irremachen , turbare. obturbare u. (ganz) perturbare (verwirrt machen, stören, z. ... ... . inicere (Zweifel erregen). – sich irrem. lassen, turbari. obturbari. perturbari (v. Redner, Leser). – sich nicht irrem. ...
... viveremus, Cic.: maximas in castris effecisse turbas dicitur, Cic.: turba est nunc apud aram, Plaut ... ... forensis, Liv.: admiratio vulgi atque turbae, Cic.: consul alter velut unus turbae militaris erat, wie ... ... Lebl.: Chrysippus magnam congregat turbam ignotorum deorum, Cic.: turba canum, Ov.: volucrum, Ov.: ...
urbar , cultus. – eine waldige Gegend urbar machen, silvestrem regionem in arvorum formam redigere.
urbānē , Adv. (urbanus), städtisch, meton.: a) sein, nett, im Benehmen, urbane, urbanius agere, Cic.: urbanissime et prudentissime, Treb. Poll. – b) von der Rede, witzig, sein, urbane dictum, Quint.: ridere Stoicos, ...
Turban , tiāra. – mit einem T., tiaratus.
fürbaß , protinus (z.B. pergere, proficisci).
urbānus , a, um (urbs), zur Stadt ... ... , gebildet, gewählt, quiddam resonat urbanius, Cic.: os facile (in pronuntiando) et urbanum, Quint ... ... Scherze, witzig, scherzhaft, homines lepidi et urbani, Cic.: homo urbanissimus, Cic.: u. urbanissimus homo, Sen. rhet.: sermo, Cic.: ...
turbātē , Adv. (turbatus), unordentlich, in Verwirrung, aguntur onmia raptim atque turbate, Caes. b.c. 1, 5, 1: quasi turbate enim per hyperbaton struxit, Tert. de res. carn. 43.
führbar , habilis (z.B. arma habilia magis quam decora).
turbātio , ōnis, f. (turbo, āre), die ... ... . 9, 20: non sine magna turbatione, ibid. 11, 28: nullā turbatione frangi (v. Körper), Apul. Plat. 1, 18: Plur., turbationes, Störungen, crebrae, Firm ...
turbātus , a, um, PAdi. (v. ... ... mare, Liv. u. Plin. ep.: mare turbatius, Suet.: caelum turbatius, Suet. – II) übtr.: a) ... ... voluntates populi, Cic.: oculis simul ac mente turbatus, verwirrt, Liv.: turbatus animi, Sil.: non est ullius affectus ...
turbātor , ōris, m. (turbo, āre), der Beunruhiger, Aufwiegler, ... ... . u. Tac.: Germaniae, Tac.: otii, Sen.: quietis publicae, Amm.: turbatores belli, wie ταράττοντες πόλεμον, die durch Unruhen Krieg zu erregen suchen, ...
inurbānē , Adv. (inurbanus), unfein, ohne Witz, gew. mit vorhergeh. Negation, Cic. u.a.
urbānitās , ātis, f. (urbanus), I) das Stadtleben, ... ... Cic. ep. 3, 7, 5: Plur., deponendae tibi sunt urbanitates; rusticus Romanus factus es, Cic. ep. 16, 21, 7. ... ... teils in der Aussprache, teils im Ausdrucke, urbanitatis color, Cic. Brut. 171; vgl. Quint. ...
in-urbānus , a, um, unfein (gew. ... ... Anstand, nicht ungefällig, Quint.: erat eius (orationis) quidam tamquam habitus non inurbanus, nicht ohne feine Haltung, Cic. – b) ... ... unartig, ungefällig, non essem tam inurbanus ac paene inhumanus, Cic. de or. 2, 365 ...
turbātrīx , trīcis, f. (Femin. zu turbator), die Beunruhigerin, beunruhigend, störend, turb. fama, Stat. Theb. 4, 369: turb. pacis, Prud. psych. 668.
amburbāle (viell. richtiger amburbiāle), is, n. (sacrificium) = amburbium (w.s.), Serv. Verg. ecl. 3, 77.
perurbānē , Adv. (perurbanus), sehr artig, sehr witzig, Sidon. epist. 5, 17, 9.
urbānātim , Adv. (urbanus), städtisch (Ggstz. rusticatim), Pompon. com. 7.
turbanter , Adv. (turbans u. turbo), stürmisch, Arnob. in psalm. 44.
Buchempfehlung
»Zwar der Weise wählt nicht sein Geschicke; Doch er wendet Elend selbst zum Glücke. Fällt der Himmel, er kann Weise decken, Aber nicht schrecken.« Aus »Die Tugend« von Albrecht von Haller
130 Seiten, 7.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1765 und 1785 geht ein Ruck durch die deutsche Literatur. Sehr junge Autoren lehnen sich auf gegen den belehrenden Charakter der - die damalige Geisteskultur beherrschenden - Aufklärung. Mit Fantasie und Gemütskraft stürmen und drängen sie gegen die Moralvorstellungen des Feudalsystems, setzen Gefühl vor Verstand und fordern die Selbstständigkeit des Originalgenies. Für den zweiten Band hat Michael Holzinger sechs weitere bewegende Erzählungen des Sturm und Drang ausgewählt.
424 Seiten, 19.80 Euro