prahlerisch, prahlhaft , gloriosus (ruhmredig, von Menschen u. Dingen, wie Brief etc.). – vanilŏquus (aufschneidend, v. Menschen, z.B. legatus). – Adv . gloriose.
großprahlen, -sprechen , s. prahlen. – Großprahler etc., -sprecher etc. , s. Prahler. – großprahlerisch, -sprecherisch , s. prahlerisch.
Thraso , ōnis, m. (Θράσων), der Bramarbas, Name des prahlerischen Soldaten in den Eunuchen des Terenz. – Dav. Thrasōniānus , a, um, thrasonianisch, gaskonnierend, Sidon. epist. 1, 9, ...
iactāns , antis, PAdi. (v. iacto), sich rühmend, a) im üblen Sinne, sich brüstend, prahlend, prahlerisch, α) m. Genet.: tumidus ac sui iactans et ambitiosus institor ...
glōriōsē , Adv. (gloriosus), I) mit Ruhm, rühmlich, ... ... fr.: alqd gloriosissime et magnificentissime conficere, Cic. – II) ruhmredig, prahlend, prahlerisch, großtuerisch, gl. amiciri, Plaut.: mentiri, Cic.: exordiri, Cic.: ...
Großtuer , mit seinem Gelde, ostentator pecuniae. – Ist ... ... mit dem Gelde, ostentans pecuniam; ostentator pecuniae. – Ist es übh. = prahlerisch, s. d. – großtun , mit dem Gelde, ostentare pecuniam. ...
iactanter , Adv. (iactans), prahlend, prahlerisch, Amm. 27, 2, 3. Augustin. c. Iul. Pelag. 5, 36 extr. – Compar., nulli iactantius maerent, quam etc., auf hervortretendere Weise, Tac. ann. 2, 77: iactantius ...
ruhmredig , s. prahlerisch. – r. Mensch, s. Prahler. – Ruhmredigkeit , s. Prahlerei.
vāniloquus , a, um (vanus u. loquor), der Eitles ... ... . § 9. Vulg. Tit. 1, 10. – II) prahlerisch, großsprecherisch, der Großsprecher, Liv. 35, 48, 2 ...
glōriātior , ōris, Adi. Compar. (glorior), etwas prahlerisch, Iul. Val. 2, 16 p. 98, 5 Klueber.
māgniloquus , a, um (magnus u. loquor), I) ... ... . 5, 3, 62. – II) im üblen Sinne, großsprecherisch, prahlerisch, v. Pers., Tac. Agr. 27. Mart. 2, 43, ...
Bombomachidēs (Bumbomachidēs), ae, m. (βόμβος u. μάχομαι). Brausekampf, Sausekampf, komischer Name eines prahlerischen Soldaten, Plaut. mil. 14.
iactitābundus , a, um (iactito), prahlerisch, Sidon. epist. 3, 13, 11.
κομπ-ώδης , ες , großprahlerisch; κομπωδεστέραν ἔχων τὴν προςπ οίησιν Thuc . 2, 62; τὸ κομπῶδες 5, 68; καὶ σοβαρόν Plut. Sull . 16; κραυγαὶ κομπώδεις Them . 8.
ὑπέρ-υχος , übermäßig großprahlerisch od. stolz; ὑπέραυχα βάζουσιν ἐπὶ πόλει , Aesch. Spt . 465; Xen. Ages . 11, 11; vom Löwen, Poll . 5, 83; vgl. B. A . 68, 16.
ὑψι-κόμπως , adv ., hochprahlerisch, ὑψ. κἀφρόνως ἠμείψατο Soph. Ai . 753.
πτωχ-αλαζών , όνος, ὁ, ἡ , prahlerischer Bettler od. bettelhafter Prahler; Phryn. com . b. Schol. Ar. Av . 1279; Ath . VI, 230 c.
σαλακώνισμα , τό , eine hoffährtige, großprahlerische, aufschneiderische Handlung od. Geberde, Cic. ad Att . 14, 2, doch ist die Lesart zw.
κομπαστικός , großprahlerisch, aufschneiderisch, Poll . 9, 146; – auch adv., ib . 147.
Buchempfehlung
Diese Ausgabe gibt das lyrische Werk der Autorin wieder, die 1868 auf Vermittlung ihres guten Freundes Ferdinand v. Saar ihren ersten Gedichtband »Lieder einer Verlorenen« bei Hoffmann & Campe unterbringen konnte. Über den letzten der vier Bände, »Aus der Tiefe« schrieb Theodor Storm: »Es ist ein sehr ernstes, auch oft bittres Buch; aber es ist kein faselicher Weltschmerz, man fühlt, es steht ein Lebendiges dahinter.«
142 Seiten, 8.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro