sāvium , iī, n., I) der zum Küssen geformte ... ... Apul.: tria natorum savia, Catull.: savium posco, Plaut.: (alci) dare savium, Plaut. u. Caecil. com. fr.: Atticae meis verbis savium des volo, Cic.: accipere ...
bivium , ī, n., ein Zweiweg, I ... ... 9, 7: huc convenit utrumque bivium, Plin. 6, 144: cum ad bivia consisteres, Liv. 38 ... ... der Liebe, in bivio distineri, Ov. rem. 486. – B) bivium Pythagorae, s. Pȳthagorās. – / ...
nāvium , iī, n. (navis), I) ein Fahrzeug aus einem Stück Holz, der Einbaum, Mela 3, 7, 2 (3. § 62): capita aut navia, s. caput (Bd. 1. S. 990 oben). – II) ...
Iguvium , iī, n., Stadt in Umbrien, j. Gubbio od. Eugubio (mit Überresten eines Theaters u. eines Tempels, wo man in einem Gewölbe neun [von denen zwei verloren gingen] Bronze-Tafeln in umbrischer Sprache fand, herausgegeben und erläutert in ...
trivium , iī, n. (ter u. via), I) ein Ort, wo drei Wege zusammenstoßen, die Wegkreuzung, der Scheideweg, Cic. de div. 1, 123: deus trivii, Corp. inscr. Lat. 7, 163. ...
exuvium , iī, n. (exuo), Nbf. v. exuviae (w. s.), Prop. 4, 10, 6.
tervium = trivium, Corp. inscr. Lat. 9, 2476.
bravīum , s. brabēum.
suāvium , s. sāvium.
nervium , s. nervia.
ēloquium , iī, n. (eloquor), I) die ... ... eines Volkes, alqd vertere in eloquium Latinum od. nostrum, Augustin. de civ. dei 1, 26 ... ... in Latinum, Augustin. epist. 71, 3: alqd ex Hebraeo in Latinum eloquium vertere, Isid. 6, ...
Lānuvium (Lānumvium, Lānivium), iī, n. (Λαπούβι ... ... od. bei Lanuvium, populus, Cato fr.: ager, Cic. u. Liv.: ... ... Plur. Lānuvīnī (Lānivīnī), ōrum, m., die Einwohner von Lanuvium, die Lanuviner, Cic. – b) Lānuvīnum, ...
dīluvium , iī, n. (diluo), I) die Überschwemmung, Wasserflut, ... ... die Sintflut, ab diluvii (Deucalionis) tempore, Varro fr.: Ioppe ante diluvium, ut ferunt, condita, Mela 1, 11, 3 (1. § 64): ...
Patavium , iī, n., Stadt in Venetien, an den ... ... die Art, wie man in Patavium redete, die Patavinität, Quint. 1, 5, 56 ... ... poët.: Plur. subst., Patavīnī, ōrum, m., die Einwohner von Patavium, die Pataviner, Cic. ...
viduvium , iī, n. (viduus), der Witwenstand, Sidon. epist. 6, 2, 2: longissimum, Corp. inscr. Lat. 14, 3579: übtr., der Bäume, Plin. 13, 35. – / Vulg. Form ›vidubium, πρόστιμον ...
oblīvium , iī, n. (obliviscor), poet. u. nachklass. Nbf. v. oblivio, die Vergessenheit, Sing., Tac. hist. 4, 9. Ambros. apol. David 31. § 16. – oft im Plur., Lucr., Verg. ...
ēliquium , iī, n. (eliquo), im Plur., I) der Ausfluß, Solin. 18, 1. – II) die Abnahme, el. lunae (Ggstz. adauctus), Solin. 23, 22.
obluvium , iī, n. (*ob-luo), die Überspülung, Acc. tr. 697 R. 2 (R. 1 mit den Hdschrn. oblivium).
abluvium , ī, n. (abluo), I) die Abspülung, Gromat. p. 82, 19. – II) die Wasserflut, Laber. b. Gell. 16, 7, 2.
Retovium , iī, n., Stadt in Ligurien, jetzt Ritorbio; dav. Retovīnus , a, um, retovinisch, aus Retovium, lina, Plin. 19, 9.
Buchempfehlung
»Zwar der Weise wählt nicht sein Geschicke; Doch er wendet Elend selbst zum Glücke. Fällt der Himmel, er kann Weise decken, Aber nicht schrecken.« Aus »Die Tugend« von Albrecht von Haller
130 Seiten, 7.80 Euro