... Cic. Sest. 18. Hildebr. Apul. apol. 2), vexatores aetatulae suae, Cic.: parva aetatula, Anthol. Lat.: prima illa aet. ... ... , Plaut.: quis vostrarum fuit integrā aetatulā? Caecil. fr.: ut parcius aetatulae indulgeret, sich den jugendlichen Ausschweifungen ...
aedituus , ī, m. (Nbf. v. aeditumus ... ... Gell. 12, 10): aedituorum cellulae, Min. Fel. – übtr., aeditui, gleichs. Tempelhüter ... ... den Dichtern), Hor. ep. 2, 1, 230. / Akk. aedituon, Act. fratr. Arv ...
Aebūtius , ī, m., ein röm. Familienname; dah. Aebūtius , a, um, äbutisch, eines Äbutius, lex, Cic. u.a.
aerātius , a, um, s. aerācius.
aeditumus (aeditimus), ī, m. (v. aedes, wie finitumus ... ... Corp. inscr. Lat. 6, 4337 (aeditumus) u. 14, 256, 179 (aeditimus). – in weit. Bed., comprehendi ab aeditumis fori tamquam fures, Augustin. conf. 6, 9.
aeditumor , āri (aeditumus), Tempelhüter sein, Pompon. com. 2 (bei Gell. 12, 10, 7); vgl. aedituo.
aēnātōrēs , um, m. (aēnus, ahēnus) = aēneatores (s. aēneātōr), Amm. 16, 12, 36.
aedituēns , tis, m. (aedes u. tueor), der Tempelhüter, Lucr. 6, 1273.
aeditimus , ī, m., s. aeditumus.
aeditimor , s. aeditumor.
aeviternus , a, um (aevum), alte Form für aeternus (s. ... ... , 62), hominum domus, Varr. sat. Men. 437: naturae prorsus ac retro aeviternae, vor- u. rückwärts ewig, ohne Anfang u. Ende, Apul. ...
aedituālis , e (aedituus, a), zum Tempelhüter od. zur Tempelhüterin gehörig, Tert. de pudic. 16.
Alteration , s. Ärger.
Ackerstier , bos arator (im allg.). – bos ad arandum aptus (zum Ackern tauglicher Stier).
abgemattet , s., »ermattet« unter, »ermatten«.
advēlitātio , ōnis, f. (ad u. velitor), das Plänkeln mit Worten, Paul. ex Fest. 28, 20 zw.
abnegātīvus , a, um (abnego), verneinend, Prisc. 15, 32 u.ö.
allevātīcius , a, um (allevo), aufgehoben, in superiora (in den Himmel), Iren. 1, 30, 2.
adulterātrix , īcis (adulterator), die Ehebrecherin, die Buhle, Eccl. u. Gloss.
alter-uterque , alterutraque, alterutrumque, jeder von beiden, Plin. 20, 64.