... extremum illud est, quod nescio an tu primum putes, Cic.: nescio an modum excesserint, ... ... ob... ob, hunc tu ignorantem an sedeat putas scire, an vivat, an videat, an otiosus sit, Sen. – bes. ...
... homo est? wer da? Ter.: quis tu? wer da? Cic.: ebenso als Femin., quis illaec est, quae lugubri succincta est stolā? Enn. fr. scen. 386: quis tu es, mulier, quae me insueto nuncupasti nomine? Pacuv. tr ... ... ? was will er damit? Ter.: quid tu huc (sc. venis)? Cic. de fin. 3 ...
σύ , pronom. personal . der zweiten Person, du, von Hom . an überall; dor. τύ , Pind . oft; ep. auch τύνη , Il . 5, 485. 6, 262. 12, 237 u. sonst; – gen ...
... sufferas, Plaut. Poen. 855. – II) ( unten ) an etwas hintragen, -hinbringen, dah. darreichen, ... ... stare, colligere semet ac suffere vix posset, Suet. Cal. 50, 2: an ipse (mundus) se potius vi propriā sufferat, Arnob. ...
dexterē , Adv m. Compar. (dexter), anstellig, ... ... nemo dexterius fortunā est usus, Hor. sat. 1, 9, 45: utrumne tu tantum rebus secundis uti dextere scias, an et adversas possis viriliter ferre, Sen. ad Polyb. 6, 1.
cornifrōns , frontis (cornu u. frons), an der Stirn mit Hörnern versehen, tu cornifrontes pascere armentas soles, Pacuv. tr. 349.
ἀ-βουλία , ἡ , Mangel an Rath und Ueberlegung; Uncntschlossenheit, Pind. Ol . 11, 41; Thue . 5, 75 (neben μαλακία u. βραδυτής ); auch wohl ...
ἀπό-λεκτος , auserlesen, vorzüglich, πανδημεί entgeggstzt, Thue . 6, 68 u. Folgde, z. B. Xen. An . 2, 3, 15; Pol . 6, 31.
... spectaculis oculos, saporibus (Delikatessen) palatum suum delectantes, Sen.: tu istic te Hateriano iure delectas, ego me hic Hirtiano, Cic.: aut ... ... rep. 1, 1: in alio sua quemque natura delectat, jeder nimmt an dem anderen seine eigene Denkungsart mit Vergnügen wahr, Plin. pan. ...
... s möglich? Plaut.: dafür auch ain tu? Komik. u. Cic. (s. Sorof Cic. de ... ... in aio u. in aiunt etc., zB. bei Enn. ann. 186, jedoch trat in ais, ait die Kürzung ... ... Prob. cath. 35, 31 ohne Belege an, jedoch findet sich aisti b. Augustin, ...
... I) eig.: 1) im allg.: abeam an maneam, adeam an fugiam, Plaut. : huc, Plaut.: illo ( ... ... auf jmd. od. einen Ort losgehen, sich an jmd. machen, mit jmd. anbinden ...
... zeigen, Cic. – b) als wesentliche Eigenschaft (an sich) haben, neque modum neque modestiam habere victores, ... ... Ziel kennen, Sall.: habebat hoc omnino Caesar, hatte das an sich, an der Art, Cic.: u. Sardus habebat ille ...
... I) durch Ansprache an das Gedächtnis, jmd. an etw. denken lassen, ... ... . – II) durch Ansprache an die Erkenntnis, Einsicht, jmd. an etw. erinnern, ... ... . mil. 49. – v. göttl. Eingebungen, tu vatem, tu, diva, mone, Verg.: velut divinitus mente monita ...
... Adv. (de u. inde), von hier an, von da an, hierauf, a) im Raume, ... ... nescio, Africane,... inquit, Cic.: incipe Damoeta; tu deinde sequere, Menalca, Verg.: tu velim cures, ut sciam, quibus ...
... – arbitrium (Belieben, Gutdünken, Wille). – G. an etwas oder an jmd. finden, gaudere alqā re (seine Freude ... ... G. das Leben schenken, concedere alqm alci: ich tue es ihm zu G., ei hoc do, tribuo). – ...
... hier, I) eig. = an diesem Orte, an dieser Stelle, hier bei uns, Komik., ... ... ), dah. hic... illic, hier... dort, an einem Orte... an dem andern, Plaut. u. Verg. ...
... (sie selbst). – b) in der Anrede für die zweite Person: tu. – II) als Plural, a) von. ... ... liegt. – b) in der Anrede für die zweite Person: vos (an mehrere). – tu (an eine Person).
... . Partei, si tibi dei favent, Catull.: tu modo nascenti puero casta fave Lucina, Verg.: Bacche, fave vati, dum ... ... virgini, Ter.: qui diligebant hunc, illi favebant, Cic.: faveas tu hosti? Cic.: favere et cupere Helvetiis, Caes.: populares Polyperchonti ... ... Infin. = begehren, spectare, Enn. ann. 419. – ebenso m. folg. Acc. ...
... narro, Cic.: quid istaec tabellae narrant? Plaut.: haec inter paucos, quos tu nosti, palam secreto narrantur, Cic.: ita non modo in comoediis res ... ... 29, 2: Callistus iam mihi circa necem C. Caesaris narratus, Tac. ann. 11, 29: Agricola posteritati narratus et traditus, Tac. ...
Buchempfehlung
Im Jahre 1758 kämpft die Nonne Marguerite Delamarre in einem aufsehenerregenden Prozeß um die Aufhebung ihres Gelübdes. Diderot und sein Freund Friedrich Melchior Grimm sind von dem Vorgang fasziniert und fingieren einen Brief der vermeintlich geflohenen Nonne an ihren gemeinsamen Freund, den Marquis de Croismare, in dem sie ihn um Hilfe bittet. Aus dem makaberen Scherz entsteht 1760 Diderots Roman "La religieuse", den er zu Lebzeiten allerdings nicht veröffentlicht. Erst nach einer 1792 anonym erschienenen Übersetzung ins Deutsche erscheint 1796 der Text im französischen Original, zwölf Jahre nach Diderots Tod. Die zeitgenössische Rezeption war erwartungsgemäß turbulent. Noch in Meyers Konversations-Lexikon von 1906 wird der "Naturalismus" des Romans als "empörend" empfunden. Die Aufführung der weitgehend werkgetreuen Verfilmung von 1966 wurde zunächst verboten.
106 Seiten, 6.80 Euro
Buchempfehlung
1799 schreibt Novalis seinen Heinrich von Ofterdingen und schafft mit der blauen Blume, nach der der Jüngling sich sehnt, das Symbol einer der wirkungsmächtigsten Epochen unseres Kulturkreises. Ricarda Huch wird dazu viel später bemerken: »Die blaue Blume ist aber das, was jeder sucht, ohne es selbst zu wissen, nenne man es nun Gott, Ewigkeit oder Liebe.« Diese und fünf weitere große Erzählungen der Frühromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe ausgewählt.
396 Seiten, 19.80 Euro