dīvitia , s. dīvitiae /.
dīvitiae , ārum, f. (dives), der ... ... . 605: alqam despondere in divitias maxumas, Plaut. cist. 601: in divitias adoptare alqm. Plaut. ... ... 904. – / Nbf. Sing. divitia, wov. Akk. divitiam, Acc. tr. 265 (bei ...
saevitia , ae, f. (saevus), die Wut, I) ... ... ab amore alienus, Prop.: tantā temperantiā inter ambitionem (Gunst suchenden Milde) saevitiamque moderatus, Sall.: occultis libellis saevitiae principis adrepere, sich in des Tyrannen Gunst einen Platz erkriechen, Tac ...
vitiātor , ōris, m. (vitio), der Schänder eines Mädchens, Sen. contr. 1, 5, 6; 2, 3 (11), 1; 7, 8 (23). § 1 u. 4.
vitiātio , ōnis, f. (vitio), die Verletzung, Schändung, Sen. contr. 7, 8 (23), 6: aquarum, Frontin. 3, 7 lemm.
vītiārium , iī, n. (vitis), die Pflanzschule für Weinstöcke, Cato r.r. 40 u. 47. Varro r.r. 1, 31, 2. Colum. 3, 4, 1 u.a.
Dīvitiācus (Dīviciācus), ī, m., 1) einflußreicher Parteiführer der Äduer, Freund Cäsars, Gegner seines Bruders Dumnorix, Caes. b.G. 1, 3, 5; 2, 5, 2 u.ö. – 2) mächtiger König der Suessionen, Caes. b. ...
vitiābilis , e (vitio), a) verletzlich, Prud. apoth. 1045 u. ham. 215. Apul. de mund. 3. – b) verletzend, Cael. Aur. de morb. chron. 2, 7, 110.
servitiālis , e (servitium), zum Dienste gehörig, dienend, clerici, Laienbrüder, Isid. epist. 1, 15.
convītiātor , s. convīciātor.
in-vitiābilis , e, unversehrlich, Prud. psych. 626.
saevitiēs , ēī, f. (saevus) = saevitia, Apul. met. 6, 19. Iul. Val. 3, 20 (17). – / Tac. ann. 11, 10 extr. jetzt saevitiam.
... ) concepto umore vitietur, Sen.: stomachus morbo vitiatus, Sen.: ossa vitiata, Cels.: vitiatus aper, der anbrüchige, schon riechende (Ggstz. ... ... adulterinum, Liv.: u. so insertis falsis vitiatisque commentariis, Vell.: vitiatam memoriam (Geschichte) funebribus laudibus (Lobreden ...
īgnia = vitia vasorum fictilium, Paul. ex Fest. 1, 74 Thewr.
sentio , sēnsī, sēnsum, īre (wohl zu ahd. sinnan ... ... allg.: suavitatem cibi, Cic.: sonitum, Plaut.: odores, Lucr.: dolorem, Lucr.: vitia corporis, Curt.: colorem, sehen, Lucr.: paralysin et morbos articularios, ...
falsus , a, um, PAdi. (v. ... ... a) v. Lebl.: α) übh.: Caesaris commentarii, Cic.: falsi vitiatique commentarii, Vell.: falsae litterae, Cic.: litterae falsae et a scriba vitiatae, Liv.: denarius falsus (Ggstz. verus), Plin.: f. lacrimula, ...
re-sāno , āvī, ātum, āre, wieder gefund machen, ... ... Mart. Cap. 9. § 926: nigello quodam pulvere illato per cannulas eadem (vitia) resanari. Mart. Cap. 3. § 224. – geistig, impios, ...
dītiae , ārum, f. (zsgz. aus divitiae), der Reichtum, Plaut. Poen. prol. 60; rud. 542; trin. 682. Tel. Andr. 797; heaut. 194 u. 527. Lucil. 717: summis ditiis, aus einem ...
probrum , ī, n. (prober), I) die ... ... Cic. u. Sall.: probrum et adulterium admittere, Gell.: paterna probra ac vitia, Cic. – 2) insbes., die Unzüchtigkeit, die ...
ap-porto (ad-porto), āvī, ātum, āre, herbei-, ... ... caput eius, Suet.: clitellis columnas, Cic. fr.: sacculum secum, Apul.: magnas divitias domum, Plaut.: cocleas de Illyrico, Varr.: ea ex Hispania, ...
Buchempfehlung
Im Jahre 1758 kämpft die Nonne Marguerite Delamarre in einem aufsehenerregenden Prozeß um die Aufhebung ihres Gelübdes. Diderot und sein Freund Friedrich Melchior Grimm sind von dem Vorgang fasziniert und fingieren einen Brief der vermeintlich geflohenen Nonne an ihren gemeinsamen Freund, den Marquis de Croismare, in dem sie ihn um Hilfe bittet. Aus dem makaberen Scherz entsteht 1760 Diderots Roman "La religieuse", den er zu Lebzeiten allerdings nicht veröffentlicht. Erst nach einer 1792 anonym erschienenen Übersetzung ins Deutsche erscheint 1796 der Text im französischen Original, zwölf Jahre nach Diderots Tod. Die zeitgenössische Rezeption war erwartungsgemäß turbulent. Noch in Meyers Konversations-Lexikon von 1906 wird der "Naturalismus" des Romans als "empörend" empfunden. Die Aufführung der weitgehend werkgetreuen Verfilmung von 1966 wurde zunächst verboten.
106 Seiten, 6.80 Euro