perfectio , ōnis, f. (perficio), die Ausführung, ... ... in Galat. 12), si non perfectio, at conatus tamen atque adumbratio, Cic.: p. maximorum operum, ... ... mit Abl. (durch), earum ipsarum rerum reapse, non oratione perfectio, Cic. de rep. 1, 2. ...
adumbrātio , ōnis, f. (adumbro), der Umriß, ... ... bloße Umriß, die bloße Andeutung von etw., si non perfectio, at conatus tamen atque adumbratio, Cic. or. 103. – ...
praefectio , ōnis, f. (praeficio), das Vorsetzen, Varro LL. 7, 70. – / Mart. Cap. 7. § 733 jetzt richtig perfectio.
imperfectio , ōnis, f. (imperfectus), die Unvollkommenheit, Unvollständigkeit, Augustin. de gen. ad litt. 1, 4 u.a.: Ggstz. perfectio, Augustin. in Galat. 12.
sēmi-perfectio , ōnis, f., die halbe Vollendung, Ambros. epist. 44. § 8.
Vollkommenheit , integritas (Vollständigkeit). – abso lutio. perfectio. absolutio perfectioque (höchster Grad der Vollendung). – V. in der Tugend, virtus perfecta cumulataque: moralische V., perfectum honestum: zur V. gelangen, ad perfectionem pervenire: etwas zur V. ...
... Beginnen, der Versuch (Ggstz. perfectio u. dgl.), nulla est enim ullo in genere laus oratoris, cuius in nostris orationibus non sit aliqua si non perfectio, at conatus tamen atque adumbratio, Cic.: nam in pueris oratio perfecta ...
absolūtio , ōnis, f. (absolvo), I) das Loslösen ... ... vollendete Ausbildung, Cic. de inv. 2, 30: u. so optimi perfectio atque absolutio, die höchste Vollkommenheit, Cic. Brut. 137: u. ...
Vollendung , I) das Vollenden: confectio. – finis. exitus (Ende). – vor der V. od. vor dem Beginn des Baues ... ... das Passiv der Verba unter »vollenden«. – II) Zustand der Vollkommenheit: absolutio; perfectio; verb. absolutio perfectioque.
in-extrīcābilis , e (in u. extrico), unentwirrbar, unlösbar, I) eig.: labyrinthus, Varro fr.: exitus (labyrinthi), Mythogr. ... ... II) übtr.: incomperta et inextricabilia, Plin.: vitia, unheilbare, Plin.: perfectio, unbeschreibliche, Plin.