locūtio , ōnis, f. (loquor), I) das Reden, Sprechen, die Sprache, Rede, 1) übh. (Ggstz. reticentia, Cic. de off. 1, 146), cotidiana, das t. Gespräch, Cornif. rhet.: pulchra, ...
Reden , das, locutio (die Aussprache). – sermo (das Gespräch). – wozu das R.? quid verbis opus est?: viel Redens von etwas machen, alqd iactare (oft von etwas reden u. damit prahlen, z.B. negotia sua), ...
Sprechen , das, locutio (das Reden, die Aussprache). – sermo (Unterhaltung mit jmd.). – jmd. zum Sp. malen, alqm paene cum voce pingere (so daß er zu sprechen scheint); similitudinem alcis mire exprimere (übh. außerordentlich ...
ēmendātus , a, um, PAdi. m. Compar. u. ... ... aller Genauigkeit gefertigt, tadellos, a) in intellektueller Hinsicht: opus, Plin.: locutio, Cic.: carmina, Hor.: verba (Ggstz. barbara), Quint.: lectio, ...
Redensart , locutio. – vocabulum (einzelnes Wort). – alltägliche Redensarten, verba cotidiana od. vulgaria: jene abgedroschenen Redensarten in den Prozeßreden, illa in agendis causis detrita: das sind Redensarten (leere Worte), verba sunt.
... nach dem Akzent, die Betonung). – locutio (das Reden, wenn man die Worte ausspricht). – os ( ... ... die gedehnte, verlängerte, productio). – eine gute, richtige Au., emendata locutio: eine schlechte, oris pravitas: eine deutliche, explanata vocum expressio ...
reticentia , ae, f. (reticeo), das Schweigen, Stillschweigen, I) im allg., Ggstz. locutio, Cic. de off. 1, 146: ni hunc ad malam aetatem adiungas cruciatum reticentiā, Pacuv. tr. 278: enicas (enecas) me miserum ...
fābellātio , ōnis, f. (fabellor), 1) = μυθολογία, Gloss. III,447, 78. – 2) = locutio falsa, Gloss. II, 579, 29.
articulātus , a, um, PAdi. (v. articulo), I) ... ... verba, Solin.: vox (Ggstz. vox inarticulata), Arnob. u. Gramm.: locutio non articulata, sed confusa, Cael. Aur.: articulata verba exprimere (v. ...
in-cōnsequēns , entis, nicht folgerichtig, folgewidrig, locutio, Ascon. Cic. I. Verr. § 25. p. 138, 9 B. u. § 55. p. 151, 17 B. Prisc. 17, 76 u. praeex. § 15. ...
ὀρθο-έπεια , ἡ , die grade, richtige Aussprache (recta locutio, Quint . 1, 6); Plat. Phaedr . 267 c; D. Hal. de vi Dem . 26. Diese grammatische Lehre behandelte Protagoras, Spengel artium scriptores ...
Stil , I) im allg.: genus (Gattung). – ratio ... ... . sermonis genus. oratio. sermo (die Sprechart, Schreibart übh.). – e locutio (der rednerische Ausdruck). – ein fließender St., fusum orationis genus: ...
2. versus (vorsus), ūs, m. (verto), das Umwenden ... ... versus longiusculi, Cic.: versus malus, Cic.: trimeter versus, Quint.: etsi (Democriti locutio) absit a versu, Cic.: paucissimos die componere versus, Quint.: fortia illustrium ...
circumlocūtio , ōnis, f. (circumloquor) = περίφρασις (s. Isid. 1, 36, 15), die Umschreibung, Quint. ... ... 18, 74. Auct. carm. de fig. 18 (wo Tmesis circum illa locutio): Plur., Arnob. 6, 27.