oculātus , a, um (oculus), I) mit Augen versehen, oculatus duobus luminibus, Cassiod. var. 1, 4, 15: Cherubim per ... ... u. Fulg.: inspectio, mit eigenen Augen, Arnob.: Clodius male oculatus, Suet.: deus oculatior, besser sehend, ...
pecūlātus , ūs, m. (peculor), der Unterschleif, ... ... , p. publicus, Varro u. Liv.: peculatum facere, Cic.: peculatus damnari, Cic. – bildl., amor in me peculatum facit, spielt an mir Betrug, Plaut. cist. ...
laculātus , a, um (lacus), mit viereckigen (bunten) Feldern versehen, kariert, vestis, Isid. orig. 22, 19, 11.
iaculātus , ūs, m. (iaculor), das Werfen, Schleudern, Tert. de spect. 18 (Plur.).
loculātus , a, um (loculus), mit Fächern versehen, arculae, Varro r. r. 3, 17, 4.
caculātum , ī, n. = servitium, Paul. ex Fest. 46.
amiculātus , a, um (amiculum), mit einem Umwurf bekleidet, pars nudi, pars obscaena tantum amiculati (verhüllt, bedeckt), Solin. 52, 20.
2. vinculātus , a, um (vinculum), viell. schnurartig gewunden, mihi facies maeandrata et vinculata, Varro sat. Men. 534.
cucullātus , a, um (cucullus), mit einer Kapuze versehen, vestis, Isid. 19, 24, 17.
1. vinculātus , s. vinculo.
articulātus , a, um, PAdi. (v. articulo), I) mit Gelenken ( Gliedern ) versehen, dei forma, Augustin. de mor. Manich. 11. – II) artikuliert, gegliedert = vernehmbar, deutlich, verständlich, ...
immaculātus , a, um (in u. maculo), unbefleckt, Lucan. 2, 736. Amm. 19, 2, 9 u. 21, 14, 5. Lact. 6, 2, 13. Vulg. exod. 29, 1 u. 1; Petr. ...
orbiculātus , a, um (orbiculus), rundgeformt, rund, kreisrund, ambitus foliorum, Plin.: mala, epirotische Äpfel (das feinste Obst, das man in Rom kannte), Varro, Cael. in Cic. ep. u.a.: pirum, Cloat. bei ...
cubiculātus , a, um (cubiculum), mit Zimmern versehen, dah. subst., cubiculātae, ārum, f. (sc. naves) = θαλαμηγοί, ägypt. Zimmerschiffe, Hausboote, Gondeln, Sen. de ben. 7, 20, 3.
geniculātus , a, um (geniculum), I) mit gebogenem Knie, subst., der Kniende, ein Gestirn, s. engonasi. – II) mit Knoten versehen, knotig, culmus, Cic.: arundo, Plin.
dēpecūlātus , ū (Dat.), m. (depeculor), das Ausplündern, depeculatu me meis esse habitum, Plaut. Epid. 520; vgl. Paul. ex Fest. 75, 11.
canīculātus , a, um (canicula), viell. von der Hundstagshitze versengt (vgl. Plin. 18, 272), uva, Marc. Emp. 14.
cēnāculātus , a, um (cenaculum), mit einem obern Stockwerke versehen, domus, Marini papyr. dipl. 123, 12.
rēticulātus , a, um (reticulum), netzförmig, gegittert, fenestra, Varro: genus structurae, Vitr.
vericulātus , a, um (vericulum), mit einem kleinen Spieße versehen, Colum. 2, 20 (21), 3.