mīrābilis , e, Adi. (miror), I) wunderbar, sonderbar, ne hoc forte magnum atque mirabile esse videatur, hominem totiens irasci, totiens dolere ... ... Sen.: m. Dat. der Person, hic tibi sit potius quam tu mirabilis illi, Hor.
paradox , mirabilis; admirabilis. – Adv. admirabiliter (z.B. dicere).
... Erlebnis). – casus mirificus od. mirabilis (außerordentliches Erlebnis). – inceptum od. facinus audax (kühne ... ... mancherlei A. bestehen, variis casibus iactari. – abenteuerlich , mirus. mirabilis. mirificus (wunderbar). – insolens (ungewohnt, ungewöhnlich). – portentosus. ...
sonderbar , mirus. mirabilis (was Verwunderung erregt). – novus (was noch nicht da war, daher auffallend, z.B. error). – manche haden sonderbare Ansichten (Meinungen), quibusdam mirabilia quaedam placuerunt: es kommt mir sehr s. vor, permirum ...
unendlich , infinitus (unendlich, grenzenlos). – immensus (unermeßlich. ... ... (unvergänglich, z.B. laudes: u. immortales tibi ago gratias). – mirabilis (wunderbar = außerordentlich, z.B. mirabiles utilitates mihi praebet). – ...
wunderbar , mirus. – mirificus (Verwunderung od. Bewunderung erregend). – mirandus. mirabilis. admirabilis (bewundernswert). – w. Dinge (Wunderdinge), res mirae; mira, n. pl .;mirabilia, ium, n. pl .; miracula, ōrum, n. (Wunder): ...
wunderlich , I) auffallend, sonderbar: mirus. mirabilis (wunderbar). – novus (noch nicht dagewesen). – insignis (in die Augen fallend), – ein w. Irrtum, error novus: ein w. Kauz, mirum caput: es kommt mir ganz ...
wundervoll , mirus. – mirabilis. admirandus. admirabilis (bewundernswert). – divinus (göttlich = herrlich, z.B. consulatus).
Wunderkind , puer mirabilis od. admirabilis.
Tugeudheld , homo virtute mirabilis.
mīrābiliter , Adv. (mirabilis), wunderbar, erstaunlich, außerordentlich, α) bei Verben, m. cupere, laetari, Cic.: m. mutare voluntatem, Nep.: mirabilius et magnificentius augere atque ornare, Cic. de or. 1, 94. – β) bei Adjj.: ...
mīrābilitās , ātis, f. (mirabilis), die Wunderbarkeit, Lact. 7, 4 in.
per-mīrābilis , e, sehr wunderbar, Augustin. de genesi ad litt. 1, 10.
mīrābiliārius , iī, m. (mirabilis), der Wundertäter, Augustin. tract. 13 in Ioann. extr.
fōrma , ae, f. (vielleicht zu ferīre, schlagen, ... ... formae (Lage des Bodens) cum duo genera sint, Varro: proelii f. mirabilis, Flor.: f. insolitae pugnae, Liv.: f. vitae, Tac.: sermonis publica ...
cāsus , ūs, m. (cado), das Fallen, ... ... . 2, 15), α) übh.: casus communis et incertus, Cic.: casus mirabilis, Nep., admirabilis, Quint., mirificus, Cic.: casus quidam fatalis (Ggstz. ...
2. illīc , Adv. (1. illic), I) v. ... ... (s. Heräus Tac. hist. 2, 47, 7), nec erit mirabilis illic aut Stratocles aut cum molli Demetrius Haemo, Iuven.: bellum a Vitellio coepit ...
aspectus (adspectus), ūs, m. (aspicio), I) act., ... ... Anblick, asp. Cethegi, das (wilde) Aussehen, Cic.: auctionis mirabilis asp., Cic.: asp. et forma altera, Lucil. fr.: pomorum iucundus non ...
per-hibeo , buī, bitum, ēre (per u. habeo), ... ... D. 2 : im Passiv m. dopp. Nom., India perhibetur molibus ferarum mirabilis, Colum. 3, 8, 3. – b) nennen, anführen, ...
e-dissero , seruī, sertum, ere, ausführlich erörtern, -verhandeln ... ... in docendo edisserendoque subtilior, Cic. Brut. 65: in hoc interpretandi explanandi edisserendi genere mirabilis, ibid. 146: qui scripturas edisserendo pertractant, Augustin. epist. 82, 34. ...
Buchempfehlung
Anders als in seinen früheren, naturalistischen Stücken, widmet sich Schnitzler in seinem einsamen Weg dem sozialpsychologischen Problem menschlicher Kommunikation. Die Schicksale der Familie des Kunstprofessors Wegrat, des alten Malers Julian Fichtner und des sterbenskranken Dichters Stephan von Sala sind in Wien um 1900 tragisch miteinander verwoben und enden schließlich alle in der Einsamkeit.
70 Seiten, 4.80 Euro