vītātio , ōnis, f. (vito), das Meiden, Vermeiden, oculorum, lucis, urbis, fori, Cic.: doloris, Cic.: periculi, Cornif. rhet.: lavacrorum, Th. Prisc. 2, 8.
vītātor , ōris, m. (vito), der Vermeider, fastidii, Boëth. de music. 2, 30.
ēvītātio , ōnis, f. (1. evito), das Vermeiden, impendentis periculi, Sen. nat. qu. 2, 39, 3: malorum (Ggstz. adeptio bonorum), Quint. 5, 10, 33: fastidii, Vopisc. Aurel. 22, 4.
invītātio , ōnis, f. (invito), die höfliche ... ... u. Akk., in Epirum invitatio quam suavis! Cic. ad Att. 9, 12, 1. – ... ... Genet., inv. hospitum, Cic., dominorum, Liv.: Plur., invitationes adventusque nostrorum hominum, amicorum suorum atque hospitum, Cic. Verr. ...
invītātor , ōris, m. (invito), der Einlader, a) übh.: Christus aeternae, non longae vitae invitator, Tert. adv. Marc. 4, 25 extr. – b) der ...
dēvītātio , ōnis, f. (devito), das Vermeiden, facilior et exploratior devitatio legionum fore videtur quam piratarum, Cic. ad Att. 16, 2, 4: dev. mortis, Augustin. de gen. ad litt. 8, 16, 34 u. ...
1. equitātus , ūs, m. (equito), I) das Reiten, femina atteri adurique equitatu notum est, Plin. 28, 218. – II) concr.: A) die Reiterei, Cic., Caes. u.a. – B) ...
2. equitātus , ūs, m. (equio), das Rossen der Stuten, quantum hinnitum atque equitatum, Lucil. 1275 ( bei Varro LL. 7, 103).
invītātus , Abl. ū, m. (invito), die Einladung, invitatu tuo, auf deine Einladung, Cic. ep. 7, 5, 2.
pavitātio , ōnis, f. (pavito), die Erschütterung, das Zittern, Apul. de mund. 18.
3. equitātus , a, um (eques), mit Reiterei untermischt, cohors, Corp. inscr. Lat. 2, 2129.
quiētātio , ōnis, f. (quieto), die Beruhigung, spät. Eccl.
equitātio , ōnis, f. (equito), das Reiten, Plin. 28, 54.
cīvitātula , ae, f. (Demin. v. civitas), I) das Bürgerrecht einer kleinen Stadt, civitatulas vendere, Sen. apoc. 9, 4. – II) die kleine Stadt ...
invītātrīx , trīcis, f. (Femin. zu invitator), die Einladerin, einladend, Symm. epist. 1, 59 in. Cassiod. var. 9, 38, 4.
coquitātio , ōnis, f. (coquito), das fortgesetzte Kochen, Apul. met. 4, 22.
inquiētātio , ōnis, f. (inquieto), die Beunruhigung, Sen. suas. 2. § 1. Marc. Emp. 8, 1. Greg. in cant. 3, 5.
inquiētātor , ōris, m. (inquieto), der Beunruhiger, Tert. de spect. 23. Cod. Theod. 6, 10, 1.
in-dēvītātus , a, um (in u. devito), unvermieden, unvermeidbar, telum, Ov. met. 2, 605.
invītātōrius , a, um (invito), die Einladung betreffend, Einladungs-, operatio, Tert. de anim. 57: scripta, Hieron. epist. 14, 1: liber, Gennad. de script. eccl. 13.