marceo , ēre (vgl. altind. marká-h, ... ... vor Alter, Ov.: vom Schwelgen, marcent luxuriā, Liv.: marcet animus, Cels. – Partic. marcēns = matt, entkräftet, schlaff ... ... Ptolemaeus segnis admodum et cotidianā luxuriā ita marcens, ut etc., Iustin.: senex marcentibus annis, Sil.
... aqua, vom Könige Ankus Marcius, hernach von Q. Marcius Rex nach Rom geleitet, Plin. ... ... 27. – Dav. Marciānus , a, um, marcianisch, foedus, von L. ... ... Marcius, Liv. – u. Marciānē , Adv., marcianisch, Prisc. de accent. § 47 ...
... u.a. – Dav.: 1) Marciōnēnsis , e, marcionensisch, Tert. de praescr. ... ... . ham. 129. – 3) Marciōnītae u. Marciōnistae , ārum, m., die Anhänger des Marcion, Marcioniten od. Marcionisten, Form -itae ...
ēmarcus , ī, m. (ein gallisches Wort), eine Rebenart, die nur mittelmäßigen Wein gab, Col. 2, 2, 25.
marcēsco , cuī, ere (Inchoat. zu marceo), I) welk werden, verwelken, Vitr. u. Plin ... ... 7): senio, v. den Kräften, Plin. – / Perf. marcuī bei Vulg. Ezech. 19, 12. ...
marcidus , a, um (marceo), I) welk, morsch, lilia ... ... vino et somno, Sen. rhet.: somno aut libidinosis vigiliis marcidus, Tac.: alii principes marcidi somno, alii pervigiles et insomnes, Plin. pan.: senectus, Val. Max.: oculi libidine marcidi, verbuhlte, Apul.
Mārcipōr , ōris, m. = Marci puer, des Markus Bursche (Sklave), Fest. p ... ... Satire Varros, Varro sat. Men. 269 (sqq.) lemm. – Plur., Marcipores Luciporesve, Plin. 33, 26.
Bimārcus , ī, m. (bis u. Marcus), Doppelmarkus, Name einer Satire bei Varr. sat. Men. 45–70 B.
Mārciānē , Adv., s. Mārcius.
... die Dankrede Ciceros an Cäsar pro M. Marcello). – M. Claudius Marcellus, der Schwestersohn des Augustus, ein ... ... 949;ια), das Marcellusfest, ein Ehrenfest der marcellischen Familie in Sizilien, Cic. ... ... . 154. – b) Mārcelliānus , a, um, marcellianisch, theatrum, Suet. Vesp ...
ē-marcēsco , marcuī, ere, welk werden, verwelken, übtr. = ... ... induruit, Sen. ep. 112, 3: ac paulatim in sterilitatem emarcuit maiestas, Plin. 15, 121: omne praesidium emarcescit, Hieron. in Isai. 5, 17, 4.
dēmarchus , ī, m. (δήμαρχος), in Athen der Vorsteher eines Demos, der Demarch, in Rom tribunus plebis, Plaut. Curc. 286. Spart. Hadr ...
dēmarchia , ae, f. (δημαρχία), die Würde u. das Amt eines Demarchen, Corp. inscr. Lat. 10, 1478 u. 1492.
cōmarchus , ī, m. (κώμαρχος), Dorfoberhaupt, -vorsteher, Schultheiß, Plaut. Curc. 286.
com-marceo , ēre, völlig matt sein, Amm. 31, 12, 13.
Mārciānus , a, um, s. Mārcius u. 2. Mārcus.
Marcodūrum , ī, n., Flecken der Ubier im westl. Germanien, j. Düren, Tac. hist. 4, 28.
marcidulus , a, um (Demin. v. marcidus), etwas welk, -matt, Mart. Cap. 7. § 727.
dēmarchisās , antis, m., einer, der das Amt eines Demarchen verwaltet, Corp. inscr. Lat. 10, 1491.
com-marcēsco , marcuī, ere, völlig im Eifer ermatten, Amm. 17, 10, 1.
Buchempfehlung
In ihrem ersten Roman ergreift die Autorin das Wort für die jüdische Emanzipation und setzt sich mit dem Thema arrangierter Vernunftehen auseinander. Eine damals weit verbreitete Praxis, der Fanny Lewald selber nur knapp entgehen konnte.
82 Seiten, 5.80 Euro