grammaticus , a, um (γραμμα ... ... . – II) subst.: A) grammaticus, ī, m., der Sprachkundige, -forscher, ... ... der Grammatiker, Philolog, Gelehrte, Cic. u.a.: grammaticus sive Graecus sive Latinus, ein Lehrer ...
Philolog , antiquitatis et scriptorumveterum litterate peritus (gelehrter Kenner des Altertums u. deralten Schriftsteller, ein Altertums- und Schriftkundiger). – grammaticus (γραμματικός), rein ...
Linguist , grammaticus (Sprachgelehrter). – linguarum multarum intellegens (Kenner vieler Sprachen).
Humanist , grammaticus (bei den Alten). – *qui humanitatis studia profitetur (bei uns).
professor , ōris, m. (profiteor), der öffentliche Lehrer, ... ... Philosoph, Quint. u.a.: eloquentiae, Rhetor, Suet.: pr. grammaticus, Suet.: professores omnium artium, Spart.: professores aliarum artium vulgo multique sunt, ...
imperītia , ae, f. (imperitus), die Unerfahrenheit, Unwissenheit ... ... Sen.: verborum, Gell.: inveniendi quid quaeque res exigat, Sen. – Plur., grammaticus insolentiarum et imperitiarum plenus, Gell. 6 (7), 17 lemm.
sprachlich , grammaticus. – sprachlos , elinguis (dem die Zunge gelähmt ist, so daß er keine Worte hervorbringen kann, von Natur od. vom Schreck). – mutus (sprachlos v. Natur, stumm). – sine voce (ohne Stimme von Natur, ...
grammatica , s. grammaticus.
2. grammaticē , Adv. (grammaticus), grammatisch, Quint. 1, 6, 27.
1. grammaticē , ēs, f., s. grammaticus.
Notabilität; z.B. ein gewisser Grammatiker, eine N. im Lehrfache, grammaticus quidam primae in docendo celebritatis. – Notabilitäten, honestates (Leute von Ehre u. Ansehen); dignitates (Leute von Stand u. Würden): literarische N., antistites bonarum artium.
Grammatiker , grammaticus. – als Lehrer, magister grammaticus. – ein G. sein, artem grammaticam profiteri (die Grammatik für sein Fach ausgeben); rei grammaticae peritum esse (der Grammatik kundig sein); grammaticam docere (die Grammatik lehren).
grammatisch , grammaticus (γραμματικός). – g. Regeln, praecepta od. leges grammaticorum. – Adv. grammatice (auch = g. richtig, z.B. loqui).
philologisch , *ad antiquarum litterarum od. ad humanitatis studium pertinens (s. »Philologie« über stud. ant. u. hum.). – grammaticus (grammatisch, hermeneutisch u. kritisch). – Adv .grammatice.
Sprachforscher , grammaticus.
Sprachgelehrsamkeit , grammatica, ōrum, n. pl . – sehr gründliche Sp. im Griechischen und Lateinischen besitzen, litteris Graecis et Latinis doctissime eruditum esse. – Sprachgelehrte , der, grammaticus; oder rein lat litteratus.
2. lego , lēgī, lēctum, ere (λέγω), ... ... diligentius retractarent ac legendo commentandoque etiam ceteris nota facerent, Suet. gr. 2: Cato grammaticus, qui solus legit ac facit poëtas, Auct. inc. bei Suet. ...
Sīrēn , ēnis, Akk. ēna, Akk. Plur. ēnas ... ... § 642 u. 645 (vgl. im folg.). – übtr., Cato grammaticus Latina Siren, die latein. Sirene (als Gesangmeisterin), Poëta bei Suet ...
Lehrer , doctor (sofern er als Kundiger einer Wissenschaft od. ... ... der Philosophie, sapientiae: ein L. der Grammatik od. Philologie, prof. grammaticus). – ludi magister (ein Schullehrer, Vorsteher einer Schule). – die Lehrer ...
īn-sinuo , āvī, ātum, āre, I) in den ... ... . durch Unterricht beibringen, ut brevi consecutus (aufgefaßt) quae insinuaverat grammaticus esse dicatur, Treb. Poll. 28, 2.
Buchempfehlung
Der satirische Roman von Christoph Martin Wieland erscheint 1774 in Fortsetzung in der Zeitschrift »Der Teutsche Merkur«. Wielands Spott zielt auf die kleinbürgerliche Einfalt seiner Zeit. Den Text habe er in einer Stunde des Unmuts geschrieben »wie ich von meinem Mansardenfenster herab die ganze Welt voll Koth und Unrath erblickte und mich an ihr zu rächen entschloß.«
270 Seiten, 9.60 Euro