equus (ecus), ī, m. (altind. áçva-ḥ ... ... , ein Streitroß, Verg. u. Tac.: equus ferus, Iustin.: equus indomitus, nicht zugerittenes, Plaut., Hor. ... ... cedere, Hieron. epist. 60, 17 extr. – equus ligneus scherzh. = Schiff (wie bei ...
aequus (aecus), a, um, Adj. m. Compar ... ... od. declivis, pronus), locus, qui est ad libellam aequus, Varr.: aequus et planus locus, Cic.: in aequum locum se demittere ... ... genehm, Verg.: ipsis est aër avibus non aequus, nicht heilsam, Verg. – m. in ...
coquus (cocus), ī, m. (coquo), der ... ... Plaut.: c. inutilis, Plaut.: coquus vilissimum antiquis mancipium et aestimatione et usu, Liv. – coquorum ars ... ... bei Quint. 6, 3, 47. – In älterer Zeit der coquus auch zugleich Bäcker, ...
aiquus , a, um, archaist. = aequus, w.s.
arquus , s. arcus.
in-īquus , a, um (in und aequus), I) in sich selbst ungleich, uneben, schief, abschüssig, ... ... Salv. adv. avar. 3, 4, 17. – subst., α) inīquus, ī, m., der Unbillige ...
ēloquus , a, um (eloquor), redend, Ggstz. reloquus, Varro LL. 6, 57.
quoquus = coquus, im Wortspiele Ciceros bei Quint. 6, 3, 47.
hirquus , ī, s. hircus.
antīquus , a, um (andere Schreibart für anticus v. ante), ... ... Ter.: nemo est mihi te amicus antiquior, Cic.: tuus antiquissimus amicus, Cic.: antiquus Butes, der langjährige (treue) Diener, Verg.: deus (Götterbildsäule) ...
reliquus (relicuus), a, um (relinquo), zurückgelassen, übriggeblieben, übrig, ... ... ) im allg.: si qua spes reliqua est, Cic.: familia, ex qua reliquus est Rufus, zurückgeblieben, noch übrig ist, Cic. – subst., ...
oblīquus (oblīcus), a, um (zu Wz. leiq ... ... eig.: motus corporis pronus, obliquus, supinus, Cic.: obl. crura, Plin.: obl. fenestrae, ... ... obl. invidia, Verg. Aen. 11. 337: Cato adversus potentes semper obliquus, Flor. 4, 2, 9. – ...
reloquus , a, um (reloquor, Not. Tir. 26, 15 a), zurück-, gegenredend, entgegnend, Ggstz. eloquus, Varro LL. 6, 57.
dēliquus , a, um, s. dēlicuus.
subsequus , a, um (subsequor), nachfolgend, probatio, Oros. 1, 1, 7. – Nbf. subsicuus, Iul. Val. 2, 16 (2, 5. p. 78, 26 K.).
cōnsequus , s. cōnsecuus.
propinquus , a, um (prope), nahe, I) ... ... , Cic.: cognatione propinquā coniunctus, Nep., sibi iuncti, Suet.: consanguinitate propinquus, verschwistert, Verg.: affinitates et propinquae iam cognationes, Liv.: m. Dat., propinquus principi sanguis, Tac.: ...
longinquus , a, um (longus), lang, weit, ... ... , Caes. – externus hostis atque longinquus, Cic.: l. nationes, Caes. – prägn., l. ... ... b) entfernt-, auswärts lebend, auswärtig, fremd, homo alienigena et longinquus, Cic.: piscis, Ov. – c) ...
pedisequus (altlat. pedisecus), a, um (*peda = ... ... 20, 3. – / Die Schreibung pedisequus auch in den besten Inschrn., zB. Corp. inscr. Lat. ... ... vgl. Jahn spec. epigr. p. 57; dagegen entbehrt die Schreibung pedissequus jeder Begründung nach Klotz ...
vāniloquus , a, um (vanus u. loquor), der Eitles schwatzt, I) lügenhaft, Plaut. Amph. 379. Ambros. epist. 63, 7. Oros. 1. prol. § 9. Vulg. Tit. 1, 10. – II) ...
Buchempfehlung
»Wenn die Regeln des Umgangs nicht bloß Vorschriften einer konventionellen Höflichkeit oder gar einer gefährlichen Politik sein sollen, so müssen sie auf die Lehren von den Pflichten gegründet sein, die wir allen Arten von Menschen schuldig sind, und wiederum von ihnen fordern können. – Das heißt: Ein System, dessen Grundpfeiler Moral und Weltklugheit sind, muss dabei zum Grunde liegen.« Adolph Freiherr von Knigge
276 Seiten, 9.80 Euro