dulce , Adv. (dulcis), süß, angenehm, d. sonare, Tibull.: d. canere, Hor.: d. loqui, Hor.: Compar. u. Superl., s. dulciter.
sēdulē , Adv. (sedulus), emsig, geschäftig, Colum. 9, 9, 1. Prud. perist. 5, 407.
... sanguinis, Ov.: radix amara cum quadam dulcedine, Plin.: in musto sola dulcedo est, suavitas nulla, Macr.: ebrietati dulcedinem repugnare, Macr.: quique ... ... , Cic. – absol., dulcedine laetus, Verg.: cum omnes sensus dulcedine omni quasi perfusi moverentur, Cic.: fructum dulcedinis capere, Lucr. – ...
mundulē , Adv. (mundulus), sauber, zierlich, Acc. tr. 602. Apul. met. 2, 7.
crēdulē , Adv. (credulus), leichtgläubig, Chalcid. Tim. 127.
dulcēsco , (dulcīsco), ere (dulcis), I) intr., süß werden, ... ... 17: v. Wasser, Plin. 3, 127: v. Salz, pluviā dulcescit omnis (sal), Plin. 31, 85. – II) tr. (spätlat.), ...
timidulē , Adv. (Demin. v. timide), etwas furchtsam, Apul. met. 4, 8.
adulēsco , s. 2. adolēsco.
red-ulcero , āvī, ātum, āre, wieder schwären machen, wieder aufkratzen, scabram partem pumice, Colum. 7, 5, 8. – bildl., dolorem, erneuern, Apul. met. 5, 11.
commodulē , Adv. (Demin. v. commode), nach bester Bequemlichkeit, in schönster Angemessenheit, ludere, Plaut. rud. 468: provenire, Arnob. 2, 18. Vgl. 2. commodulum.
rancidulē , Adv. (rancidulus), etwas ranzig, -stinkend; dah. übtr., ekelhaft, widrig, audiri, Palaemon. art. 542, 21 K.
candidulē , Adv. (candidulus), rein, übtr., aufrichtig, Arnob. adv. nat. 2, 11.
incrēdulē , Adv. (incredulus), ungläubig, Augustin. serm. 75, 3 Mai.
... ut iure uti senem liceat, quo iure sum usus adulescentior, Ter.: adulescentior Academia, Cic. – II) Subst., adulescens ... ... ohne Rücksicht auf ein bestimmtes Alter, puer sive iam adulescens, Cic.: adulescens vel puer potius, Cic.: bella ... ... Genet. Plur. gew. adulescentium, doch auch adulescentum (Plaut. asin. 133; Pseud. 364 ...
ob-dulcēsco , dulcuī, ere, süß werden, Augustin. conf. 7, 20 extr.
sordulentus , a, um (sordes), schmutzig gekleidet, Tert. de paenit. 11 in.
... das Jünglingsalter, ineuntis adulescentiae vitia, Nep.: citius adulescentiae senectus quam pueritiae obrepit, Cic.: infantiam amisimus, deinde pueritiam, deinde adulescentiam, Sen.: ineunte adulescentiā, Cic.: ab adulescentia, a prima adulescentia, ab ineunte adulescentia, Cic.: in adulescentia, Suet.: usque ad adulescentiam meam, Cic. – übtr., ...
fraudulentus , a, um, PAdi. (fraus), betrügerisch, ... ... dux, Hor.: venditio, Cic.: calliditas, Gell.: fraudulente (Vok.)! Plaut. – Compar., tanto fraudulentior deus vester, qui etc., Tert.: Superl., ex bonis pessimi et fraudulentissimi fiunt, Plaut.: fraudulentissimus hostis, Cassian.: magice fraudulentissima artium, Plin.: fraudulentissima fallacia, Augustin.
fraudulentia , ae, f. (fraudulentus), die Neigung zum Betrügen, Betrüglichkeit, Plaut. mil. 193 Br. ... ... § 13 u. 16. – / Plaut. Pseud. 582 jetzt malitia fraudulenta.
fraudulenter , Adv. m. Compar. (fraudulentus), betrügerisch, Cato orat. 70. fr. 3 ( bei Non ... ... u. 12. Ambros. in cant. cantic. 2. § 60: Compar. fraudulentius, Plin. 30, 89.
Buchempfehlung
Der satirische Roman von Christoph Martin Wieland erscheint 1774 in Fortsetzung in der Zeitschrift »Der Teutsche Merkur«. Wielands Spott zielt auf die kleinbürgerliche Einfalt seiner Zeit. Den Text habe er in einer Stunde des Unmuts geschrieben »wie ich von meinem Mansardenfenster herab die ganze Welt voll Koth und Unrath erblickte und mich an ihr zu rächen entschloß.«
270 Seiten, 9.60 Euro