1. sōlo , āvī, ātum, āre (solus), einsam-, öde machen, domos, Stat. Theb. 5, 149: populis urbes, ibid. 4, 36: solata puppis, Val. Flacc. 3, 41: solatae peste domus, Sen. Oedip. 4.
2. Solo , ōnis, m., s. Solōn.
sōlor , ōtus sum, ārī, trösten, I) eig.: diffidentem verbis suis, Plaut.: inopem, Hor. u. Verg.: se, Quint. – II) übtr.: a) erleichtern, lindern, mildern, beschwichtigen, zu lindern (zu mildern, ...
Solōn u. Solo , ōnis, m. (Σόλω ... ... . 2, 31, 8: Nom. Solo, Cic. de rep. 2, 2: Nom. Solon, Val. Max. 5, 3. ext. 3; 8,7 ...
solōx , ōcis, filzig, I) eig., ein ... ... – prägn., pecus hirtum atque solox, mit struppiger und filziger Wolle, Lucil. 1246; vgl. ... ... Tert. de pall. 4. – II) bildl.: cantilena elaborata filo soloci (grobem), Symm. epist. 1, ...
Soloe , ōrum, m., s. Solī.
dē-sōlo , āvī, ātum, āre, einsam lassen, verlassen, ingentes agros, Verg. Aen. 11, 367: agros profugiendo, Col. 1, 3, 11: urbes, Stat. Theb. 6, 917. – Oft im Partic. Perf. Pass., ...
īnsōlo , āvī, ātum, āre (in u. sol), etwas der Sonne aussetzen, um es zu erwärmen, zu dörren usw., etwas sonnen, uvas, Colum.: humus insolatur, wird erwärmt, Colum.: dies insolatus, sonniger (= heiterer) Tag ...
as-solo (adsolo), āvī, āre (ad u. solum), zu Boden werfen, zugrunde richten, Tert. ad nat. 1, 10; apol. 15.
ex-solo , s. ex-sulo.
cōn-sōlo , āre = consolor, Varr. sat. Men. 347; vgl. Prisc. 8, 25. – Passiv, a) = getröstet werden (vgl. Prisc. 8, 15), a quibus viatores consolari solent, Augustin. conf. 6 ...
Solomōn , - mōnius , s. Salomōn.
cōn-sōlor , ātus sum, ārī, a) leb. Wesen ... ... consolare te, quod (daß usw.), Cic. Sull. 29: his me consolor victurum suavius, ac si etc., Hor. sat. 1, 6, ... ... vitae posteritatis memoriā consolaretur, Cic. – Vgl. consolo.
soloecum , ī, n. (σόλοικον) = soloecismus (w.s.), Cic. ad Att. 1, 19, 10. Gell. 5, 20, 6; 17, 2,11.
Solonius , a, um, Name einer Gegend in Latium, solonisch, ager, Liv.: ire in Solonium, ins Solonische, Cic.
soloecista , ae, m. (σολοικιστής), der solözistisch Redende, der Solözist, Hieron. in Rufin. 3, 6.
Solözismus , soloecismus.
soloecismus , ī, m. (σολοικ ... ... der Wörter, der Solözismus, Cornif. rhet. 4, 17. Quint. 1, 5, ... ... 21. Isid. orig. 1, 32. no. 1 sqq.: barbarismis, soloecismis obsitae sunt res vestrae et vitiorum deformitate ...
perissologia , ae, f. (περισσολογία), die überflüssige Wortfülle, Serv. Verg. Aen. 1, 658. Fulg. Verg. contin. p. 149 M. Anecd. Helv. 174, 2.
soloecophanes , is, n. (σολοικοφανές), der scheinbare Solözismus, Cassiod. de orat. 6. p. 572 (b) ed. Garet ...
Buchempfehlung
Der satirische Roman von Christoph Martin Wieland erscheint 1774 in Fortsetzung in der Zeitschrift »Der Teutsche Merkur«. Wielands Spott zielt auf die kleinbürgerliche Einfalt seiner Zeit. Den Text habe er in einer Stunde des Unmuts geschrieben »wie ich von meinem Mansardenfenster herab die ganze Welt voll Koth und Unrath erblickte und mich an ihr zu rächen entschloß.«
270 Seiten, 9.60 Euro