danīsta , ae, m. (δανειστής), ... ... fenerator), Plaut. Epid. 55; most. 537 u.a. – Dav. danīsticus , a, um (δανειστικό ...
Iārdanis , nidis, f., die Jardanide (Tochter des Jardanus), d.i. Omphale, Ov. her. 9, 103.
... u.a. – Dav. Pedānus , a, um, pedanisch, regio, Hor. ep. 1, 4, 2. – subst., α) Pedānum, ī, n., ein Landgut im Pedanischen, das Pedanum, Cic. ad Att. 9, 18, ...
Sāpis , is, m., ein Fluß im zispadanischen Gallien, der südlich von Ravenna mündet, j. Savio, Plin. 3, 115. Sil. 8, 450 (Lucan. 2, 406 Isapis gen.); wov. viell. tribus Sapinia, Liv. 31, 2, 6 ...
tīnctio , ōnis, f. (tingo), die Taufe, Augustin. in Ioann. tract. 62, 3: Iordanis tinctio, Augustin. serm. 210, 3.
2. Faventia ae, f., Stadt im cispadanischen Gallien (im früheren Herzogtum Parma) am Anemo (j. Lamone), j. Faënza, bekannt durch Weinbau u. Verfertigung weißer Leinwand, Varro r. r. 1, 2, 7. Vell. 2, ...
Caecubum , ī, n. u. Caecubus ager , eine sumpfige, aber durch die edelste Sorte italienischer Weine berühmte Ebene in Latium am fundanischen See u. kajetanischen Busen, beim j. Kastell Vetere, Mart. 13, ...
Eporedia , ae, f., im Jahre 100 v. Chr. von den Römern gegründete Kolonie im transpadanischen Gallien, j. Yvrea, Plin. 3, 123. Tac. hist. 1, 70. Vell. 1, 15, 5. Itin. Anton. 345, 1 u. ...
trānspadānus , a, um, jenseit des Pos befindlich, transpadanisch (Ggstz. cispadanus), colonia, Caes.: homines, Solin.: Opitergini, Liv. epit.: clientes, Cic.: regio, Plin. u. Inscr.: Italia, ein Teil von Gallia cisalpina, der ...
Codānus sinus , die Ostsee mit den dänischen Inseln, Mela 3, 3, 4 u. 3, 6, 7 (3. § 31 u. § 54).
... fundanisch, ager, Cic.: vinum, Plin.: Amyclae, das fundanische Gebiet von Amyklä, Mart. – Plur. subst., a) Fundānī ... ... Fundaner, Liv. – b) Fundāna, ōrum, n., fundanische Weine, Mart. 13, 113.
... a, um (Δαρδάνιος), dardanisch, poet. = trojanisch, gens, Verg.: advena, ... ... 2, 1, 5. – D) Dardanus , a, um, dardanisch, poet. = trojanisch, puppis, ...
audeo , ausus sum, ēre (zsgz. aus avideo v. ... ... u. Akk. (gegen) od. adversus m. Akk., vim cultoribus et oppidanis ac plerumque in mercatores et navicularios, Tac. ann. 12, 55: si ...
Padus , ī, m., der größte Fluß Italiens, der auf ... ... 2, 17, 32. – Dav. Padānus , a, um, padanisch, am od. im Po, silva, Solin. 20, ...
terror , ōris, m. (terreo), der (das) ... ... percussus terrore, Lucan. – ubi vanus terror abiit, Liv.: populationibus agri terror est oppidanis admotus, Liv.: eo plus nuntii terroris attulere, Liv.: cuius ingressio laetitiam attulit ...
ad-moveo , mōvī, mōtum, ēre, heranbewegen, heranbringen, ... ... geistige: orationem ad sensus animorum atque motus inflammandos, Cic.: populationibus agri terror est oppidanis admotus, Liv.: parvo metu admoto, Liv.: alci preces, Phaedr., u. ...
re-solvo , solvī, solūtum, ere, wieder auflösen, ... ... abfertigen, abzahlen, bezahlen, unā plagā, Plaut. Amph. 705: quadraginta minas danistae, Plaut. Epid. 142 (und so ibid. 352 und Men. ...
Amyclae (Amynclae, Amunclae, Amunculae), ārum, f. (Ἀμ ... ... a.E.). Solin. 2, 32 (wo Amunclae): Fundanae Am., die fundanische Flur von Am., Mart. 13, 115 (vgl. Fundi): Am. ...
2. Lepidus , ī, m., Beiname der ämilischen gens, ... ... . (vom zuerst gen. Lepidus) a) Lepidānus , a, um, lepidanisch, des Lepidus, bellum, Sall. hist. fr. 3, 63 (3 ...
subsidium , iī, n. (*subsideo), I) konkr. als milit ... ... subsidium, Tac.: subsidio proficisci, Caes.: equites in subsidium mittere, Tac.: funditores subsidio oppidanis mittere, Caes. – 2) übtr.: a) die Hilfe, ...
Buchempfehlung
Nachdem im Reich die Aufklärung eingeführt wurde ist die Poesie verboten und die Feen sind des Landes verwiesen. Darum versteckt sich die Fee Rosabelverde in einem Damenstift. Als sie dem häßlichen, mißgestalteten Bauernkind Zaches über das Haar streicht verleiht sie ihm damit die Eigenschaft, stets für einen hübschen und klugen Menschen gehalten zu werden, dem die Taten, die seine Zeitgenossen in seiner Gegenwart vollbringen, als seine eigenen angerechnet werden.
88 Seiten, 4.20 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro