wackeln , vacillare. – moveri (sich bewegen). – mit etw. wackeln, movere alqd (hin u. her bewegen, z.B. assidue caput). – die Zähne wackeln, dentes labant od. moventur.
Wackeln , das, vacillatio (z.B. in dextrum ac laevum latus). – das W. der Zähne, dentium mobilitas od. labefactatio.
2. cito , āvi, ātum, āre (Frequ. v. ... ... erhalten, 1) Lebl.: alumen fossile in foramen coniectum dentem citat, macht wackeln (locker), Cels.: medicamentum, quod umorem illuc citat, die krankhaften Säfte ...
labo , āvī, ātum, āre (zu 1. lābor, ... ... Cic.: labat ariete crebro ianua, Verg.: genua labant, Verg.: labant dentes, wackeln, Cels.: littera articulo pressa tremente labat, die Hand (Handschrift) ist ...
nūto , āvi, ātum, āre (Frequent. von *nuo), ... ... u. her-, auf und nieder neigen (bewegen), schwanken, wanken, wackeln, I) im allg.: A) eig.: rami pondere nutant, ...
crīso (crisso), āvī, āre, mit den Schenkeln (beim Beischlaf) wackeln (v. der Frau, wie ceveo v. Manne), absol. od. alci, Lucil. 330. Mart. 14, 203. Iuven. 6, 322. Priap ...
Wanken , das, nutatio (das Schwanken). – vacillatio (das Wackeln).
vacillo , āvī, ātum, āre (altind. váñcati, er wankt), wackeln, wanken, I) eig.: vacillat arbor, vacillant omnia tecta, Lucr. – litterulae vacillantes, mit zitternder Hand geschriebene, Cic. – v. Pers., ex vino, ...
Schwanken , das, I) eig.: nutatio. – vacillatio (das Wackeln). – II) uneig.: a) Mangel an Festigkeit, z.B. in den Gesinnungen, inconstantia. – b) Ungewißheit, Unentschlossenheit: fluctuatio animi od. animorum. – animus incertus ...
vacillātio , ōnis, f. (vacillo), das Wanken, Wackeln, Suet. Claud. 21, 2. Quint. 11, 3, 128. Vgl. Auct. de idiom. gen. 582, 60 K. ›vacillatio, σφάλμα‹.
labefactātio , ōnis, f. (labefacto), die Erschütterung, dentium, das Wackeln, Plin. 23, 56. – übtr.: die Erschütterung im Staate, Quint. 8, 4, 14. Oros. 7, 41, 8 (Zangemeister liest ...
schwanken, hin und her schwanken , I) eig.: nutare ( ... ... z.B. vom Helmbusch). – vacillare in utramque partem (hin und her wackeln, nicht ganz fest stehen). – titubare (taumeln, im Gehen hin u ...
moveo , mōvī, mōtum, ēre (vielleicht zu altindisch) mīvati, ... ... moveri, sich bewegen, glaebae coepere moveri, Ov.: moventur dentes, wackeln, Cels.: venae desistunt posse moveri, zu schlagen, Ov.: suo motu ...
quasso , āvī, ātum, āre (Intens. v. quatio), ... ... 8, 250. – II) refl. schütteln, sich schütteln, hin und her wackeln, quassat caput, Plaut.: quassante capite, Caecil. com. 271: quassanti ...
wanken , labare (z.B. genua labant: bildl., ... ... acies nutat: u. bildl., nutantem rem publicam stabilire). – vacil lare (wackeln, z.B. ex vino [v. Pers.]: bildl., iustitia vacillat). ...
agitātio , ōnis, f. (agito), I) aktiv: a) ... ... motus linguae, Cic.: ag. motusque corporis, Plin. ep.: dentium agitatio, das Wackeln, Cass. Fel. 32. p. 66, 20: siderum irrequieta semper ag ...
mōbilitās , ātis, f. (mobilis), I) die Beweglichkeit ... ... Tac.: fortunae, Nep. – II) prägn.: A) das Wackeln, sanare dentium mobilitates, Plin. 20, 224. – B) die ...
σαίνω , aor . ἔσηνα , auch ἔσᾱνα , Apollod. ... ... 10, 219; οὐρῇ τε καὶ οὔασι σαίνειν , mit Schwanz und Ohren wedeln, wackeln, Hes. Th . 771; κέρκῳ , Ar. Equ . 1026; ...
μασταρύζω , auch μασταρίζω geschrieben, von den VLL. κακῶς μασῶμαι καὶ βλακικῶς erkl.; von Phot . auch τρέμειν, ... ... Leuten gesagt, die nicht mehr recht kauen können, mit den Lippen od. Kinnbacken wackeln, murmeln. Vgl. noch μαστιχάω .
Buchempfehlung
Libretto zu der Oper von Anton Schweitzer, die 1773 in Weimar uraufgeführt wurde.
38 Seiten, 3.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro