehrteste, d.i. die Gelehrtesten ...
re-quiēs , quiētis, f., die Ruhe, Rast ... ... übh.: non labor meus, non requies, Cic.: curarum, Cic.: pugnae, Verg.: ad requiem animi ... ... gravidae, Gratt. cyn.: dare aliquam requiem senectuti meae, Suet. – nec requies (est), quin, Verg. georg. ...
quis-nam , quid-nam, Pron. interrog., wer denn ... ... mortui? Cic.: auch getrennt quis ea est nam optuma? Plaut. – quidnam (adverb.), was ... ... Ter. – das fragende num noch vorgesetzt, num quisnam praeterea? ist denn noch sonst jemand? Cic.: num quidnam ...
2. in-quiēs , ētis, unruhig, nox, ... ... , ein unruhiger Kopf, Sall. fr. u. Tac.: moribus inquies, Tac.: nec animo tantum, verum etiam corpore ipso ad libidinem inquies et petulans, Apul. met. 2, 16. – / Abl. ...
1. in-quiēs , ētis, f., die Unruhe, nocturna, Plin. 14, 142: labor vigiliarum et inquies, anstrengende u. rastlose Nachtstudien, Gell. 19, 9, 5: infantis ...
ne quis u. ne qui , s. 1. quis u. 1. quī.
quis-quis , quaequae, quidquid (quicquid) und adi. quodquod, I) ... ... . de fin. 5, 24. p. 645 2 ), quocumque in loco quisquis est, Cic.: quatenus ... ... auch unerlaubte Weise, Suet. – / a) quisquis gen. fem. Plaut. u.a. vorkl. ...
quis-quam , quaequam, quidquam oder quicquam, ... ... . de or. 1, 134 Sorof mit Müller nihil quisquam): nec quisquam unus, und kein einziger, Liv. 2, 9 ... ... – m. Genet., nostrûm quisquam, Plaut. Amph. 1099: vestrûm quisquam, Liv. 3, 68, ...
quis-piam , quaepiam, quodpiam u. subst. quidpiam ... ... , -eines, irgend etwas, quispiam deus, Ter.: quaepiam cohors, Caes.: si cuipiam pecuniam ademit, ... ... . Ter. eun. 462. – II) mancher, innocens est quispiam, Cic. – / Plur. ist ...
Buchempfehlung
Der lyrische Zyklus um den Sohn des Schlafes und seine Verwandlungskünste, die dem Menschen die Träume geben, ist eine Allegorie auf das Schaffen des Dichters.
178 Seiten, 9.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1765 und 1785 geht ein Ruck durch die deutsche Literatur. Sehr junge Autoren lehnen sich auf gegen den belehrenden Charakter der - die damalige Geisteskultur beherrschenden - Aufklärung. Mit Fantasie und Gemütskraft stürmen und drängen sie gegen die Moralvorstellungen des Feudalsystems, setzen Gefühl vor Verstand und fordern die Selbstständigkeit des Originalgenies. Für den zweiten Band hat Michael Holzinger sechs weitere bewegende Erzählungen des Sturm und Drang ausgewählt.
424 Seiten, 19.80 Euro