Hēlios od. - ius , ī, m. (Ἥλιος) = Sol, Augustin. de civ. dei 22, 22, 3. p. 606, 13 D 2 . (synk. Heli sacerdos). – griech. Genet. Heliu trapeza ...
contumēliōsē , Adv. m. Compar. u. Superl. ... ... .: c. laedere alqm in contionibus, Cic. – non contumeliosius quam verius compedes eas (urbes) Graeciae appellare, Liv.: certant secum ipsi ... ... contumeliosius eum expulerint, an revocaverint honoratius, Iustin. – contumeliosissime maledicere alci, Cic. Vatin. 29.
hēlioscopios , iī, m. (ἡλιοσκόπιος), eine Pflanze von der Gattung tithymallus, Plin. 26, 69.
hēlioscopium , iī, n. (ἡλιοσκόπιον), eine Art des heliotropium, Plin. 22, 57.
helīoselīnon , s. helēoselīnon.
... u. Akk., tam contumeliosos in se ridet invicem eloquentia, Quint.: contumeliosus est adversus artem orandi, ... ... verba, Sen.: voces, Caes. – u. contumeliosior παρεγχείρησις, Cic.: contumeliosissimum verbum, Quint. – m. in ... ... (est) militibus, Tac.: quod ceteris agentibus contumeliosissimum fuit, Quint.: id contumeliosum est plebi m. folg. Acc. ...
sub-contumēliōsē , Adv., etwas schimpflich, nicht allzu säuberlich, alqm tractare, Cic. ad Att. 2, 7, 3.
πελιός , schwärzlich, schwarzblau, bes. von der Farbe einer mit Blut unterlaufenen Stelle, VLL. (bei Phot . wie Moeris πέλιος ). Vgl. Dem . 47, 59, ἀμυχὰς δ' ἐν τῷ τραχήλῳ ...
ἀέλιος , dor. für ἥλιος, ἠέλιος , das α ist kurz gebraucht Soph. Tr . 832; Eur. Med. 1251, wenn das Wort nicht hier mit Böckh dreisylbig zu nehmen.
ἀέθλιος , ἵππος , ein den Kampfpreis davon tragendes Pferd, Callim. Del . 113; Archi . 24 (IX, 19); ἀεϑλίη Theogn . 257; μῆλον ἀέϑλιον , vom Apfel der Eris, Ep. ad . 326 (IX, 637).
θεμέλιος , ὁ , gew. im plur ., welches aber bei den früheren ... ... . 39, 20; auch im sing ., τοῦτο δ' ἐστὶ τῆς τέχνης ϑεμέλιος ἡμῖν Macho bei Ath . VIII, 346 a; so oft ...
γενέθλιος , ον , auch -ία , Lycophr . 1194, 1) zur Geburt gehörig; δόσις Aesch. Eum . 7; βλάσται Soph. O. C . 976. Bes. ἡμέρα , Geburtstag, ἦμαρ Crinag . 8 ( ...
νυκτέλιος , nächtlich, Beiname des Dionysos, wegen der nächtlichen Bacchusfeiern (vgl. das vorige Verbum); Hymn. in Bacch. (IX, 524, 14); Nonn. D . 9, 114; Paus . 1, 40, 5; – νυκτέλια, τά , ...
ehrenrührig , contumeliosus (voller Schmach, schmachvoll). – probrosus ... ... Brief, litterae in alqm contumeliosae; epistula plena omnium ir alqm probrorum: e. Worte, dicta ignominiosa ... ... e. Schrift, Gedicht, s. Schmähschrift, -gedicht. – Adv. contumeliose; probrose; ignominiose.
helēoselīnon od. helīoselīnon , ī, n. (ελειοσέλι ... ... (heleos.). Plin. 19, 124 u. Pallad. 5, 3, 2 (helios.).
... ἥλιος , ὁ , poet. ἠέλιος , u. so immer Hom ., außer Od . 8, 271 ... ... u. als nom. pr . (w. m. s.), auch Ἀέλιος (verwandt mit ἕλη , aber auch mit ἠώς ), die ...
Schimpfrede, -wort , probrum (ehrenrühriger Vorwurf). – maledictum ... ... ehrenrühriger Ausdruck, Lästerung). – convicium (laute Schelte, Schel trede). – vox contumeliosa. verbum contumeliosum od. probrosum (Schmach bringender Ausdruck). – Schimpfreden, auch verborum contumeliae ...
Buchempfehlung
Anselm vertritt die Satisfaktionslehre, nach der der Tod Jesu ein nötiges Opfer war, um Gottes Ehrverletzung durch den Sündenfall des Menschen zu sühnen. Nur Gott selbst war groß genug, das Opfer den menschlichen Sündenfall überwiegen zu lassen, daher musste Gott Mensch werden und sündenlos sterben.
86 Seiten, 5.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Für den dritten Band hat Michael Holzinger neun weitere Meistererzählungen aus dem Biedermeier zusammengefasst.
444 Seiten, 19.80 Euro