lāmento , āvī, ātum, āre = lamentor (w. vgl.), I) intr. wehklagen, heulen u. jammern, Vulg. Matth. 11, 17; Luc. 7, 32. Not. Tir. 106, 51. – II) tr. ...
lāmenta , ae, f. (lamentor), die Wehklage, Plur., Plaut. truc. 29: lamentas, fletus facere, Pacuv. tr. 175.
lāmentor , ātus sum, ārī, I) v. intr. ... ... , heulen u. jammern, flere ac lamentari, Cic.: lamentari ac plangere, Suet.: flebiliter in vulnere, Cic.: clamor ... ... hic fratrem, propinquum ille, alius parentes lamentari, Tac. – m. folg. Acc. u. ...
... ) gew. im Plur., lamenta virûm, Lucr.: lamenta ac lacrimae, Tac.: planctus et lamenta, Tac.: se lamentis muliebriter lacrimisque dedere, Cic.: parcere lamentis ... ... mortem suam dolore amicorum et lamentis vacare, Cic. – übtr., lamenta gallinarum, Plin. 10, ...
flāmentum , ī, n. (flo), das Blasen, Wehen des Windes, Fulg. myth. 1. praef. p. 8 M.
Parlament , *senatus Britannicus; im Zshg. etwa bl. senatus.
vēlāmentum , ī, n. (velum), die ... ... trugen, Bittzeichen, ramos oleae ac velamenta alia supplicum porrigentes, Liv.: velamenta supplicum, ramos oleae, porrigentes, Liv.: oratores cum infulis et velamentis ad Romanum miserunt, Liv.: velamenta et infulas praeferentes, Tac.: velamenta manu praetenderis supplice, Ov. Vgl ...
... gratulatio, Cic. Mur. 86), aegritudo, lacrimae, lamentatio, Plaut.: lamentatio lugubris fletusque maerens, Cic.: plangore et lamentatione complere forum, Cic.: quādam sese lamentatione complorare (v. Elefanten), ... ... .: Acerbae viri nomen cum multis lacrimis et lamentatione flebili vocare, Iustin.: lamentationem sedare, Liv.: ad sepulturae locum plaustro ...
lāmentātor , ōris, m. (lamentor), der Bejammerer, aetatis adultae, Corp. inscr. Lat. 8, 9519. Vgl. Gloss. ›lamentator, θρηνητής‹.
lāmentōsus , a, um (lamentum), wehklagend, vociferatio, Eugipp. vit. Sever. 12 cod. B (cod. A luctuosa).
fīlāmentum , ī, n. (filum), das Fadenwerk, filamenta sacerdotum (= infulae), Paul. ex Fest. 81, 18.
calamentum (nicht calametum), ī, n. (cala), trocknes, verdorrtes Holz am Weinstock, Col. 4, 27, 1.
sōlāmentum , ī, n. (solor) = solamen, Paul. Nol. carm, 18. 343. Not. Tir. 38, 28.
dē-lāmentor , āri, bejammern, beklagen, natam ademptam, Ov. met. 11, 331.
Flammentod , s. Feuertod.
Parlamentär , legatus de condicionibus urbis tradendae missus (wegen der Übergabe einer Stadt Abgesandter). – Ist es = Friedensunterhändler, s. d.
lāmentārius , a, um (lamentum), Klagen erregend, quae aedes lamentariae mihi sunt, mir Tränen weckt, Plaut. capt. 96.
lāmentātrīx , trīcis, f. (Femin, zu lamentator), das Klageweib, Plur. Vulg. Ierem. 9, 17.
lāmentābilis , e (lamentor), kläglich, I) = beweinenswert, beklagenswert, regnum, Verg. Aen. 2, 4: tributum, Ov. met. 8, 262: rei publicae casus, Amm. 30, 8, 8. – II) weinerlich, jammernd ...
loculāmentum , ī, n. (loculus), das Fach, ... ... für Bücher, tecto tenus exstructa loculamenta, Sen. de tranqu. anim. 9, 7: für die Tauben, loculamenta, quibus nidificent aves, Colum. 8, 8, 3; vgl. ...
Buchempfehlung
Die neunzehnjährige Else erfährt in den Ferien auf dem Rückweg vom Tennisplatz vom Konkurs ihres Vaters und wird von ihrer Mutter gebeten, eine große Summe Geld von einem Geschäftsfreund des Vaters zu leihen. Dieser verlangt als Gegenleistung Ungeheuerliches. Else treibt in einem inneren Monolog einer Verzweiflungstat entgegen.
54 Seiten, 4.80 Euro