as-suēsco (adsuēsco), suēvī, suētum, ere (*assueo), I) ... ... , m. Dat. od. Abl., qui pluribus assuerit mentem corpusque superbum, Hor. sat. 2, 2, 109: contrahendo militi ac remigi navalibusque assuescendo ...
hochmütig , superbus (stolz, w. vgl.). – vanus ... ... – h. Sinn, h. Benehmen, s. Hochmut. – h. sein, superbum esse; superbiā se efferre; inani superbiā tumere; superbire (den Hochmütigen spielen): ...
Sprödigkeit , I) eig.: asperitas (Rauheit und Trockenheit). – durities (Härte). – fragilitas (Zerbrechlichkeit). – II) uneig.: ... ... superbia (Hochmut). – fastus (stolze Zurückstoßung). – die Sp. ablegen, superbum od. fastosum esse desinere.
contumēliōsus , a, um, Adi. m. Compar. u. ... ... ehrenrührig od. schmachvoll verfahrend, schmähend, schmähsüchtig, partim te superbum esse dicunt, quod nihil respondeas, partim contumeliosum, quod male respondeas, Cic. ...
Tībur , uris, Abl. ure u. (als lokat.) ... ... 4. Val. Max. 5, 1, 1. p. 215, 25 H.: superbum, Verg. Aen. 7, 630: vacuum (das geräuschlose), Hor. ep ...
af-for (ad-for), arch. arfor (Prisc. 35, ... ... deum, Acc. fr.: deos, Verg.: precando Vestam, Ov.: hostem supplex affare superbum, Verg. – II) v. pass.: a) angeredet, angesprochen werden, ...
... eo insolentiae procedere, ut etc. – jmd. st. machen, alqm superbum facere. alci spiritus afferre (beide v. Dingen): jmd. unerträglich st ... ... iactare (sich stolz brüsten): sich im Glücke st. betragen, praebere se superbum in fortuna: st. tun, superbire; fastidire.
Stolz , der, superbia (Hochmut). – insolentia (Übermut). – arrogantia (Anmaßung). – fastidium (geringschätziges Benehmen gegen seine Umgebung). ... ... alqd in superbiam accipere: es verrät St., wenn jmd. sagt etc., superbum est dicere alqm etc.
rēgius , a, um (rēx), von einem Könige ausgehend, das ... ... . – b) herrisch, herrschsüchtig, animal, Chalcid. Tim. 166 – superbum istud et regium, nisi etc., eigenmächtig u. tyrannisch wäre es, wenn ...
de-hinc , Adv., von hier an, hierauf, I ... ... dehinc ex animo mulieres, Ter.: vos, di, testes facio, me L. Tarquinium Superbum... quācumque dehinc vi possim, exsecuturum, Liv. – at nunc dehinc spero aeternam ...
ferrum , ī, n., das Eisen, I) ... ... sequi colonos, Verg.: exercitus nostros ferro vique caedere, Tac.: me L. Tarquinium Superbum ferro igni quācumque dehinc vi possim exacturum, Liv.: cadere od. perire ...
vester (voster), tra, trum ( v. vos, wie ... ... 10: u. eure Art und Weise, non cognosco vostrum tam superbum, Ter. eun. 1066: Plur. vestra, eure eigenen Sachen ( ...
Hochmut , animi sublimes, gew. bl. animi (hochstrebende ... ... Großtun). – den H. ablegen, superbiam abicere od. ponere; desinere esse superbum. – Sprichw., H. kommt vor dem Falle, ruinam praecedit superbia ...
... Auct. b. Afr. – faciam hodie te superbum (im Wortspiele), ich will dich zu einem Hochgetragenen, Hohen machen (= ... ... 12, 433; 14, 646; vgl. aliud consilium (sc. instituere), superbum, wäre gewalttätig, revolutionär, Cic. de or. 2, 165. – neutr. subst., ne superbum esset, damit dies nicht den Schein der Überhebung ...
arrogāns , antis, PAdi. m. Compar. u. Superl ... ... , Caes. – übtr., v. Lebl., si te aliquod dictum arrogans aut superbum movet, Cic.: arr. de se persuasio, Quint.: pigritia arrogantior, Quint.: ...
übermütig , insolens. insolentiā elatus (sich überhebend) – intemperans ... ... animus humanus); superbire coepisse; insolentius se efferre coepisse: sich üb. betragen, superbum se praebere (z.B. in fortuna).
conveniēns , entis, PAdi., nachaug. auch m. Compar. ... ... , Liv. 45, 19, 3. – im Zshg. absol., hunc tam superbum apparatum convenientes sequebantur contemptus hominum omnium, Liv.: oculi convenientes, ansprechende (?), ...