avus (archaist. avos), ī, m., der Ahn, I) eig., der Großvater, pater, avos, proavos, abavos, atavos, tritavos, Plaut.: pater, patruus, avus, proavus, atavus, Cic.: avi ...
vōs , ihr, euch, s. tū.
avos , s. avus.
aevos , ī, m., s. aevum /.
dīvos , s. dīvus /.
servos , s. servus.
clīvos , s. clīvus.
voster , tra, trum, s. vester.
cervos , s. cervus.
Vosegus (in guten Hdschrn. auch Vosagus u. in minder guten Vogesus), ī, m., ein Gebirge in Gallien, j. Vogesen, Wasgau (im Elsaß), Caes. b.G. 4, 10, 1. Plin. 16, ...
nervōsē , Adv. (nervosus), kernhaft, kräftig, mit Nachdruck, Planc. in Cic. ep.: nervosius dicere, Cic., od. aliquid disserere, Cic.
nivōsus , a, um (nix), schneereich, grando, Liv.: hiems, Liv.: locus, Colum.: Scythia, Ov.: sidus, Schnee bringend, Stat.
ūlvōsus , a, um (ulva), reich an Schilfgras, Sidon. epist. 1, 5, 4; carm. 7, 324.
sēvōsus , a, um, s. sēbōsus.
nervōsus , a, um (nervus), sehnig, muskulös, nervig ... ... puella, Lucr.: poples, Ov.: nervosius illud, d.i. mentula, Catull. 67, 27. – ... ... nervig, kernhaft (= kraftvoll, geistreich u. gedrängt), quis Aristotele nervosior, Cic. Brut. 121. – 2) ...
silvōsus , a, um (silva), I) voller Wald, ... ... 7: locus, Augustin. in psalm. 95, 5. – subst., silvōsa, ōrum, n., ... ... 3. – II) voller Holz, arbor, Vitr.: rami emicant silvosā multitudine, Plin.: im Bilde, exstirpa silvosa dumeta avaritiae, Augustin. conf. 13, 19, 24 ...
clīvōsus , a, um (clivus), abschüssig, steil ... ... via, ICt.: viae suāpte naturā clivosae, Amm. 16, 11, 8: cl. rus, an einer ... ... mit vielem Geröll, Verg. georg. 2, 212. – Bildl., clivosus trames vitae, Sil. 6, 120.
Landvosk , homines rustici u. bl. rustici, agrestes (die Land-, Feldbewohner, Ggstz. urbani). – plebs rustica (das gemeine Volk auf dem Lande, Ggstz. urbani). – pagani (die Dorfbewohner).
salīvōsus , a, um (saliva), I) voll Speichel, geifernd, labra, Verg. cat. 5, 29: labia, Apul apol. 59. – von Pers., viel Speichel auswerfend, aegrotans, Cael. Aur. de morb. acut. 2, ...
cavōsitās , ātis, f. (*cavosus v. cavus), die Höhlung, Tert. de anim. 55 u.a.: Plur., Tert. de pudic. 20.
Buchempfehlung
Der satirische Roman von Christoph Martin Wieland erscheint 1774 in Fortsetzung in der Zeitschrift »Der Teutsche Merkur«. Wielands Spott zielt auf die kleinbürgerliche Einfalt seiner Zeit. Den Text habe er in einer Stunde des Unmuts geschrieben »wie ich von meinem Mansardenfenster herab die ganze Welt voll Koth und Unrath erblickte und mich an ihr zu rächen entschloß.«
270 Seiten, 9.60 Euro