... Cic.: honestum, ex quo aptum est officium, Cic.: non ex verbis aptum pendēre ius, Cic.: ... ... erant, Liv.: socordius ire milites non aptis armis, Sall. fr.: aptus exercitus, kampfschlagfertiges, Liv.: m ... ... . m. Dat. Gerund., quod bellando aptus sum, Acc. fr.: aptus alliciendis feminarum animis, Tac.: an ( ...
apsis (absis, hapsis), sīdis, Acc. sīda, Acc. plur. sīdas, ... ... die ein Planet durch seine Bewegung beschreibt, Plin. 2, 63 sqq.: summa apsis, die Sonnennähe od. Erdferne des Planeten (griech. ἀπόγειον), ibid.: coniunctura ...
apium , ī, n. (apis), der von den Bienen ... ... Auslgg. zu Iuven. 8, 226. – apium rusticum = apiastellum no. I (w. s.), Ps. Apul. herb. 8. – / Spät. Nbf. apius , ī, m., ...
apage , Interj. (ἄπαγε, Imperat. ... ... Ter. u. Cornif. rhet.: apage te cum nostro Sex. Servilio, Vatin. b. Cic.: apage istas a me sorores, Plaut.: apage in dierectum a domo nostra istam insanitatem, Varr. fr.: ...
Apiōn , ōnis, m. (Ἀπίων), I) Beiname des Ptolemäus, des Königs von Kyrene, der sein Reich den Römern vermachte, Cic. agr. 2, 19, 51. Tac. ann. 14, 18. Liv. epit. 70. – ...
Apfel , mālum. – pomum (jede eßbare Baumfrucht). – Sprichw., in einen sauren A. beißen, molestiam devorare. – apfelartig , malis similis. – Apfelbaum , mālus. – pomus (Obstbaum ubh.). – Apfelgriebs , volva mali ...
apart , I) = abgesondert, s. absondern. – II) ungewöhnlich: a) v. Speisen: bellus. – wenn du etwas Apartes hast, so bring es, si quid belli habes, affer. – b) v. Pers., heikel im Benehmen: fastidiosus ...
Apsus , ī, m. (Ἄψος), ein Fluß Illyriens, der auf dem kandavischen Gebirge entspringt und in das Ionische Meer fließt, jetzt Beratino u. in seinem obern Laufe Uzumi, Caes. b. c. 3, 13, 5. Liv. ...
April , Aprilis, mit u. ohne mensis. – die Kalenden des A., d. i. der erste A., Kalendae Apriles: die Nonen des A., d. i. der fünfte A., N onae Apriles: die Iden des A., d. ...
1. Appia , ae, f., eine Stadt in Phrygia ... ... Appiānus , a, um, aus Appia, appianisch, legati, Cic. ep. 3, 7, 2: u. subst., Appiānī, ōrum, m., die Einw. von Appia, die Appianer, Cic. ...
aphyē , ēs, f. (ἀφύη), ein kleiner Fisch, der Spierling, Schmelt (Salmo eperlanus, L.), Plin. 31, 95; 32, 145: spät. Nbf. apua , ae, f., Apic. 4, 131 (dazu ...
apica , ae, f. (v. ἄποκος, ›ohne Wolle‹), ein Schaf, das am Bauche keine Wolle hat, ein Kahlbauch, Varr. r. r. 2, 2, 3. Plin. 8, 198. Vgl. Paul. ex Fest. ...
aptra , ōrum, n. pl. = ἀμπελόφυλλα (Gloss.), das Weinlaub, Titin. fr. inc. XX (dazu Ribbeck p. 159 ed. 2).
2. Appia , fem. v. Appius, w. s.
apoca , s. apocha.
ἄπιος ( ἀπό ), fern, entlegen, Hom . viermal, ... ... . gebraucht auch O. C . 1685 in ἀπίαν γᾶν , wo ἀπίαν »weit entfernt« heißt (s. Scholl. Soph .), das α ... ... . v . Ἀπία Eust. D. Per . 414 gebraucht in Ἀπίην , was entschieden Name ...
ἀπάτη , ἡ , 1) Betrug, Täuschung, von Hom ... ... 232; Plat . ψεῦδος καὶ ἀπάτη Rep . V, 459 c u. öfter; das Verfehlen, ... ... ϑεωμένων Pol . 2, 56; von der Musik, οὐκ ἐπὶ ἀπάτῃ καὶ γοητείᾳ εἰσῆχϑαι 4, 20. – ...
ἁπλῶς , adv . zu ἁπλόος , einfach, schlicht, ... ... bei Plat ., z. B. Prot . 351 d; οὕτως ἁπλῶς Rep . 551 a; ὁ τὸν νόμον τιϑεὶς ἁπλῶς εἶπε Dem . 19, 7, Ggstz ...
ἁπλόω , entfalten, ausbreiten, öfter bei sp. D ., δίκτυα Agath . 28 (VI, 167); ἱστία Orph. Arg . 360; πείσματα 624; ἐρετμούς 278; σπόρον ὑπὲρ αὕλακος Dion. Per . 235; κατὰ γῆς σῶμα ...
ἀπήνη , ἡ , ein vierrädriger Wagen, um Lasten, zuweilen Frauen u. Greise zu fahren, gew. mit Maulthieren bespannt, von Hom . an, Iliad . 24, 275 sqq Od . 6, 57 sqq . 7, 5; Soph. O. ...
Buchempfehlung
Jean Pauls - in der ihm eigenen Metaphorik verfasste - Poetologie widmet sich unter anderem seinen zwei Kernthemen, dem literarischen Humor und der Romantheorie. Der Autor betont den propädeutischen Charakter seines Textes, in dem er schreibt: »Wollte ich denn in der Vorschule etwas anderes sein als ein ästhetischer Vorschulmeister, welcher die Kunstjünger leidlich einübt und schulet für die eigentlichen Geschmacklehrer selber?«
418 Seiten, 19.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1804 und 1815 ist Heidelberg das intellektuelle Zentrum einer Bewegung, die sich von dort aus in der Welt verbreitet. Individuelles Erleben von Idylle und Harmonie, die Innerlichkeit der Seele sind die zentralen Themen der Hochromantik als Gegenbewegung zur von der Antike inspirierten Klassik und der vernunftgetriebenen Aufklärung. Acht der ganz großen Erzählungen der Hochromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe zusammengestellt.
390 Seiten, 19.80 Euro