ac , Conjunct., s. at-que.
hāc , Adv. (Abl. v. hic, sc. ... ... , hier u. dort = überall, Ter.: so hāc atque hāc, Augustin.: hāc pergam, quā via longum compensat iter, Sen. poët. – hāc... hāc, Plin. ep. 5, 6, 19. Verg. Aen. ...
ac sī , s. at-que.
Alpēs , ium, Akk. ēs u. īs, f. ( keltisch alb, alp, ... ... hoher Berg«; bei Dichtern auch im Genet. Sing. Alpis, im Acc. Alpem u. Abl. Alpe [auch Flor. 5, 6, ...
baeto (bēto, bīto), ere (βάω, βημι), ... ... . od. m. Advv., m. ad od. in u. Akk., m. Acc. loc., m. 1. Sup., α) Form baeto: absol ...
al-luo (ad-luo), uī, ere, ... ... etw. bespülen, vom Meere, Flusse usw., fluvius latera haec alluit, Cic.: montes, quorum alluant radices lacus ac fluvii, Varr.: moenia alluuntur a mari, Cic.: urbs mari alluitur, Liv ...
arsis , Akk. in, Abl. ī, f. (ἄρσις), ... ... sublatio od. elatio od. elevatio vocis (Ggstz. depositio vocis ac remissio od. positio od. deiectio vocis, die Senkung), Prisc ...
... algus , ūs, m., vorklass. = algor (w.s.), Akk. algum, Plaut. Vidul. fr. 15 (b. Prisc. 6, 46): gew. Abl. algu, Acc. tr. 111. Lucil. sat. fr. inc. 81. Plaut. ...
ac-cēdo , cessī, cessum, ere (ad u. ... ... . – m. bl. Acc. (s. Nipperd. Tac. ann. 12, 31), astu, ... ... ad mortem accedam, Cic.: stat super caput fatum et pereuntes dies imputat propiusque ac propius accedit, kommt ...
... . obiecta onera, Liv.: am. obstantia silvarum, Tac.: manibus suis amoliri ac diruere omnia tyrannidis vestigia, Liv.: dah. refl., amoliri se, ... ... – / Parag. Infin., amolirier, Plaut. most. 371 ( wo haec omnia Objekt). – Passiv, ut a se vis ...
ac-curro (ad-curro), gew. cucurrī, seltener ... ... quid opus sit, accurram, Cic.: acc. ocius, Plaut.: raptim, Liv. epit.: propere, Tac.: cum ... ... ad visendum, Suet.: ad spoliandum corpus, Curt.: m. bl. Acc., alqm, Tac. ann. 15, 53 ...
ac-clāmo (ad-clāmo), āvī, ātum, āre, ... ... est, Plin. ep.: m. folg. Acc. u. Infinit., omnes acclamarunt gratias se inter cetera etiam ob ... ... libenter audiit: Domino et Dominae feliciter! Suet. – b) m. Acc. pers., jmd. ...
1. Allēctō (Alecto), Akk. ō, f. (Ἀλληκτώ, οῦς ... ... 7, 324 u. 341 (nur im Nom. od. Acc.). – / Abl. Allecto, Serv. Verg. georg. 2, ...
Acherūns , untis, Akk. untem u. (bei Lukr.) unta, m. u. ( ... ... wie die Städten, auf die Frage wohin? im bl. Acc., auf die Frage woher? im bl. Abl., ...
... . 416, 27 K.), zweileibig, doppelleibig, Pallas bicorpor, Acc. tr. 307: bicorpores Gigantes, Naev. bell. Pun. 1. fr. 18 Vahlen (b. Prisc. 6, 6): haec bicorporem afflixit manum (Schar), Cic. poët. Tusc. 2, 22 ...
... nähern, mit bl. Acc. u.m. ad u. Akk., I) eig.: 1) im allg., a) an ... ... angreifen, beginnen, unternehmen, m. bl. Acc., dolum, Plaut.: ancipitem causam, Cic.: facinus, beginnen, ...
ac-commodo (ad-commodo), āvī, ātum, āre, etwas ... ... Cic.: u. so acc. eum (Demosthenem) unum ad eam, quam sentiam, eloquentiam, Cic.: ... ... Cic.: ut iidem versus alias in aliam rem posse accomodari viderentur, Cic.: acc. in omnem eventum consilia ...
... pristinam fortunam defuit, Caes. – nisi quid vis od. vultis ad haec, Cic. – dah. ad hoc, ad haec, »zudem, überdies«, Sall. u. ... ... ein Streben, eine Neigung, s. ad-amo, ac-crēdo u.a. – eine Vermehrung, ...
... ) vom Ackersmann und Ackervieh, m. Acc., ar. terram aut serere arbores, Varr.: ar. terram et sulcum ... ... 874. – b) v. Ländereibesitzer, bes. v. Staatsdomänenpächter, m. Acc. = beackern-, bestellen lassen, bebauen, non opinor quemquam minus ...
āēr , āeris, Akk. āerem u. āera, ... ... a. (s. Neue-Wagener Formenl. 3 1, 458 f.), lat. Akk. aërem, bei Cato fr., Cels ... ... , 289; 5, 643: spätlat. Nom. u. Akk. Plur. aëra, Ven. Fort. carm ...
Buchempfehlung
Der aus Troja zurückgekehrte Agamemnon wird ermordet. Seine Gattin hat ihn mit seinem Vetter betrogen. Orestes, Sohn des Agamemnon, nimmt blutige Rache an den Mördern seines Vaters. Die Orestie, die Aischylos kurz vor seinem Tod abschloss, ist die einzige vollständig erhaltene Tragödientrilogie und damit einzigartiger Beleg übergreifender dramaturgischer Einheit im griechischen Drama.
114 Seiten, 4.30 Euro
Buchempfehlung
Romantik! Das ist auch – aber eben nicht nur – eine Epoche. Wenn wir heute etwas romantisch finden oder nennen, schwingt darin die Sehnsucht und die Leidenschaft der jungen Autoren, die seit dem Ausklang des 18. Jahrhundert ihre Gefühlswelt gegen die von der Aufklärung geforderte Vernunft verteidigt haben. So sind vor 200 Jahren wundervolle Erzählungen entstanden. Sie handeln von der Suche nach einer verlorengegangenen Welt des Wunderbaren, sind melancholisch oder mythisch oder märchenhaft, jedenfalls aber romantisch - damals wie heute. Michael Holzinger hat für diese preiswerte Leseausgabe elf der schönsten romantischen Erzählungen ausgewählt.
442 Seiten, 16.80 Euro