aconē , od. -a , f. (ἀκόνη), der Wetzstein, Plin. 27, 10. Serv. Verg. georg. 2, 152.
Façon , s. Fasson.
zācon , - conus , s. diācōn, diāconus.
diācōn , onis, m. = diaconus, Greg. M. epist. 3, 34: Plur., Vict. Vit. ... ... Vulg. Phil. 1, 1 u.a. Eccl.: Nbf. Plur. zacones, Commodian. instr. 2, 26, 1.
aconīti , Adv. (ἀκονιτί), ohne Staub (der Kampfplätze), d.h. ohne Mühe, Plin. 35, 139.
diācona , ae, f. = diaconissa, spät. Eccl.
aconītum , ī (griech. Akk. aconiton, Ov. met. 7, 407), n. (ἀ ... ... giftiges Kraut, Sturmhut, Wolfswurz, begriff mehrere Arten der Gattung Aconitum u. vorzüglich A. Napellus, Plin.: poet. für schnellwirkendes Gift ...
diāconus , ī, m. (διάκον ... ... Cod. Theod. 12, 1, 121 u. Eccl.: diacōnus gemessen, Ven. Fort. 4, 15, 3 u.a. Eccl.: Nbf. zaconus (als Beiname), ...
acontiās , ae, m. (ἀκοντίας), I) ein Meteor mit pfeilartigem Schweif, nach Plin. 2, 89. – II) eine schnell zufahrende Schlangenart, Amm. 22, 15, 27.
acontizo , āre (ἀκοντίζω), wie der Wurfspieß fortschießen, schießen, v. Blute, Veget. mul. 1, 26, 4 u.a.
diāconia , ae, f. (διακονία), das Amt des Diakonus, das Diakonat, spät. Eccl.
Diakonat , diaconatus (Eccl.). – Diakonisse , diaconissa (Eccl.). – umschr. ancilla, quae ministra dicitur. – Diakonus , diaconus (Eccl.).
maldacon , ī, n., das Gummi aus dem Baume Bdellium, Plin. 12, 35.
dracontia , ae, f. od. dracontias , ae, m. (δρακοντίας), I) der Drachenstein, Plin. 37, 158. Solin. 30, 16. – II) eine Art ...
dracōneus , a, um (draco), vom Drachen, Drachen-, ad saxum religatus est Perithous nexibus draconeis, Mythogr. Lat. 1, 48.
diāconium , iī, n. (διακόνιον), das Amt des Diakonus, das Diakonat, Eccl.
sub-diācōn , onis, m., der Unterdiakonus, Subdiakonus, Cassiod. compl. 1. ad Timoth. 3.
lacōnicum , ī, n., s. Laco.
sacondios , iī, m., s. socondios.
dracontēa , s. dracontium.