Morta , ae, f., eine der Parzen, Liv. Andr. u. Caesell. b. Gell. 3, 16. § 11.
Mörtel , arenatum. – mit M. bewerfen, arenatum inducere alci rei. – Mörtelkelle , trulla.
... is, n., Sterbliches, Vergängliches, quicquid mortale creamus, Ov.: mortale immortali propinquare non potest, Lact. – 2) übtr., ... ... v. einem Redner, Quint.: Ggstz., amicitiae immortales, mortales inimicitiae esse debent, Liv. 40, 46, 12: neque ...
mortifer , fera, ferum u. mortiferus , a, um (mors ... ... Augustin.: mali serpentes et alia animalia, quibus mortifera vis inest, Sen.: mortiferum est m. Infin., quem mortiferum est non exorasse, Sen. contr ... ... pl. subst., mortifera loqui, halsbrechende Dinge, Plin.: multa mortifera (tödliche Stoffe) ...
morturio , īre (mors), ein Verlangen nach dem Tode haben, gern sterben wollen, Cic. fr. bei Augustin. regul. 516, 17 K. (Cic. fragm. K. 22. p. 413 M.).
mortārium , iī, n., I) der Mörser, ... ... 177. – meton. = der Mörtel, Vitr. 5, 12, 2 u. 7, 1, ... ... um die Bäume, Pallad. 4, 8, 1. – C) mortāria, iōrum, n., ...
mortuālia , ium, n. (mortuus), I) die Totenlieder der Leichenweiber (praeficarum), Plaut. asin. 808. Cato. inc. libr. fr. 19. – II) Leichenkleider, Trauerkleider, Naev. tr. 46.
mortuōsus , a, um (mortuus), I) totenleichenähnlich, vultus, Cael. Aur. de morb. acut. 1, 3, 38. – II) tödlich, Cael. Aur. de morb. acut. 1, 10, 72.
mortiferē , Adv. (mortifer), tödlich, aegrotare, Plin. ep. 3, 16, 3: vulnerare, Marc. dig. 9, 2, 36. § 1 u.a.
mortigena , ae, m. (mors u. geno = gigno), der Todgeber, de Rossi Inscr. christ. II, 53, 3, 11.
mortifico , āvī, ātum, āre (mortificus), töten (Ggstz. vivifico), Eccl.
... e (in u. mortalis), unsterblich (Ggstz. mortalis), I) eig.: ... ... ein Unsterblicher, ex immortali procreati, Cic.: Plur., immortālēs, ium, m., ... ... außerordentlichen, Planc. in Cic. ep.: amicitiae immortales, inimicitiae mortales esse debent, Liv.: opera edere ...
mortālitās , ātis, f. (mortalis), die Sterblichkeit, I) ... ... die menschliche Natur, Menschennatur in ihren mannigfaltigen Beziehungen (Ggstz. immortalitas), bald a) = die sterbliche Natur, die ... ... , Suet., Quint. u.a.: mortalitatem explere, das Zeitliche segnen, Tac.: m. mariti ...
morticīnus , a, um (mors), gestorben, abgestorben, ... ... Plaut. – subst., morticīnum, ī, n., der Leichnam, das ... ... Vulg. Levit. 17, 15 u.a.: dass. Plur. morticīna, Vulg. Levit. 11, 11 u.a. – II ...
ēmortuālis , e (emortuus), zum Dahinsterben gehörig, certumst mi hunc emortualem facere ex natali die, einen Sterbetag machen aus dem Geburtstage, Plaut. Pseud. 1237.
mortificus , a, um (mors u. facio), tödlich, vulnus, Val. Max. 5, 6, 1: cibus, Tert. adv. Marc. 4, 5.
mortuārius , a, um (mors), den Tod betreffend, agones, Suet. fr. 193. p. 342, 3 Reiff.
mortāliter , Adv. (mortalis), sterblich, Augustin. enchir. 64.
mortāriolum , ī, n. (Demin. v. mortarium), der kleine Mörser, Hieron. epist. 52, 10 u. 64, 9. Vulg. numer. 4, 7 u. 7, 14.
sēmi-mortuus , a, um (semi u. morior), halbtot, membra, Catull. 50, 15: anus, Apul. met. 6, 26.
Buchempfehlung
Der junge Naturforscher Heinrich stößt beim Sammeln von Steinen und Pflanzen auf eine verlassene Burg, die in der Gegend als Narrenburg bekannt ist, weil das zuletzt dort ansässige Geschlecht derer von Scharnast sich im Zank getrennt und die Burg aufgegeben hat. Heinrich verliebt sich in Anna, die Tochter seines Wirtes und findet Gefallen an der Gegend.
82 Seiten, 6.80 Euro