feuerrot , igneo colore. igneus (feuerfarbig übh.). – flammeus (glühendrot). – rutĭlus (rot wie helles Feuer). – rubicundus (hochrot.) – rufus. russus od. russeus (fuchsigrot). – ganz f., ruboris acerrimi. – ...
1. burrus , a, um = rufus, πυῤῥος, ξανθός feuerrot, scharlachrot, Paul. ex Fest. 31, 6 u. 36, 12. Serv. Verg. Aen. 2, 469 u. Gloss. – Nbf. byrrus, Prob. ad Iuven ...
aurōro , āre (aurora), wie das Morgenrot strahlen = feuerrot glänzen, Varr. sat. Men. 121 B. Vgl. Gloss. Vat. in Class. auct. 8, 56: ›aurorare, illuminare, clarificare, irradiare‹.
hochrot , acris ruboris od. acri rubore. – rutilus. rubicundus (feuerrot). – ganz h., acerrimi ruboris.
rubrīcus , a, um (ruber), rot, feuerrot, Not. Tir. 52, 24 a u. 78, 81 a . Gloss. II, 426, 45 ( wo ›rubricus, τυῤῥός‹). – subst., rubrīca, ae, f., s. ...
flammeolus , a, um (Demin. v. flammeus), feuerrot, Col. poët. 10, 307.
πυῤῥός dor. u. poet. πυρσός , feuerfarben, feuerroth, röthlich, in verschiedenen Abstufungen der Farben, bis zum Blonden hin; bes. die Farbe des ersten Bartes, Valck. Phoen . 32; γενειάς , Aesch. Pers . 308; Eur . öfter; ...
φλογο-ειδής , ές , flammenartig, -ähnlich, feuerroth, Plut. Symp . 6, 8,6 Mar . 17; übertr., hitzig, Sp .
flammeus , a, um (flamma), flammend, brennend, feurig, ... ... 1, 7, 6. – B) meton., flammend, leuchtend, glänzend, feuerrot, corpora, Lucr.: vestigia (wegen der Schnelligkeit), Catull.: vis, ...
īn-ārdēsco , ārsī, ere, I) an etwas ... ... arbusculae in igne ut ferrum inardescentes, Plin.: nubes inardescit solis radiis, wird feuerrot, Verg.: inardescunt genae, erröten, Sen. poët.: oculi vi sanguinis ...
feuerfangend , concipiendo igni aptus. concipiendis ignibus idoneus (zum Feuerfangen geeignet). – quo flamma alitur (wodurch die Flamme genährt wird). – quo ignis excitari potest ... ... zornig werdend). – Feuerfarbe , color igneus. – feuerfarbig , s. feuerrot.