dēmum (altl. dēmus), Adv. (Superl. v. de), ... ... Tode, Suet.: dah. ita demum, ut etc., erst unter der Bedingung, daß usw., Iustin. 11, 4, 10. – b. Spät. demum gezadezu für denique, endlich, zuletzt, Sen. ...
Demut , animus submissus oder demissus (schlechter Sinn, ... ... ., submisse; modeste. – demütig , submissus. demissus (nicht hochfahrend, Ggstz. elatus). – ... ... s.). – humilis (niedrig, kleinmütig). – supplex (demütig bittend); verbunden humilis et supplex (z.B. oratio). ...
dēmus , Adv., archaist. Nbf. von demum (w. s.).
... anders sein, numquid videtur demutare atque ut quidem dixi, ist's wohl im mindesten anders, als ... ... 53, (29). – b) der Gesinnung nach sich ändern, non demutabo, es bleibt dabei, Plaut. Pseud. 555 u. 566: uter demutassit (archaist. = demutaverit), Plaut. Stich. 723. – dah. ...
dē-mulco , ātus, āre (de u. mulco), durch prügeln, asperis verberibus demulcatus, Mart. Cap. 8. § 807. – Vgl. Gloss. ›demulcanti, defringenti, subigenti‹.
dē-musso (āvi), ātum, āre, verbeißen, verschmerzen, im stillen ertragen, temporalem contumeliam, Apul. met. 3, 26: iniurias omnes, Amm. 30, 1, 15.
dē-mulceo , mulsi, mulsum u. mulctum, ēre, von ... ... schmeicheln, animum paulum, Gell. 18, 2, 1: atque ita motus et demulctus et captus est, ut etc., Gell. 3, 13, 5 (Herz 2 liest demultus).
Acadēmus , ī, m. (Ἀκάδημος), ein griechischer Heros, nach dem die Academia bei Athen benannt sein soll, inter silvas Academi, in der Akademie, Hor. ep. 2, 2, 45.
pandēmus (πάνδημος), das ganze Volk betreffend, allgemein, lues, Amm. 19, 4, 7.
dē-mutilo , āre, abköpfen, abstutzen, cacumina virgarum, Col. de arb. 11, 2.
Menedēmus , ī, m. (Μενέδημος), I) ein Philosoph aus Eretria, Cic. Acad. pr. 2, 129. – II) ein Redner in Athen zur Zeit des Krassus, Cic. de or. 1, ...
dēmūtātio , ōnis, f. (demuto), die Veränderung, morum, Verschlechterung, Cic. de rep. 2, 7; außerdem Tert. de resurr. carn. 55 u.a. Eccl.
dē-mūneror , ārī, gehörig beschenken, durch ein Geschenk ablohnen, ancillas, Ter. heaut. 300 (wo parag. Infin. demunerarier).
dēmūgītus , a, um (de u. mugio), mit Gebrüll erfüllt, paludes, Ov. met. 11, 375.
dēmūtātor , ōris, m. (demuto), der Veränderer, Tert. de resurr. carn. 32.
dē-murmuro , āre, hermurmeln, ter novies carmen magico ore, Ov. met. 14, 58.
Demütigung , castigatio (von einem andern erlitten). – humilitas (Erniedrigung seiner selbst). – dies sah er als eine D. an, eā re in ordinem se cogi videbat.
Aristodēmus , ī, m. (Ἀριστόδημος), I) ein tragischer Schauspieler zu Athen, Cic. de rep. 4, 13; vgl. Dissen zu Demosth. de cor. c. 27, 1. p. 188 ...
dēmūtābilis , e (demuto), veränderlich, Eccl.
Scheidemünze , nummuli.
Buchempfehlung
Robert ist krank und hält seinen gesunden Bruder für wahnsinnig. Die tragische Geschichte um Geisteskrankheit und Tod entstand 1917 unter dem Titel »Wahn« und trägt autobiografische Züge, die das schwierige Verhältnis Schnitzlers zu seinem Bruder Julius reflektieren. »Einer von uns beiden mußte ins Dunkel.«
74 Seiten, 3.80 Euro