novāle , is, n., s. novālis.
... Brachacker, Brachfeld, tonsae novales, Verg.: ubi mundae sunt novales, Pallad.: novale vacuum, Ov.: novalis est ubi satum fuit ante quam secundā aratione ... ... vetere silvā, Plin.: ex silva novale faciunt, ICt.: dumosa novalia purgans proscindens iterans, bis terque quaterque ...
novātio , ōnis, f. (novo), die Erneuerung, Veränderung, I) eig., Tert. adv. Marc. 4, 1. Paul. Nol. carm. 25, 181: basis nov., Corp. inscr. Lat. 8, 2632: nov. pudendorum, das ...
novātor , ōris, m. (novo), I) der Erneuerer, stirpis Anniae, Auson. epist. 16, 32. p. 175 Schenkl. – II) der Neuerer, Neu-Aufbringer, verborum, der Aufbringer neuer Wörter, Gell. 1 ...
novātus , ūs, m. (novo), die Erneuerung, Veränderung, Plur., varii novatus, Auson. Append. (II. de rosis) v. 39. p. 245, 11 Schenkl.
novāmen , inis, n. (novo), die Neuerung, etwas Neues, Tert. adv. Marc. 1, 20; 4, 1 u. 11.
inovāns , antis (in u. ovo), sehr frohlockend, Apul. met. 11, 15 H.
novācula , ae, f. (novus), I) ein ... ... nov. praeacuta, Apul.: novaculam arripere, Apul.: summam cutem (raporum) novaculā decerpere, Colum.: cotem novaculā praecīdere, Cic., discindere, Cic. u ... ... .: hoc (caput) saeva novacula nudet, Mart.: nihil melius est, quam novaculā cotidie radere (die ...
novātrīx , trīcis, f. (Femin. zu novator), die Erneurerin, Ov. met. 15, 252.
novāclum , s. novāculum.
renovātio , ōnis, f. (renovo), die Erneuerung, I) eig.: mundi, Cic. de nat. deor. 2, 118: tergorum, Plin. 9, 95. – insbes., r. singulorum annorum, die Zinserneuerung, Zins auf Zins, ...
renovātor , ōris, m. (renovo), der Erneuerer, operum publicorum, Corp. inscr. Lat. 10, 3857: corporis, Ps. Tert. carm. adv. Marc. 1, 39.
innovātor , ōris, m. (innovo) = καινιστής, der Erneuerer, Gloss. II, 336, 5.
novāculum u. (synk.) novāclum , ī, n., Nbf. v. novacula, das Schermesser, Form -culum, Gloss. (wo ›novaculum‹, ξυρόν): Form -clum, Lampr. Heliog. 31, 7.
Novātiānī , ōrum, m., die Anhänger des Karthagers Novatius, die Novatianer, eine christl. Sekte, Lact. 4, 30, 10. Cod. Theod. 16, 5, 59 u.a.
innovātio , ōnis, f. (innovo), die Erneuerung, Veränderung, Ps. Apul. Ascl. 30. Augustin. serm. 362, 29 u.a. Eccl.
Novaesium , iī, n., Stadt an der j. Erft, oberhalb Düsseldorfs am linken Rheinufer, Tac. hist. 4, 26 u. ö.
renovāmen , inis, n. (renovo), die Erneuerung = neue Gestalt, Ov. met. 8, 729.
Novāpolis , s. Neāpolis.
Albinovānus , ī, m., I) Celsus Albinovanus, ein eitler junger Mann, Geheimschreiber im Gefolge des ... ... 3, 15 sq. als Kompilator durchhechelt. – II) C. Pedo Albinovanus, ein epischer Dichter, Zeitgenosse u. Freund Ovids, s. Quint. ...
Buchempfehlung
Bereits 1792 beginnt Jean Paul die Arbeit an dem von ihm selbst als seinen »Kardinalroman« gesehenen »Titan« bis dieser schließlich 1800-1803 in vier Bänden erscheint und in strenger Anordnung den Werdegang des jungen Helden Albano de Cesara erzählt. Dabei prangert Jean Paul die Zuchtlosigkeit seiner Zeit an, wendet sich gegen Idealismus, Ästhetizismus und Pietismus gleichermaßen und fordert mit seinen Helden die Ausbildung »vielkräftiger«, statt »einkräftiger« Individuen.
546 Seiten, 18.80 Euro